________________
ਦੂਜਾਂ ਤੰਤ੍ਰ ੨੯ ਨਾਮੀ ਇਕ ਸੰਨਯਾਸੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਉਹ ਸਾਧੂ ਛਿਖੜਾ ਦੇ ਨਾਲ ਅਪਨਾ ਨਿਰਬਾਹ ਕਰਦਾ ਸੀ ਜੋ ਕੁਝ ਭਿਛਿਆ ਦਾ ਅੰਨ ਬਚ • ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਭਿਛਿਆ ਪਾਕੁ ਬਿਖੇ ਰਖਕੇ ਕਿੱਲੀ ਦੇ ਨਾਲ ਲਟਕਾਕੇ ਰਾਤੀ ਅਰਾਮ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਸਵੇਰੇ ਉਸ ਅੰਨ ਨੂੰ ਨੌਕਰਾਂ ਚੁਵਿਖੇ ਵੰਡਕੇ ਮੰਦਰ ਦੀ ਸਫ਼ਾਈ ਕਰਾ ਲੈਂਦਾ ਸੀ, ਇਕ ਦਿਨ ਮੇਰੇ ਸੰਬੰਧੀਆਂ ਨੇ ਆਕੇ ਮੈਨੂੰ ਆਖਿਆ ਹੇ ਮਹਾਰਾਜ ! ਇਸ ਮੰਦਰ ਵਿਖੇ ਪੱਕਾ ਹੋਯਾ ਅੰਨ ਚੂਹਿਆਂ ਦੇ ਭੈ ਕਰਕੇ ਛਕੇ ਉਪਰ ਰਖਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਸੀਂ ਖਾਣੇ ਨੂੰ ਸਮਰਥ ਨਹੀਂ ਪਰ ਆਪ ਨੂੰ ਕੁਝ ਔਖਾ ਨਹੀਂ ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਬਿਥਾ ਇਧਰ ਉਧਰ ਕਿਸ ਲਈ ਫਿਰੀਏ, ਜੇਕਰ ਆਪ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰੋ ਤਾਂ ਅੱਜ ਉਸਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਕੇ ਖਾਈਏ । ਮੈਂ ਭੀ ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸੁਣ,ਸਾਰੇ ਪਰਵਾਰਸਮੇਤ ਉਸੇਵੇਲੇ ਭੁਪਿਆ, ਅਰ ਕੁੱਦਕੇ ਉਸ ਭਿਛਿਆ ਪਾ ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਅੰਨ ਨੂੰ ਸੇਵਕਾਂ ਵਿਖੇ ਵੰਡਕੇ ਆਪ ਭੀ ਛਕਿਆ ਅਤੇ ਸਬਨਾਂ ਮਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਨ ਕਰਕੇ ਆਪਨੇ ਮਕਾਨ ਪਰ ਆ ਗਿਆ, ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ * ਹਰ ਰੋਜ ਕੀਤਾ ਕਰਾਂ । ਅਰ ਸੰਨਯਾਸੀ ਭੀ ਯਥਾ ਸ਼ਕਤਿ ਉਸ ਅੰਨ . ਦੀ ਰਛਿਆਂ ਕਰੇ ਪਰ ਜਦ ਓਹ ਨੀਦ ਵਿਖੇ ਆ ਜਾਵੇ ਤਦ ਮੈਂ ਉਸ ਪਾਝ ਉਪਰ ਚੜ੍ਹਕੇ ਆਪਨੇ ਕਰਮ ਨੂੰ ਕਰਾਂ ॥ ਇਕ ਦਿਨ ਉਸ ਸਾਧੂ ਨੇ ਉਸ ਅੰਨ ਦੀ ਰਛਿਆ ਲਈ ਇਹ ਯਤਨ ਕੀਤਾ, ਜੋ ਇਕ ਦੁਟਾ ਹੋਯਾ ਬਾਂਸ ਆਂਦਾ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਸੁਤਾ ਹੋਯਾ ਭੀ ਉਸ ਛਿਕੇ ਨੂੰ ਹਲਾਉਂਦਾ ਰਹੇ, ਮੈਂ ਭੀ ਡਰਦਾ ਮਾਰਿਆ ਨਸ ਜਾਵਾਂ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਹਰ ਰੋਜ ਉਸ ਦੀ ਅਰ ਮੇਰੀ ਲੜਾਈ ਬਿਖੇ ਰਾਤ ਬੀਤ ਜਾਵੇ ॥ ਇਕ ਦਿਨ ਉਸ ਸਾਧੂ ਦੇ ਪਾਸ ਇਕ ਬਿਹਤ ਇਸ ਵਿਚ ਨਾਮੀ ਸਾਧੂ ਉਸਦਾ ਪਰਮ ਮਿਤ੍ਰ ਤੀਰਥ ਯਾਤਾ ਕਰਦਾ ਉਥੇ ਆ ਗਿਆ । ਤਾਚੂੜ ਨੇ ਉਸ ਦਾ ਬੜਾ ਆਦਰ ਕਰਕੇ ਸੇਵਾ ਕੀਤੀ ਅਰ ਰਾਤ ਨੂੰ ਦੋਵੇਂ ਸਾਧੂ ਇਕ ਚਟਾਈ ਉਪਰ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਕਈ * ਤਰਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਸੰਗ ਕਰਨ ਲਗੇ ॥ ਜਦ ਓਹ ਅਭਗਤ ਕਥਾ ਕਰਨ ਲਗਾ ਤਦ ਭਾਮਚੁੜ ਚੂਹਿਆਂ ਦੇ ਭਧ ਕਰਕੇ ਉਸ ਪੁਰਾਨੇ ਵਾਂਸ ਨਾਲ ਭਿਛਿਆ ਪਾਕੁ ਨੂੰ ਤਾਰਨ ਲਗਾ, ਉਸਦੇ ਸਬਦ ਕਰਕੇ ਉਸ ਦੀ ਕਥਾ ਦਾ ਹੁੰਕਾਰਾ ਨਾ ਮਿਲਿਆ ਤਦ ਓਹ ਅਯਾਗਤ ਬੜੇ (r i ) ਜੈ ॥ : ਸੈ: Punjabi Sohit Academy Digitized by: Panjab Digital Library
