________________
੧੧੨ ਪੰਚ ਚੰਝ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂ ਨੇ ਉਸਦੇ ਰੂਬਰੂ ਬਹੁਤ ਚੀਜਾਂ ਵੇਚਕੇ ਹੀਰੇ ਮੋਤੀ ਖਰੀਦ ਲੀ ਤੇ ਅਰ ਉਸਦੇ ਸਾਮਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਜਵਾਹਰਾਤ ਨੂੰ ਆਪਣਿਆਂ ਪਟਾਂ ਵਿਖੇ ਸੀਉਂ ਲੀਤਾ ਅਰ ਆਪਨੇ ਦੇਸ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਾਂਦਿਆਂ ਦੇਖਕੇ ਉਸ ਪੰਡਿਤ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਜੋ ਮੈਂ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੁਝ ਬੀ ਨਾ ਦੁਰਯਾ ਉਨ ਏਹ ਬਾਤ ਕਰਾਂ ਜੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜਾਕੇ ਰਸਤੇ ਬਿਖੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜਹਿਰ ਦੇਕੇ ਸਬ ਨੂੰ ਮਾਰਕੇ ਸਾਰਾ ਧਨ ਲੈ ਆਵਾਂ ॥ ਏਹ ਬਾਤ ਸੋਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਅੱਗੇ ਹੋ ਕੇ ਬੋਲਿਆ ਹੇ ਮਿਤੋ ! ਤੁਸੀ ਮੈਨੂੰ ਇਥੇ ਅਕੱਲਾ ਛੱਡਕੇ ਆਪਨੇ ਦੇਸ ਨੂੰ ਤੁਰ ਪਏ ਹੋ ਪਰ ਮੇਰਾ ਮਨ ਆਪ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ ਅਜੇਹਾ ਬਝ ਗਿਆ ਹੈ ਜੋ ਆਪਦੇ ਵਿਯੋਗ ਨੂੰ ਦੇਖ ਘਬਰਾ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤਿ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਕੜਦਾ ਸੋ ਆਪ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਬੀ ਨਾਲ ਲੈ ਚਲੋ ਮੈਂ ਆਪਦੇ ਸੇਵਾ ਕਰਾਂਗਾ | ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਬਾਤ ਸੁਨਕੇ ਕਿਹਾ ਦੱਛਾ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਹੀ ਚਲ | ਜਦ ਉਹ ਤੁਰ ਪਏ ਤਾਂ ਪਲੀਪੁਰ ਨਾਮੀ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਨਜ਼ਦੀਕ ਇਕ ਕਾਗ ਨੇ ਇਹ ਅਵਾਜ ਦਿਤੀ ਹੈ ਭਲੋ ਦੋੜੋ ਇਹ ਸਵਾ ਲਖ ਰੁਪੈਯਾ ਲਈ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤਦ ਉਸ ਕਾਗ ਬਾਨੀ ਨੂੰ ਸਮਝਕੇ ਭਾਲ ਦੌੜੇ ਅਤੇ ਸੋਟਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੁਦਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕੱਪੜੇ ਖੋਹ ਲਏ ਪਰ ਧਨ ਕੁਝ ਨਾ ਲੱਭਾ ਭੀਲ ਬੋਲੇ ਭਾਈ ਕਦੇ ਕਾਂਗ ਦੀ ਬਾਣੀ ਝੂਠੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਇਸਲਈ ਆਪਦੇ ਪਾਸ ਧਨ ਹੈ ਸੋ ਸਾਨੂੰ ਦੇ ਦੇਵੋ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਆਪਨੂੰ ਮਾਰਕੇ ਤੁਹਾਡੇ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਪਾੜਕੇ ਦੇਖ ਲਵਾਂਗੇ ਤਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਭੀਲਾਂ ਦੀ ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸੁਨਕੇ ਉਸ ਚੋਰ ਪੰਡਿਤ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਜੇਕਰ ਇਹ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬ੍ਰਾਹਮਣਾਂਨੂੰ ਮਾਰਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਰੀਰ ਦਾ ਧਨ ਲੈਨਗੇ ਤਾਂ ਉਸ ਲਾਲਚ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਬੀ ਮਾਰਨਗੇ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਦੇ ਦੇਵਾਂ ਜੋ ਮੇਰੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚੋਂ ਤਾਂ ਧਨ ਨਾ ਨਿਕਲੇਗਾ ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਛੁਟਕਾਰ ਪਾ ਜਾਗੇ ॥ ਮਹਾਤਮਾ ਨੇ ਐਉਂ ਕਿਹਾ ਹੈਦੋਹਰਾ ॥ ਕਾਹੇ ਡਰ ਹੈਂ ਕਾਲ ਤੇ ਡਰੇ ਨ ਛਾਡਤ ਤੋਹਿ ॥ ਅਧੁਨਾ ਕਿੰਨਾ ਬਰਸ ਸਤ ਕਾਲ ਗਹੇਗਾ ਤੋਹਿ ॥੪੩॥ ਤਬਾਗੋ ਬਾਹਮਨ ਕੇ ਹੇਤ ਜੋ ਤਯਾਗ ਦੇਤ ਨਰ ਣ ) Original : Punjabi Sahit Academy Digitized by: Panjab Digital Library
