________________
॥ ੧੯੬ | ਇਹ ਬਾਤ ਸੁਨਕੇ ਅਰਿਮਰਦਨ ਨੇ ਵਸ ਵਜ਼ਰ ਨੂੰ ਪੁਛਿਆਂ ਹੇ ਭਾਈ ਹੁਣ ਕੀ ਕਰਣਾ ਚਾਹੀਏ ਓਹ ਬੋਲਿਆ ਹੋ ਸਾਮੀ ਇਸ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਯੋਗ ਨਹੀਂ । ਕਿਹਾ ਹੈ:ਦੋਹਰਾ॥ ਰਿਪੁ ਝਗੜੇ ਜੋ ਪਰਸਪਰ ਤੌਂ ਅਪਨੇ ਹਿਤ ਹੋਇ ॥ ਪਾਨ ਦੀਏ ਥੇ ਚੋਰ ਨੇ ਚਖਸ ਗੋ ਬਿਖੁ ਦੋਇ ॥੧੯॥ ਅਰਿਮਰਦਨ ਬੋਲਿਆ ਏਹ ਪਗ ਕਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੈ ਵਕੁਨਾਸ ਬੋਲਿਆ ਸੁਣੀਏ ਮਹਾਂਰਾਜ ! ਕਥਾ॥ ਕਿਸੇ ਜਗਾ ਪਰਬੜ ਗਰੀਬ ਦਰੌਨ ਨਾਮੀ ਬਾਹਮਲ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਜਿਸਦਾ ਨਿਰਬਾਹ ਕੇਵਲ ਦਾਨ ਉਪਰ ਹੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਓਹ ਚੰਗੇ ਵਸ ਲੇਪ ਸੁਗੰਧ, ਫੂਲ ਮਾਲਾ, ਭੂਖਨ' ਅਤੇ ਪਾਨ ਆਦਿਕ ਭੋਗਾਂ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਰਹਿਤ ਸੀ ਅਰ ਉਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਬੜੇ ੨ ਵਾਲੀ .ਅਰ ਨਵਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਢਕਿਆ ਹੋਯਾ ਅਤੇ ਪਾਲੇ ਹਵਾ ਅਰ ਗਰਮੀ ਨਾਲ ਬੜਾ ਦੁਬਲਾ ਹੋਯਾ ਹੋਯਾ ਸੀ । ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਜਜਮਾਨ ਨੇ ਦਯਾ ਕਰਕੇ ਦੋ ਵਛੜੇ ਦਿੱਤੇ ਉਸ ਬਾਹਮਨ ਨੇ ਉ ਨੂੰ ਮੰਗੇ ਹੋਏ ਘਿਭ, ਤੇਲ ਅਤੇ ਜਵਾਂ ਨਾਲ ਖੂਬ ਲਿਆ । ਓਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਨੇ ਸੋਚ ਆ ਜੋ ਮੈਂ ਇਹ ਬਲਦ ਦੂਰਾਵਾਂ ਇਸ ਬਭ ਨੂੰ ਸੋਚ ਕੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਇਕ ਰੱਸਾ ਲੈ ਕੇ ਭੁਰ ਪਿਆ ਰਸਤੇ ਵਿਖੇ ਕੀ ਦੇਖਦਾ ਹੈ ਜੋ ਇਕ ਆਦਮੀ ਦੀ ਸੂਰਤ ਬੜੇ ਬੜੇ, ਦੇ ਵਾਲਾ ( ਜਿਸ ਦੀਆਂ ਉਚੀਆਂ ਨਾਸਾਂ ਲਾਲ ਨੇ ਬੜੀਆਂ ਮੋਟੀਯਾਂ ਨਾੜੀਆਂ ਅਰ ਕਪੋਲ ਸੁੱਕੇ ਹੋਏ ਅਰ ਸਿਰ ਦੇ ਵਾਂਲ ਪੀਲੇ ਸੀ ) ਦੇਖਿx | ਭਾਵੇਂ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖਕੇ ਚੋਰ ਡਰ ਗਿਆ ਪਰ ਤਾਂ ਬੀ ਉਸਨੂੰ ਪੁਛਨ ਲਗਾ ਤੂੰ ਕੌਨ ਹੈ ? ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਬ੍ਰਹਮ ਰਾਖਸ਼ ਹਾਂ ਹੁਨ ਤੂੰ ਬੀ ਅਪਣਾ ਆਪ ਦਸ ॥ ਓਹ ਬੋਲਿਆ ਮੈਂ ਭਾt ਚ ਹਾਂ ਅਰ ਇਸ ਗਰੀਬ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਦੇ ਬਲਦ ਚੁਰਾਵਨ ਲਈ ਰਿਆ ਹਾਂ ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸੁਨਕੇ ਹਮ ਰਾਖਸ ਬੋਲਿਆ ਮੈਂ ਨਿਹਾਰੀ ਹਾਂ ਸੋ ਇਸ ਲਈ ਉਸੇ ਬਾਹਮਣ ਨੂੰ ਅਜ ਖਾਕੇ ਰੁਜਾਰਾ ਕਰਾਂਗਾ ॥ ਇਹ ਬਾਤ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਹੋਈ ਜੋ ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਇਕੋ ਘਰ ਵਿਖੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਮਿਲ ਪਏ ਹਾਂ । ਤਦ ਓਹ ਦੋਵੇਂ | ਕੱਠੇ ਉਸਦੇ ਘਰ ਅੰਦਰ ਜਾ ਵੜੇ ਅਰ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਉਡੀਕਨ , - 4) F G 1 ॥: : : Punjabi Sahit Academy Diganced by: Panjab Digital Library
