ਮਰਾ ਸਾਂਪ ਗਲ ਮੈਂ ਡਾਲਨਾ
੫
ਰਿਖੀ ਆਸਨ ਮਾਰੇ ਨੈਨ ਮੂੰਦ ਹਰਿ ਕਾ ਧਯਾਨ ਲਗਾਏ ਤਪ ਕਰ ਰਹੇ ਥੇ ਉਨ੍ਹੇਂ ਦੇਖ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਤ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਇਸਨੇ ਅਪਨੇ ਤਪ ਕੇ ਘਮੰਡ ਸੇ ਮੁਝੇ ਦੇਖ ਆਂਖੇਂ ਮੂੰਦਲੀਂ ਹੈਂ ਐਸੀ ਕੁਮੱਤਿ ਠਾਨ ਏਕ ਮਰਾ ਸਾਂਪ ਵਹਾਂ ਪੜ੍ਹ ਥਾ ਸੋ ਧਨੁਖ ਸੇ ਉਠਾ ਰਿਖੀ ਕੇ ਗਲੇ ਮੇਂ ਡਾਲ ਅਪਨੇ ਘਰ ਆਯਾ ਮੁਕਟ ਉਤਾਰਕੇ ਹੀ ਰਾਜਾ ਕੋ ਗਯਾਨ ਹੂਆ ਤੋ ਸੋਚ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਕੰਚਨ ਮੇਂ ਕਲਿਯੁਗ ਕਾ ਬਾਸ ਹੈ ਯਿਹ ਮੇਰੇ ਸੀਸ ਪਰ ਥਾ ਇਸ ਸੇਮੇਰੀ ਐਸੀ ਕੁਮੱਤਿ ਹੂਈ ਜੋ ਮਰਾ ਸਰਪ ਲੇ ਰਿਖਿ ਕੇ ਗਲੇ ਮੇਂ ਡਾਲ ਦੀਆ ਸੋ ਮੈਂ ਅਬ ਸਮਜਾ ਕਿ ਕਲਿ ਨੇ ਮੁਝ ਸੇ ਪਲਟਾ ਲੀਆ ਇਸ ਮਹਾਂ ਪਾਪ ਸੇ ਕੈਸੇ ਛੁਟੂੰਗਾ ਬਰਣ, ਧਨ, ਜਨ, ਇਸਤ੍ਰੀ ਔਰ ਰਾਜ ਮੇਰਾ ਸਬ ਆਜ ਕਿਉਂ ਨ ਗਿਆਨ ਜਾਨੂੰ ਕਿਸ ਜਨਮਮੇਂ ਯਹ ਅਧਰਮ ਜਾਏਗਾ ਜੋ ਮੈਨੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਕੋ ਸਤਾਯਾ ਹੈ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਤ ਤੋ ਯਹਾਂ ਇਸ ਅਥਾਹ ਸ਼ੋਕ ਸਾਗਰ ਮੇਂ ਡੂਬ ਰਹੇ ਥੇ ਔਰ ਜਹਾਂ ਲੋਮਸ਼ ਰਿਖਿ ਥੇ ਤਹਾਂ ਕਿਤਨੇ ਏਕ ਲੜਕੇ ਖੇਲ ਤੇ ਹੂਏ ਜਾ ਨਿਕਲੇ ਮਰਾ ਸਾਂਪ ਉਨਕੇ ਗਲੇ ਮੇਂ ਦੇਖ ਅਚੰਭੇ ਮੇਂ ਰਹੇ ਔਰ ਘਬਰਾ ਕਰ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਭਾਈ ਕੋਈ ਇਨਕੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਸੇ ਜਾਕਰ ਕਹਿਦੋ ਜੋ ਉਪਬਨ ਮੇਂ ਕੌਸ਼ਿਕੀ ਨਦੀ ਕੇ ਤੀਰ ਰਿਖੀਯੋਂ ਕੇ ਬਾਲਕੋਂ ਮੇਂ ਖੇਲਤਾ ਹੈ ਏਕ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਦੌੜਾ ਵਹੀਂ ਗਿਆ ਜਹਾਂ ਸ਼੍ਰਿੰਗੀ ਰਿਖਿ ਛੋਕਰੋਂ ਕੇ ਸਾਥ ਖੇਲਤਾ ਥਾ ਕਹਾ ਬੰਧੂ ਤੁਮ ਯਹਾਂ ਕਿਆ ਖੇਲਤੇ ਹੋ ਕੋਈ ਦੁਸ਼੍ਵ ਮਰਾ ਸਾਂਪ ਤੁਮਾਰੇ ਪਿਤਾ ਕੇ ਕੰਠ ਮੇਂ
