ਪੰਨਾ:ਪ੍ਰੇਮਸਾਗਰ.pdf/65

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

੬੪

ਧਯਾਇ ੧੭



ਚਲੀਂ ਜਦ ਬਿਖ ਔ ਬਲ ਕਾ ਗਰਬ ਗਿਆ ਤਦ ਉਸਨੇ ਮਨ ਮੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਆਦਿ ਪੁਰਖ ਨੇ ਅਵਤਾਰਲੀਆ ਨਹੀਂ ਇਤਨੀ ਕਿਸਮੇਂ ਸਾਮਰੱਥ ਹੈ ਜੋ ਮੇਰੇ ਬਿਖ ਸੇ ਬਚੇ ਯਿਹ ਸਮਝ ਜੀਵ, ਕੀ ਆਸ਼ਾ ਤਜ ਸਿਥਲ ਹੋ ਰਹਾ ਤਬ ਨਾਗਪਤਨੀ ਨੇ ਆਇ ਹਾਥ ਜੋੜ ਸਿਰ ਨਿਵਾਇ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਸੇ ਕਹਾ ਮਹਾਰਾਜ ਆਪ ਨੇ ਭਲਾ ਕੀਆ ਜੋ ਇਸ ਦੁਖਦਾਯੀ ਅਤਿ ਅਭਿਮਾਨੀ ਕਾ ਗਰਬ ਦੂਰ ਕੀਆ ਅਬ ਇਸਕੇ ਭਾਗ ਜਾਗੇ। ਜੋ ਤੁਮਾਰਾ ਦਰਸ਼ਨ ਪਾਯਾ ਜਿਨ ਚਰਨੋਂ ਕੋ ਬ੍ਰਹਮਾਦਿਸਬ ਦੇਵਤਾ ਜਪ ਤਪ ਕਰ ਧਯਾਵਤੇ ਹੈਂ ਸੋਈ ਪਦ ਕਾਲੀ ਕੇ ਸੀਸ ਪਰ ਬਿਰਾਜਤੇ ਹੈਂ ॥
ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਫਿਰ ਬੋਲੀ ਮਹਾਰਾਜ ਮੁਝ ਪਰ ਦਯਾ ਕਰ ਇਸੇ ਛੋੜ ਦੀਜੈ ਨਹੀਂ ਤੋਂ ਇਸ ਕੇ ਸਾਥ ਮੇਰਾ ਭੀ ਬਧ ਕੀਜੈ ਕਿਉਂਕਿ ਸ੍ਵਾਮੀ ਬਿਨ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੋ ਮਰਨਾ ਹੀ ਭਲਾ ਹੈ ਔਰ ਜੋ ਬਿਚਾਰੀਯੇ ਤੋ ਇਸਕਾ ਭੀ ਕੁਛ ਦੋਖ ਨਹੀਂ ਯਿਹ ਜ਼ਾਤੀ ਸ੍ਵਭਾਵ ਹੈ ਕਿ ਦੂਧ ਪਿਲਾਈਯੇ ਬਿਖ ਬੜ੍ਹੇ ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਨਾਗਪਤਨੀ ਸੇ ਸੁਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਉਸ ਪਰ ਸੇ ਉਤਰ ਪੜੇ ਤਬ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਹਾਥਜੋੜ ਕਾਲੀ ਬੋਲਾਂ ਨਾਥ ਮੇਰਾ ਅਪਰਾਧ ਖਿਮਾ ਕਰੋ ਮੈਨੇ ਅਨਜਾਨ ਆਪ ਪਰਫਣ ਚਲਾਏ ਹਮ ਅਧਮ ਜਾਤੀ ਸਰਪ ਹਮੇਂ ਇਤਨਾ ਗਯਾਨ ਕਹਾਂ ਜੋ ਤੁਮੇਂ ਪਹਿਚਾਨੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬੋਲੇ ਭਲਾ ਜੋ ਹੂਆ ਸੋਹੂਆ ਅਬ ਤੁਮ ਯਹਾਂ ਨ ਰਹੋ ਕੁਟੰਬ ਸਮੇਤ ਰਮਣਕਦੀਪ ਮੇਂ ਜਾ ਬਸੋ ॥