੬੦
ਧਯਾਇ ੧੬
ਸੇ ਥੋੜੀ ਸੀ ਦੂਰ ਪਰ ਏਕ ਤਾਲਬਨ ਹੈ ਤਿਸਮੇਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਸਮਾਨ ਫਲ ਲਗੇ ਹੈਂ ਤਹਾਂ ਗਧੇ ਦੇ ਰੂਪ ਏਕ ਰਾਖਸ ਰਖਵਾਲੀ ਕਰਤਾ ਹੈ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ ਸਮੇਤ ਉਸ ਬਨ ਮੇਂਗਏ ਔਰ ਈਟੇ, ਪੱਥਰ, ਢੇਲੇ, ਲਾਠੀਆਂ, ਮਾਰ ਮਾਰ ਫਲ ਝਾੜਨੇ ਲਗੇ ਸ਼ਬਦ ਸੁਨਕੇ ਧੇਨੁਕ ਨਾਮ ਖ਼ਰ ਰੈਂਕਤਾਂ ਆਯਾ ਉਸਨੇ ਆਤੇ ਹੀ ਫਿਰ ਕਰ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਕੀ ਛਾਤੀ ਮੇਂ ਏਕ ਦੁਲੱਤੀ ਮਾਰੀ ਤਬ ਇਨੋਂ ਨੇ ਉਸੇ ਉਠਾ ਕਰ ਦੇ ਪਟਕਾ ਫਿਰ ਵੁਹ ਲੋਟ ਪੋਟ ਕੇ ਉਠਾ ਔਰ ਧਰਤੀ ਖੂੰਦ ਖੂੰਦ ਕਾਨ ਦਬਾਇ ਦਬਾਇ ਹਟ ਹਟ ਦੁਲੱਤੀਆਂ ਮਾਰਨੇ ਲਗਾ ਐਸੇ ਬੜੀ ਦੇਰ ਲਗ ਲਤਾ ਰਹਾ ਨਿਦਾਨ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਨੇ ਉਸਕੀ ਦੋਨੋਂ ਪਿਛਲੀ ਟਾਂਗੇ ਪਕੜ ਫਿਰਾਇ ਕਰ ਏਕ ਉਚੇ ਪੇੜ ਪਰ ਫੈਂਕਾ ਕਿ ਗਿਰਤੇ ਹੀ ਮਰਗਿਆ ਔਰ ਸਾਬ ਉਸਕੇ ਵੁਹ ਰੂਖ ਭੀ ਦੁਟਪੜਾ ਦੋਨੋਂ ਕੇ ਗਿਰਨੇ ਸੇ ਅਭਿਸ਼ਬਦ ਹੂਆ ਕਿ ਸਾਰੇ ਬਨ ਕੇ ਬਿਛ ਹਿਲ ਉਠੇ॥
ਚੌ: ਦੇਖ ਦੂਰ ਸੋਂ ਕਹਿਤ ਮੁਰਾਰੀ॥ਹਾਲੇ ਰੁਖ ਸ਼ਬਦ ਭਯੋਭਾਰੀ
ਤਬੈਸਖਾਹਲਧਰਕੇਆਏ॥ਚਲੋਕ੍ਰਿਸ਼ਨਤੁਮ ਬੇਗਬੁਲਾਏ
ਏਕ ਅਸੁਰ ਮਾਰਾ ਹੈ ਸੋ ਪੜਾ ਹੈ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਭੀ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ ਤਬ ਧੇਨੁਕ ਕੇ ਸਾਥੀ ਜਿਤਨੇ ਰਾਖਸ ਥੇ ਸਬ ਚੜ੍ਹ ਆਏ ਤਿਨੋਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਨੇ ਸਹਿਜ ਹੀ ਮਾਰ ਗਿਰਾਯਾ ਤਬ ਤੋ ਹਾਲ ਬਾਲੋਂ ਨੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਨਿਧੜਕ ਫਲ ਤੋੜ ਮਨ ਮਾਨਤੀ ਝੋਲੀਆਂ ਭਰ ਲੀ ਔਰ
