________________
ਭੀਜਾ ਝੰਝ ਲਾਠੀ ਨੂੰ ਚੁੰਜ ਨਾਲ ਵੜ ਕੇ ਉਸ ਗੁਫਾ ਦੇ ਬੂਹੇ ਅੱਗੇ ਜਾਂ ਬਿਰਜੀਵੀ ਦੇ ਆਨੇ ਬਿਖੇ ਜਾ ਸਿੱਟੀ ਤਾਂ ਓਹ ਸਾਰੇ ਉਲ ਰੱਤਾਖੜ ਦੇ ਕਹੇ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਅਤੇ ਬੂਹੇ ਅੱਗੇ ਪਜੁਲਿਤ ਅਨਿ ਕਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਨਾ ਆ ਸਕੇ ਅਰ ਉਸੇ ਗੁਰਾ ਦੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਕੁੰ ਭੀ ਪਾਕ ਨਰਕ ਦੀ ਤਰਹਾਂ ਸੜ ਮੋਏ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਮੇਘਵਰਨ ਸ਼ਤਰੂਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਫੇਰ ਉਸੇ ਬੋਹੜ ਦੇ ਬ੍ਰਿਛ ਰੂਪੀ ਕਿਲੇ ਤੇ ਆ ਵਸਿਆ ਅਤੇ ਸਿੰਘਾਸਨ ਤੇ ਬੈਠ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਸਥਾ ਦੇ ਵਿੱਚ ਥਿਰਜੀਵੀ ਨੂੰ ਪੁਛਨ ਲਗਾ ਦੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਆਪਣੇ ਦੁਸ਼ਮਣਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਕੇ ਇਤਨਾ ਸਮਾ ਕਿਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਬਿਤਾਯਾ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਬਾਤ ਦਾ ਬੜਾ ਅਚਰਜ ਹੈ ਸੋ ਆਪ ਸੁਨਾਓ ਕਿਉਂ ਜੋ ਆਖਿਆ ਹੈ:ਯਥਾ ਦੋਹਰਾ ॥ ਜਤ ਅਗਨਿ ਮੈਂ ਪੈਠਨਾ ਸੁਖ ਮਾਲਤ ਬੁਧਿਮਾਨ। ਪਰ ਸਭੁ ਸੰਗ ਛਿਨਕ ਬੀ ਨਹਿੰ ਸੁਖ ਮਾਨਪੁਮਾਨ੨੨੦ ਇਸ ਬਾਤੈ ਨੂੰ ਸੁਨ ਕੇ ਥਿਰਜੀਵੀ ਬੋਲਿਆ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਫਲ ਨੂੰ ਬਿਚਾਰ ਕੇ ਸੇਵਕ ਜਨ ਦੁਖ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਗਿਣਦੇ ॥ ਇਸ ਪਰ ਕਿਹਾ ਬੀ ਹੈ ਯਥਾ ਛਪਯ ਛੰਦ ॥ ਭਯ ਪ੍ਰਾਪਤ ਨਰ ਜਤਨ ਸਦਾ ਸ਼ੁਭ ਮਨ ਨੂੰ ! ਮੈਂ ਬਾਤ ॥ ਨਿਜ ਬੁਧ ਬਲ ਅਨੁਸਾਰ ਉਚ ਲਘੁ ਨਹ ਚਿਤਾਰਤ ॥ ਜਿਮ ਅਰਜਨ ਬਲਵੰਤ ਹੁਭੈ ਭਾਰੀ ਧਨ ਧਾਰੀ | ਕਾਜ ਕਰਨ ਮੈਂ ਨਿਨ ਕਰਭ ਸਮ ਕੁਜ ਬਲਕਾਰੀ । ਵਾ ਨੇ ਭਵਨ ਵਿਰਾਟ ਮੇਂ ਹੈ , ਨਾਰ ਰੂਪ ਗਹਿ ਲੀਨ! ਪਹਿਰੀ ਚੂੜੀ ਕਰ ਬਿਖੈ ਨਿਜ ਕਾਰਜ ਸਿੱਧ ਕੀਨ ॥ ੨੨੧ ॥ ਪੁਨਾ-ਸਮਰਥ ਪੰਡਿਤ ਸਮਾ ਵੇਖ ਕਰ ਦੁਖ ਕੋ ਸਹਤੇ ॥ ਕ੍ਰਿਪਨ ਰਿਦੀ ਨਿਕਟ ਰਹੇਂ ਕਛੁ ਨਾਹਿ ਨ ਕਹੁਤੇ ਮਤਸਰਾਜ ਗ੍ਰਹ ਭੀਮ ਰਹਯੋ ਪਾਚਕ ਬਨ ਦੂਖ ਯੂਤ । ਧੂਮ ਸਾਬ ਕਰ ਮਲਨ ਹਾਥ ਦੋ ਗਹਿ ਦਰਬੀਉ ॥ ਹੁਤੋ ਜ਼ਮ ਬਲਵਾਨ ਜੋ ਭੌ ਨ ਜਨਾਯੋ ਮਰਮ ਕੋ iਹੈ ਰਾਜਨ ਸ਼ਿਵਨਾਥ ਇਮ ਭਾਖਤ ਹੈ ਊਪ ਧਰਮ ਕੋ॥੨੨੨॥ : ਪੁਨ-ਉਰ ਮੇਂ ਰਾਖੀ ਬਾਤ ਕਰਨ ਚਾਹਤ ਹੈ ਜੋ ਨਰ । ਸੰਕਟ ਮੈਂ , 1. ਪੜ ਤਿਸ ਹੇਤ ਵਹ ਸਮਾ ਪਿਖਤ ਵਰ ॥ ਦੇਖੋ ਅਰਸਨ ਬੀਰ ਧਾਰ ਫਟ ਰੂਪ ਉਜਾਗਰ । ਗੱਡੀਵ ਧਨੁਖ ਕੋ ਬੈਂਚ ਕਠਨ ਥੇ ( ੴ ) ਨਾਲ ॥: ਕੈਰੋ : Punjabi Sahit Academy Digitized by: Panjab Digital Library
