੮੦
ਧਯਾਇ ੨੪
ਈਸ੍ਵਰ ਕੋ ਮਾਨੁਖ ਕਰ ਮਾਨੇਂ॥ਮਾਯਾ ਅੰਧ ਕਹਾਂ ਪਹਿਚਾਨੇ
ਜਪਤ ਪਯੱਗਯ ਜਾਸੁ ਹਿਤੁ ਕੀਜੇ॥ਤਾਕੋ ਕਹਾਂ ਨ ਭੋਜਨ ਦੀਜੇ
ਮਹਾਰਾਜ ਵੁਹੀ ਧੰਨਯਹੈਂ ਧਨ ਤਨ ਲਾਜ ਜੋ ਆਵੇਤੁਮਾਰੇਕਾਜ ਔਸੋਈਜਪਤਪ ਗਯਾਨ, ਜਿਸਮੇਂ ਆਵੇ ਤੁਮਾਰਾ ਨਾਮ, ਇਤਨੀ
ਬਾਤ ਸੁਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰਉਨਕੀਖੇਮਕੁਸ਼ਲ ਪੂਛਕਹਿਨੇਲਗੇ ਕਿ
ਚੌ: ਮਤ ਤੁਮ ਮੁਝਕੋਕਰੋਪ੍ਰਨਾਮ ਮੈਂ ਹੂੰ ਨੰਦ ਮਹਿਰ ਸੁਤਸਯਾਮ
ਜੋ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਕੀ ਇਸਤ੍ਰੀ ਸੇ ਆਪਕੋ ਪੁਜਾਵਤੇ ਹੈਂ ਸੋ ਕਯਾ ਸੰਸਾਰਾ ਮੇਂ ਕੁਛ ਬਡਾਈ ਪਾਤੇ ਹੈਂ ਤੁਮਨੇ ਹਮੇਂ ਭੂਖੇ ਜਾਨਦਯਾ ਕਰ ਬਨ ਮੇਂ ਆਨ ਸੁਧ ਲੀ, ਅਬ ਹਮ ਯਹਾਂ ਤੁਮਾਰੀ ਕਿਆ ਪਹੁਨਾਈ ਕਰੋਂ ॥
ਚੌ: ਬ੍ਵਿੰਦਾਬਨਘਰਦੂਰਹਮਾਰਾ॥ਕਿਸਬਿਧਆਦਰ ਕਰੇਂ ਤੁਮਾਰਾ
ਜੋ ਵਹਾਂ ਹੋਤੇ ਤੋ ਕੁਛ ਫਲ ਫੂਲ ਆਗੇਧਰਤੇ ਤੁਮ ਹਮਾਰੇ ਕਾਰਣ ਦੁਖ ਪਾਇ ਬਨ ਮੇਂ ਆਈਂ ਯਹਾਂ ਹਮ ਸੇ ਤੁਮਾਰੀ ਟਹਿਲ ਨ ਬਨੀ ਇਸ ਬਾਤ ਕਾ ਪਛਤਾਵਾ ਹੀ ਰਹਾ ਐਸੇ ਸਰਿਸ਼ਟਾ ਚਾਰ ਕਰ ਫਿਰ ਬੋਲੇ ਤੁਮੇਂ ਆਏ ਬੜੀ ਬੇਰ ਭਈ ਅਬਘਰ ਕੋ ਸਿਧਾਰੋ ਕਿਉਂਕਿ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਤੁਮਾਰੇ ਤੁਮਾਰੀ ਬਾਟ ਦੇਖਤੇ ਹੋਂਗੇ ਇਸਲੀਏ ਕਿ ਇਸਤ੍ਰੀ ਬਿਨ ਯੁੱਗਯ ਸੁਫਲ ਨਹੀ ਯਿਹ ਬਚਨ ਹਰਿ ਸੇਸੁਨ ਵੇ ਕਰ ਜੋੜ ਬੋਲੀਂ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਹਮਨੇ ਆਪਕੇ ਚਰਣਕਮਲ ਸੇ ਸੁਨੇਹ ਕਰ ਕੁਟੰਬ ਕੀ ਮਾਯਾ ਛੋੜੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਜਿਨਕਾ ਕਹਾ ਨ ਮਾਨਕਰ ਸਬ ਉਠ ਧਾਈਂ ਤਿਨਕੇ ਯਹਾਂ ਅਬ ਕੈਸੇ ਜਾਏ ਜੋ ਵੇ ਘਰ ਮੇਂ ਨ ਆਨੇ ਦੇ ਤੋ ਕਹਾਂ ਬਸੇਂ ਇਸਸੇ ਆਪਕੀ
