ਧਯਾਇ ੧੮
੬੫
ਯਿਹ ਸੁਨ ਕਾਲੀ ਨੇ ਡਰਭੇ ਕਾਂਪਤੇ ਕਹਾ ਕ੍ਰਿਪਾਨਾਥ ਵਹਾਂ ਜਾਉੂਂ ਤੋ ਪਰ ਗਰੁੜ ਮੁਝੇ ਖਾ ਜਾਏਗਾ ਉਲੀਕੇ ਭਯ ਸੇ ਮੈਂ ਯਹਾਂ ਭਾਗ ਆਯਾ ਹੂੰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬੋਲੇ ਅਬ ਤੂੰ ਨਿਰਭਯ ਚਲਾਜਾ ਹਮਾਰੇ ਪਦ ਕੇ ਚਿੰਨ੍ਹ ਭੇਰੇ ਸਿਰ ਪਰ ਦੇਖ ਤੁਝ ਸੇ ਕੋਈ ਨ ਬੋਲੇਗਾ ਐਸੇ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਤਿਸੀ ਸਮਯ ਗਰੁੜ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਕਾਲੀ ਕੇ ਮਨ ਕਾ ਭਯ ਮਿਟਾਇ ਦੀਯਾ ਤਬ ਕਾਲੀ ਨੇ ਧੂਪ ਦੀਪ ਨਈਬੇਦਯ ਸਮੇਤ ਬਿਧ ਜੇ ਪੂਜਾ ਕਰ ਬਹੁਤ ਸੀ ਭੇਟ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੇ ਆਗੇ ਧਰ ਹਥ ਜੋੜ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਬਿਦਾ ਹੋਇ ਕਹਾ॥
ਚੌ: ਚਾਰ ਘਰੀ ਨਾਚੇ ਮੋ ਮਾਥਾ॥ ਯਿਹ ਮਨ ਪ੍ਰੀਤ ਰਾਖੀਏਨਾਥਾ
ਯੂੰ ਕਹਿ ਦੰਡਵਤ ਕਰ ਕਾਲੀ ਤੋਂ ਕੁਟੰਬ ਸਮੇਤ ਰਮਣਕਦੀਪ ਕੋ ਗਿਆ ਔਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜਲ ਸੇ ਬਾਹਰ ਆਏ॥
ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਗਰੇ ਕਾਲੀ ਮਰਦਨੋ
ਨਾਮ ਸਪਤਸ਼ੋ ਅਧਯਾਇ ੧੭
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨ ਰਾਜ਼ਾ ਪਰੀਛਿਤ ਨੇ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਸੇ ਪੂਛਾ ਮਹਾਰਾਜ ਰਮਣਕ ਦੀਪ ਤੋਂ ਭਲੀ ਠੌਰ ਥੀ ਕਾਲੀ ਵਹਾਂ ਸੇ ਕਿਉਂ ਆਯਾ ਔਰ ਕਿਸ ਲੀਏ ਯਮੁਨਾ ਮੇਂ ਰਹਾ ਯਿਹ ਮੁਝੇ ਸਮਝਾ ਕਰ ਕਹੋ ਜੋ ਮੇਰੇ ਮਨ ਕਾ ਸੰਦੇਹ ਜਾਇ ਸਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਰਾਜਾ ਰਮਣਕ ਦੀਪ ਮੇਂ ਹਰਿ ਕਾ ਬਾਹਨ ਗਰੁੜ ਰਹਿਤਾ ਹੈ ਸੋ ਅਤਿ ਬਲਵੰਤ ਹੈ ਤਿਸ ਸੇ ਵਹਾਂ ਕੇ ਬੜੇ ਬੜੇ ਸਰਪੋਂ ਨੇ ਹਾਰ ਮਾਨ ਉਸੇ ਏਕ ਸਰੂਪ ਨਿੱਤਯ ਦੇਨਾ ਕੀਯਾ ਏਕ ਰੂਖ ਪਰ ਧਰ ਆਵੇ ਵੁਹ ਆਵੇ ਔਰ ਖਾ ਜਾਏ ਏਕਦਿਨਕੱਦ੍ਰੂਨਾਗਨੀ ਕਾ
