੭੪
ਧਯਾਇ ੨੩
ਰਿਤੁ ਆਈ ਔ ਅਤਿ ਜਾੜਾ ਪਾਲਾ ਪੜਨੇ ਲਗਾ ਤਿਸ ਕਾਲ ਬ੍ਰਿਜਬਾਲਾ ਆਪਸਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਸੁਨੋ ਸਹੇਲੀ ਅਗ ਹਨ ਕੇ ਅਸ਼ਨਾਨ ਸੇ ਜਨਮ ਜਨਮ ਕੇ ਪਾਤਕ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਮਨ ਆਸ ਪੁਜਤੀ ਹੈ ਯੂੰ ਹਮਨੇ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਲੋਗੋਂ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਸੁਨਾ ਹੈ ਯੇਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਸਬਕੇ ਮਨਮੇਂ ਆਈ ਕਿ ਅਗਹਨ ਨ੍ਹਾਈਏ ਤੋ ਨਿਸੰਦੇਹ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਵਰ ਪਾਈਏ॥
ਐਸੇ ਬਿਚਾਰ ਭੋਰ ਹੋਤੇ ਹੀ ਉਠ ਬਸਤ੍ਰ ਆਭੁਖਣ ਪਹਿਰ ਸਬ ਬ੍ਰਿਜਬਾਲਾ ਮਿਲ ਯਮੁਨਾ ਨ੍ਹਾਨੇ ਆਈਂ ਅਸ਼ਨਾਨ ਕਰ ਸੂਰਜਯ ਕੋ ਅਰਘ ਦੇ ਜਲ ਸੇ ਬਾਹਰ ਆਇ ਮਾਟੀ ਕੀ ਗੌਰ ਬਨਾਇ ਚੰਦਨ, ਅੱਛਤ, ਫੂਲ, ਫਲ, ਧੂਪ,
ਦੀਪ,ਨਈਬੇਦਯ ਆਗੇ ਧਰ ਪੂਜਾ ਕਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਸਿਰ ਨਾਇ ਗੌਰੀ ਕੋ ਮਨਾਇ ਕੇ ਬੋਲੀਂ ਹੇ ਦੇਵੀ ਹਮ ਤੁਮ ਸੇ ਬਾਰ ਬਾਰ ਯਹੀ ਵਰ ਮਾਂਗਤੀ ਹੈਂ ਕਿ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਹਮਾਰੇ ਪਤਿ ਹੋਇੰ ਇਸ ਬਿਧ ਲੇ ਗੋਪੀ ਨਿੱਤਯ ਨ੍ਹਾਵੇਂ ਦਿਨ ਭਰ ਬ੍ਰਤ ਕਰ ਸਾਂਝ ਕੋ ਦਹੀ ਭਾਤ ਭੂਮਿ ਪਰ ਸੋਵੇਂ ਇਸ ਲੀਏ ਕਿ ਹਮਾਰੇ ਬ੍ਰਤ ਕਾ ਫਲ ਸ਼ੀਘ੍ਰ ਮਿਲੇ॥
ਏਕ ਦਿਨ ਸਬ ਬ੍ਰਿਜਬਾਲਾ ਮਿਲ ਅਸ਼ਨਾਨ ਕੋ ਔਘਟ ਘਾਟ ਗਈਂ ਔਵਹਾਂ ਜਾਇ ਚੀਰ ਉਭਾਰ ਤੀਰ ਪਰ ਧਰ ਨਗਨ ਹੋ ਨੀਰ ਮੇਂ ਪੈਠ ਲਗੀਂ ਹਰਿ ਕੇ ਗੁਣ ਗਾਇ ਗਾਇ ਜਲ ਕ੍ਰੀੜਾ ਕਰਨੇ ਤਿਸੀ ਸਮਯ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਭੀ ਬੰਸੀ ਬਟ ਕੀ ਛਾਹ ਮੇਂ ਬੈਠੇ ਧੇਨੁ ਚਰਾਵਤੇ ਥੇ ਵੇ ਭੀ ਇਨ ਕੇ ਗਾਨੇ ਕਾ ਸ਼ਬਦ ਸੁਨ ਚੁਪਚਾਪ ਚਲੇ ਆਏ ਔਰ ਛਿਪਕਰ ਦੇਖਨੇ ਲਗੇ ਨਿਦਾਨ
