੬੨
ਧਯਾਇ ੧੭
ਪਰ ਆ ਬੈਠਾ ਥਾ ਤਿਸਕੇ ਮੂੰਹ ਸੇ ਏਕ ਬੂੰਦ ਗਿਰੀ ਥੀ ਇਸ ਲੀਏ ਵੁਹ ਰੁਖ ਬਚਾ ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜਾ ਸੇ ਕਹ ਮਹਾਰਾਜ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਕਾਲੀਕਾ ਮਾਰਨਾ ਮੇਂ ਠਾਨ ਗੇਂਦ ਖੇਲਤੇ ਖੇਲਤੇ ਕਦੰਬ ਪਰ ਜਾ ਚੜ੍ਹੇ ਔ ਜੋ ਨੀਚੇ ਸੇ ਸਖਾ ਨੇ ਗੇਂਦਚਲਾਈ ਤੋਂ ਯਮੁਨਾ ਮੇਂ ਗਿਰੀ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਭੀ ਕੂਦੇ ਇਨਕੇਕੂਦਨੇ ਕਾ ਸ਼ਬਦ ਕਾਨ ਸੇ ਸੁਨ ਕਰ ਵੁਹ ਬਿਖ ਉਗਲਨੇ ਲਗਾ ਔ ਅਗਨਿ ਸਮ ਫੂੰਕਾਰੇ ਮਾਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਯਿਹ ਐਸਾ ਕੌਨ ਹੈ ਜੋ ਅਬ ਲਗ ਦਹ ਮੇਂ ਜੀਭਾ ਹੈ ਕਹੀਂ ਅਖਯ ਬ੍ਰਿਖ ਤੋ ਮੇਰਾ ਤੇਜ ਨ ਸਹਿ ਕੇ ਟੂਟਪੜਾ ਕਿ ਕੋਈ ਬੜਾ ਪਸ਼ੁ ਪੰਖੀ ਆਯਾ ਹੈ ਜੋ ਅਬਤਕ ਜਲ ਮੇਂ ਸ਼ਬਦ ਹੋਤਾ ਹੈ॥
ਯੂੰ ਕਹਿ ਵਹੁ ਏਕਸੋ ਦਸੋਂ ਫਣੋਂ ਸੇ ਵਿਖ ਉਗਲਤਾ ਥਾ ਔ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਪੈਰਤੇ ਫਿਰਤੇ ਥੇ ਤਿਸ ਸਮਯ ਸਖਾ ਰੋ ਰੋ ਹਾਥ ਪਸਾਰ ਪਸਾਰ ਪੁਕਾਰਤੇ ਥੇ ਗਾਏਂ ਮੂੰਹ ਬਾਏਂ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਰਾਂਭਤੀ ਹੂੰਕਤੀ ਫਿਰਤੀ ਥੀਂ ਗ੍ਵਾਲ ਨਯਾਰੇ ਹੀ ਕਹਿਤੇ ਥੇ ਸਯਾਮ ਬੇਗ ਨਿਕਲ ਆਈਏ ਨਹੀਂ ਤੁਮ ਬਿਨ ਘਰ ਜਾ ਹਮ ਕਯਾ ਉੱਤਰ ਦੇਂਗੇ ਯੇਹ ਤੋ ਯਹਾਂ ਦੁਖਿਤ ਹੋਕਰ ਯੂੰ ਕਹਿ ਰਹੇ ਥੇ ਇਸਮੇਂ ਕਿਸੀ ਨੇ ਬ੍ਰਿਦਾਬਨ ਮੇਂ ਜਾ ਸੁਨਾਯਾ ਕਿ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਕਾਲੀਦਹ ਮੇਂ ਕੂਦ ਪੜੇ ਯਿਹ ਸੁਨ ਰੋਹਿਣੀ ਯਸੋਧਾ ਔਰ ਨੰਦ ਗੋਪੀ ਗੋਪ ਸਮੇਤ ਰੋਤੇ ਪੀਟਤੇ ਉਠਧਾਏ ਔਰ ਸਬ ਕੇ ਸਬ ਗਿਰਤੇ ਪੜਤੇ ਕਾਲੀਦਹ ਆਏ ਤਹਾਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਨ ਦੇਖ ਬਯਾਕਲ ਹੋ ਨੰਦ
