________________
੧੪੩ | ਦੂਜਾਂ ਭੰਡੁ ਤਦ ਰਾਜ ਕੰਨੜਾਂ ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਕੇ ਬੋਲੀ
- ਬਿਧਿ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਹਵਾਤ ॥ ਕਵਾਲ ਦੀ ਲੜਕੀ ਬੋਲੀ
ਤੇ ਭਰ ਚਿੰਤਾ ਜੋ ॥ ਬਾਣੀਏਂ ਦੀ ਲੜਕੀ ਬੋਲ ਉਠੀ:-- • ਮੇਰਾ ਮੋ ਢਿਗ ਆਤ ਇਹ ਸਬ ਬਾਝੁ ਸੁਨ ਰਾਜਾ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਸਬਨੂੰ ਅਭਯ ਦਾਨ ਦੇਂਦਾ ਹਾਂ ਤੁਸੀਂ ਸਾਰਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਸੁਨਾਓ ਤਦ ਸਬਨੇ ਆਪੋ ਆਪਣਾ ਹਾਲ ਸੁਨਾਯਾ ਸੁਨਕੇ ਰਾਜਾ ਨੇ ਆਪਣੀ ਲੜਕੀ ਪੂਤਬੜ ਅਰਥ ” ਨੂੰ ਬਯਾਹ ਕੇ ਹਜ਼ਾਰ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੇ ਆਖਿਆ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਪੂ ਹੋਯੋਂ ਬਲਕਿ ਉਸਨੂੰ ਜੁਵ ਰਾਜ ਪ੍ਰਗਟ ਕੀਤਾ ਤਦ ਕਟਵਾਲ ਨੇ ਭੀ ਯਥਾ ਸ਼ਕਤਿ ਦਾਜ ਦੇ ਨਾਲ ਆਪਨੇ ਲੜਕੀ ਦੇ ਦਿਨ ਤੀਸਰੀ ਬਾਣੀਏਂ ਦੀ ਲੜਕੀ ਨੇ ਤਾਂ ਕਿ ਗਯਾ ਹੀ ਕਰ ਲਈ ਸੀ ਸੋ ਭਿੰਨਾਂ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਕਰਕੇ ਯੁਕਤ ਪ੍ਰਾਪਤ ਬਯ ਅਰਬ ਨੇ ਆਪਨੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਬੜੇ ਆਦਰ ਨਾਲ ਉਸ ਨਗਰ ਬਿਖੈ ਆਂਦਾ ਤਦ ਪਬੜ ਅਰਬ ਖੈ ਆਪਨੇ ਕੁਟੰਬ ਦੇ ਸਮੇਤ ਭੋਗ ਭੋਗਨ ਲਗਾ ਅਰ ਸੁਖ ਨਾਲ ਦਿਨ ਬਿਤਾਉਨ ਲਗੇ ॥ ਇਸ ਬਾਤ ਪਰ ਮੈਂ ਆਖਿਆ ਸੀ ਜੋ ਦੋਹਰਾ॥ਪ੍ਰਾਪਤਬਰ ਅਰਥ ਸਬਕੋ ਮਿਲੇ ਬਧਿ ਨਹਿ ਕਿਸੇ ਹਟਾ। ਤੇ ਭਯ ਚਿੰਤ ਭਜੋ ਮੇਰਾ ਮੋ ਢਿਗ ਆਤ ਏਹ ਸਾਰਾਂ ਪ੍ਰਸੰਗ ਸੁਨਕੇ ਚੂਹਾ ਬੋਲਿਆ ਹੈ ਮੰਬਰਕ ! ਮੈਂ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਬਹੁਤ ਸੁਖ ਦੁਖ ਦੇਖ ਵਿਰਾਗਵਾਨ ਹੋਯਾ ਹੋਯਾ ਸੀ ਸੋ ਇਸ ਮਿ ਨੇ ਭੇਰੇ ਪਾਸ ਆਣਿਆ ਹੈ ਸੋ ਏਹ ਮੇਰੇ ਵੈਰਾਗ ਦਾ ਕਾਰਨ ਹੈ ॥ ਮੰਥਕ ਬੋਲਿਆ ਹੇ ਭਦ ! ਇਹ ਬਾਤ ਸਬ ਨੂੰ ਅਸਚਰਜ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਇਹ ਕਊਆ ਭੁਖਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾਯਾ ਬੀ ਚੈਨੂੰ ਸਤੁ ਪ ਨੂੰ ਜੋ ਇਸਦੇ ਭੋਜਨ ਦੀ ਜਗਾ ਹੈਂ ਪਿਠ ਚੜ੍ਹਕੇ ਇਥੇ ਲੈ ਆਯਾ ਹੈ ਅਰ ਤੈਨੂੰ ਮਾਰਗ ਬਿਖੇ ਨ ਖਾਧ ॥ ਇਸੇ ਵਾਸਤੇ ਕਿਹਾ ਹੈ ਦੋਹਰਾ ॥ ਜਾਸ ਚਿੱਤ ਧਨ ਨਿਰਖ ਕਰ ਕਬਹੂੰ ਨ ਗਹੈ ਬਿਚਾਰ | Original with: Punjabi Sah:Academy Digitized by: Panjab Digital Library
