________________
ਪੰਚ ਭੰਝ ਜਿਸਦੇ ਬਲ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਬੜੀਆਂ ਔਖੀਆਂਜਰਾਂਉਪਰ ਜਾ ਪਹੁੰਚਦਾ ਸਾਂ ! ਤਦ ਅਭਯਾਗਤ ਨੇ ਭਾਚੂੜ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਹੈ ਮਿਤ੍ਰ ! ਹੁਨ ਨਿਹਸੰਕ ਹੋ ਕੇ ਸਯਨ ਕਰ ਇਸੇ ਦੀ ਗਰਮਾਈ ਭੈਨੂੰ ਜਗਾਉਂਦੀ ਸੀ ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਉਸ ਧਨ ਨੂੰ ਲੈਕੇ ਓਹ ਦੋਵੇਂ ਆਪਨੇ ਮਨ ਨੂੰ ਆ ਗਏ ਉਸ ਤੋਂ ਪਿਛੇ ਜਦ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਮਕਾਨ ਤੇ ਆਯਾ ਅਰ ਉਥੇ ਧਨ ਨਾ ਦੇਖਿਆ ਤਦ ਓਹ ਮਕਾਨ ਮੈਨੂੰ ਡਰਾਉਨਾ ਇਸ਼ਨ ਲਗਾ॥ ੩ਦ ਮੈਂ ਸੋਚਨ ਲਗਾ ਹੁਨ ਮੈਂ ਕੀ ਕਰਾਂ, ਕਿਥੇ ਜਾਵਾਂ, ਅਰ ਮੇਰੇ ਮਨ ਨੂੰ ਸਾਂਭ ਕਿਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਆਵੇ॥ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਸੋਚਦਿਆਂ ਓਹ ਦਿਨ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਬੜੇ ਕਸ਼ਟ ਨਾਲ ਬੀਤਿਆ ਜਦ ਰਾਤ ਹੋਈ ਤਦ ਮੈਂ ਹੌਸਲੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਆਪਨੇ ਕੁਟੰਬ ਸਮੇਤ ਉਸ ਮਠ ਵਿਖੇ ਗਿਆ ਓਹ ਸਾਧੂ ਮੇਰੇ ਸਾਥੀਆਂ ਦਾ ਖੜਕਾਰਾ ਸੁਨਕੇ ਫੇਰ ਫਿਛਿਆ ਪਾਕੁ ਨੂੰ ਉਸ ਪੁਰਾਨੇ ਵਾਂਸ ਨਾਲ ਭਾੜਣ ਲਗਾ । ਤਦ ਓਹ ਅਛਯਾਗਤ ਬੋਲਿਆ ਹੈ ਮਿਤ੍ਰ ਅਜੇ ਬੀ ਤੂੰ ਬੇਖੌਫ਼ ਹੋ ਕੇ ਨਹੀਂ ਸੌਦਾ ? ਓਹ ਖੋਲਿਆ ਮਹਾਰਾਜ ਦੇ ! ਓਹ ਚੂਹਾ ਫੇਰ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਆਯਾਹੈ ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਵਾਂਸ ਨੂੰ ਖੜਕਾਉਂਦਾਹਾਂ ਅਭਯਾਗਤ · ਹੱਸ ਕੇ ਬੋਲਿਆ ਹੈ ਮਤੁ ! ਮਤ ਡਰ ਇਸ ਦੇ ਕੁਦਨ ਦੀ ਸਕਤਿ ਧਨ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਚਲੀ ਗਈ ਹੈ ਇਹ ਬਾਤ ਇਸੇ ਦੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਬਲਕਿ ਸਾਰਿਆਂ ਜੀਵਾਂ ਦਾ ਏਹੋ ਹਾਲ ਹੈ ॥ ਇਸ ਪਰ ਕਿਹਾ ਹੈਦੋਹਰਾ ॥ ਹੈ ਉਭਸ਼ਾਹ ਜੋ ਪੁਰਖ ਕਾ ਪੁਨ ਜੁ ਕਰਤ ਤ੍ਰਿਸਕਾਰ ॥ | ਬਚਨ ਕਹੇ ਹੰਕਾਰ ਯੁਤ ਪਨ ਹ ਕਾ ਬਲ ਧਾਰ ॥ ੯੦ ਤਦ ਮੈਂ ਇਸ ਖੇਚਨ ਨੂੰ ਸੁਨਕੇ ਝੋਧ ਵਿਖੇ ਆਕੇ ਛਿਆ ਪਾਤ ਵਲ ਧਯਾਨ ਕਰਕੇ ਜਿਉਂ ਕੁਦਿਆ ਤਿਉਂ ਬਿਨਾਂ ਪਹੁੰਚੇ ਹੀ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਤੇ ਡਿਗ ਪਿਆ ਇਸ ਹਾਲ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਓਹ ਮੇਰਾ ਸਤ ਚੁਝ ਨੂੰ ਬੇਲਿਆ ਦੇਖ ਭਈ ਇਸ ਕੌਤਕ ਨੂੰ ਦੇਖ ॥ ਦੋਹਰਾ॥ ਧਨ ਹੀਂ ਸੇ ਬਲਵਾਨ ਸਬ ਧਨ ਕਰ ਪੰਡਿਤ ਹੈਤ ॥ | ਦੇਖ ਮੁਸ ਧਨ ਰਹਿਤ ਕੋ ਮਿਲਿਓ ਆਪਣੇ ਗੋਤ ॥੬੧॥ | ਸੋ ਤੇ ਬੇਖੌਫ ਹੋ ਕੇ ਸਯਨ ਕਰ ਜੋ ਇਸਦੇ ਕੁਦਨ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹੈ ਸੋ ਸਾਡੇ ਪਾਸ ਹੈ ਇਹ ਬਾਤ ਠੀਕ ਕਹੀ ਹੈ Original : Punjabi Sahit Academy Digitized by: Panjab Digital Library
