ਧਯਾਇ ੧੪
੫੫
ਛਾਕੇਂ ਖੋਲ੍ਹ ਖੋਲ੍ਹ ਲਗੇ ਆਪਸ ਮੇਂ ਪਰੋਸਨੇ॥
ਜਬ ਪਰੋਸ ਰੁਕੇ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ ਨੇ ਸਬ ਕੇ ਬੀਚ ਖੜੇ ਹੋ ਪਹਿਲੇ ਆਪ ਕੌਰ ਉਠਾਇ ਖਾਨੇ ਕੋ ਆਗਯਾ ਦੀ ਵੇ ਖਾਨੇ ਲਗੇ ਤਿਨ ਮੇਂ ਮੋਰ ਮੁਕਟ ਧਰੇ ਬਨ ਮਾਲ ਗਰੇ ਲੁਕਟ ਲੀਏ ਤ੍ਰਿਭੰਗੀ ਛਬ ਕੀਏ ਪੀਤਾਂਬਰ ਪਹਿਨੇ ਪੀਤ ਪਟ ਓਢੇ ਹੱਸ ਹੱਸ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਭੀ ਅਪਨੀ ਛਾਕ ਮੇਂ ਸਬ ਕੋ ਖਿਲਾਤੇ ਥੇ ਔਰ ਏਕ ਏਕ ਕੇ ਪਨਵਾਰੇ ਸੇ ਉਠਾਇ ਉਠਾਇ ਚਾਖ ਚਾਖ ਖੱਟੇ ਮੀਠੇ ਤੀਖੇ ਚਰਪਰ ਕਾ ਸ੍ਵਾਦ ਕਹਿਤੇ ਜਾਤੇ ਥੇ ਔਰ ਉਸ ਮੰਡਲੀ ਮੇਂ ਐਸੇ ਸੁਹਾਵਨੇ ਲਗਤੇ ਥੇ ਕਿ ਜੈਸੇ ਤਾਰੋਂ ਮੇਂ ਚੰਦ੍ਰਮਾਂ ਤਿਸ ਸਮਯ ਬ੍ਰਹਮਾ ਆਦਿ ਸਬ ਦੇਵਤਾ ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਬਿਮਾਨੋਂ ਮੈਂ ਬੈਠੇ ਆਕਾਸ਼ ਸੇ ਗ੍ਵਾਲ ਮੰਡਲੀ ਕਾ ਸੁਖ ਦੇਖ ਰਹੇ ਥੇ ਤਿਨ ਮੈਂ ਸੇ ਆਇ ਬ੍ਰਹਮਾ ਸਬ ਬਛੜੇ ਚੁਰਾ ਕਰ ਲੇ ਗਿਆ ਔਰ ਯਹਾਂ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ ਨੇ ਖਾਤੇ ਖਾਤੇ ਚਿੰਤਾ ਕਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸੇ ਕਹਾ ਭੱਯਾ ਹਮ ਤੋ ਨਿਸਿੰਚਤਾਈ ਸੇ ਬੈਠੇ ਖਾਇ ਰਹੇ ਹੈਂ ਨ ਜਾਨੀਏ ਬਛੜੇ ਕਹਾਂ ਨਿਕਲ ਗਏ ਹੋਂਗੇ ॥
ਚੋ: ਤਬਗ੍ਵਾਲਨਸੋਂਕਹਤਕਨ੍ਹਾਈ॥ਤੁਮਸਬਜੇਵਤਰਹਯੋਭਾਈ
ਜਿਨ ਕੋਉੂ ਉਠ ਕਰ ਔਸੇਰ॥ਸਬ ਕੇ ਬਛੜੇ ਲਾਉੂਂ ਘੇਰ ਐਸੇ ਕਹਿ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਦੂਰ ਬਨ ਮੇਂ ਜਾਇ ਜਬ ਜਾਨਾ ਕਿ ਯਹਾਂ ਸੇ ਬਛੜੇ ਬ੍ਰਹਮਾ ਹਰਲੇਗਿਆ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਵੈਸੇ ਹੀ ਔਰ ਬਨਾਇ ਲਾਏ ਯਹਾਂ ਆਇ ਦੇਖੇਂ ਤੋ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ ਕੋ ਭੀ ਉਠਾਇ ਲੇਗਿਆ ਹੈ ਫਿਰ ਇਨੋਂ ਨੇਵੇ ਭੀ ਜੈਸੇ ਥੇ ਤੈਸੇ ਹੀ
