ਧਿਯਾਇ ੨੧
੭੧
ਲੜਨੇ ਕੋ ਚੜ੍ਹ ਆਯਾ ਤਿਸ ਸਮੈ ਘਨ ਜੋ ਗਰਜਤਾਥਾ ਸੋਈ ਤੋਂ ਧੋਂਸਾ ਬਾਜਤਾ ਥਾ ਔਰ ਬਰਣ ਬਰਣ ਕੀ ਘਟਾ ਜੋ ਘਿਰ ਆਈ ਥੋਂ ਸੋਈ ਸੂਰਬੀਰਾ ਰਾਵਤ ਥੇ ਤਿਨਕੇ ਬੀਚ ਬਿਜਲੀ ਕੀ ਦਮਕ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਕੀ ਸੀ ਚਮਕ ਥੀ ਬੇਗ ਪਾਂਤ ਸ੍ਵੇਤ ਠੌਰ ਠੌਰ ਧ੍ਵਜਾ ਸੀ ਫਹਿਰਾਇ ਰਹੀ ਦਾਦੁਰ ਮੋਰ ਬੜ ਖੇਤੋਂ ਕੀ ਸੀ ਭਾਂਤ ਯਸ਼ ਬਖਾਨਤੇ ਥੇ ਔ ਬੜੀ ਬੜੀ ਬੂੰਦੋਂ ਕੀ ਝੜੀ ਬਾਣੋਂ ਕੀ ਸੀ ਝੜੀ ਲਗੀ ਇਸ ਧੂਮ ਧਾਮ ਸੇ ਪਾਵਸ ਕੋ ਆਤੇ ਦੇਖ ਗ੍ਰੀਖਮ ਖੇਤ ਛੋੜ ਅਪਨਾ ਜੀ ਲੇ ਭਾਗਾ ਤਬ ਮੇਘਪੀਆ ਨੇ ਬਰਖਾ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਕੋ ਸੁਖ ਦੀਆ ਉਸਨੇ ਜੋ ਆਠ ਮਹੀਨੇ ਪਤਿ ਕੋ ਬਿਯੋਗ ਮੇਂ ਯੋਗ ਕੀਆ ਥਾ ਤਿਸਕਾ ਭੋਗ ਭਰਲੀਆ ਕੁਛ ਗਿਰਸੀਤਲ ਹੂਏ ਔਰ ਗਰਭ ਰਹਾ ਇਸਮੇਂ ਸੇ ਅਠਾਰਹ ਭਾਗ ਪੁੱਤ੍ਰ ਉਪਜੇ ਸੋ ਭੀ ਫਲ ਫੂਲ ਭੇਟ ਲੇ ਲੇ ਪਿਤਾ ਕੋ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਉਸ ਕਾਲ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਕੀ ਭੂਮਿ ਐਸੀ ਸੁਹਾਵਨੀ ਲਗਤੀ ਥੀ ਕਿ ਜੈਸੇ ਸਿੰਗਾਰ ਕੀਏ ਕਾਮਨੀ ਔਰ ਜਹਾਂ ਤਹਾਂ ਨਦੀ ਨਾਲੇ ਸਰੋਵਰ ਭਰੇ ਹੂਏ ਤਿਨ ਪਰ ਹੰਸ, ਸਾਰਸ, ਸ਼ੋਭਾ ਦੇ ਰਹੇ ਉੂਚੇ ਉਚੇ ਰੂਖੌ ਕੀ ਡਾਲੀਆਂ ਝੂਮ ਰਹੀਂ ਉਨਮੇਂ ਪਿਕ, ਚਾਤਕ, ਕਪੋਤ, ਕੀਰ,ਬੈਠੇ ਕੁਲਾਹਲ ਕਰ ਰਹੇ ਥੇ ਔਰ ਠਾਂਵ ਠਾਂਵ ਸੂਹੇ ਕੁਸੁੰਭੇ ਜੋੜੇ ਪਹਿਰੇ ਗੋਪੀ ਗ੍ਵਾਲ ਝੂਲੋਂ ਪੈ ਝੂਲ ਉੂਚੇ ਸੁਰੋਂ ਸੇ ਮਲ੍ਹਾਰੇਂ ਗਾਤੇ ਥੇ ਤਿਨਕੇ ਨਿਕਟ ਜਾਇ ਜਾਇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਭੀ ਬਾਲ ਲੀਲ੍ਹਾ ਕਰ ਕਰ ਅਧਿਕ ਸੁਖ ਦਿਖਾਤੇ ਥੇ ਇਸ ਆਨੰਦ ਸੇ ਬਰਖਾ ਰਿਤੁ ਬੀਤੀ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ
