________________
੨੨੩ 4 ਪੰਚ ਭੰਭ ਮਤ ਪੂਛੋ ਆਤਿਥਿ ਕਾ ਕੁਲ ਵਿਦਯਾ ਹ ਗੋਤ ॥ ਵੈ ਸੁਦੇਵ ਅਰ ਸੁ ਮੇਂ ਮਨੁ ਇਮ ਕਰਤ ਉਦੋਤ ॥ ੩ ॥ ਦੂਰ ਚਲਨ ਕਰ ਥਕਤ ਜੋ ਵੈ ਦੇਵ ਕੇ ਅੰਤ II ਆਯੋ ਅਭਯਾਗਤ ਜਗਤ ਵੇ ਨਰ ਸੁਰਗ ਲਹੰਤ ॥੪॥ ਬਿਨ ਪੂਜੇ ਤਿਥ ਜਿਸ ਘਰ ਤੇ ਜਾਤ ਪਲਾਇ ॥ ਦੇਵ ਪਿਤਰ ਕੇ ਸਬੀ ਮੁਖ ਫੇਰੇ ਮੁੜ ਜਾਇ॥ ੫ ॥ ਏਹ ਗਲ ਕਹਿਕੇ ਬਾਂਦਰ ਨੇ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਜੰਮੂ ਦੇ ਫਲ ਦਿੱਚੇ ਸੰਸਾਰ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਫਲਾਂ ਨੂੰ ਖਾਕੇ ਬਾਂਦਰ ਦੇ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਚਿਰ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਨੂੰ ਚਲਿਆ ਗਿਆ । ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਹਰ ਦਿਨ ਬਾਂਦਰ ਤੇ ਸੰਸਾਰ ਦੋਵੇਂ ਜੰਮੂ ਬਿਰਛਦੀ ਛਾਂਵੇਂ ਵੈਠਕੇ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਕਥਾ ਕਹਿਕੇ ਸੁਖ ਨਾਲ ਸਮੇ ਨੂੰ ਬਿਤਾਉਂਦੇ ਨੇ । ਓਹ ਸੰਸਾਰ ਬੀ ਖਾਨ ਤੋਂ ਬਚੇ ਹੋਏ ਜੰਮੂ ਫਲਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਵਿਖੇ ਜਾਕੇ ਆਪਨੀ ਤੀਮੀ ਨੂੰ ਦੇਂਦਾ ਸੀ । ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸ ਨੇ ਪੁੱਛਆ ਏਹ ਅੰਤ ਜੇਹੇ ਫਲ ਤੂੰ ਕਿੱਥੇ ਲੈਂਦਾ ਹੈ ਉਹ ਬੋਲਿਆ ਕਰਮੁਖ ਨਾਮੀ ਬਾਂਦਰ ਮੇਦਾ ਬੜਾ ਭਾਰਾ ਮਿ ਹੈ ਓਹ ਮੈਨੂੰ ਅੰਮਤ ਜੇਹੇ ਫਲ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ॥ਇਸਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਅੰਮਤ ਜੇਹੇ ਫਲ ਖਾਂਦਾ ਹੈ ॥ ਇਸਤੋਂ ਜਾਨਿਆਂ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਸਦਾ ਕਲੇਜਾ ਬੀ ਅੱਤ ਜੇਹਾ ਹੋਵੇਗਾ | ਮੋ ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਜੀਉਂਦ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਹਿਰਦਾ ਮੈਨੂੰ ਲਿਆਕੇ ਦੇਹੁ ॥ ਜੋ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਖਾਕੇ ਬੁਢੇਪੇ ਅਤੇ ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਚ ਕੇ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਚਿਰ ਤੀਕੂ ਸੁਖ ਨੂੰ 'ਗਾ॥ ਸੰਸਾਰ ਬੋਲਿਆ ਹੇ ਭਦੇ ਇਹ, ਗਲ ਨਾ ਕਹੁ ਕਿਉਂ ਜੋ ਓਹ ਸਾਡਾ ਟਮ ਦਾ ਭਾਈ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਫਲ ਦੇਂਦਾ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਮਾਟਨਾ ਜੋਗ ਨਹੀਂ ਤੂੰ ਇਸ ਝੂਠੇ ਹੱਠ ਨੂੰ ਛੱਡ ॥ ਕਹਾ ਬੀ ਹੈ ਦੋਹਰਾ ॥ ਏਕ ਝਾਤ ਮਾਤਾ ਜਲਿਓ ਦੂ ਜਨਤੀ ੩੨ ॥ ਅਹੇ ਸਹੋਦਰ ਤੋਂ ਅਧਿਕ ਵਾਕ ਭੁਤ ਕਾ ਸਾਕ ॥੬॥ · | ਇਸਤ੍ਰੀ ਬੋਲੀ ਤੂੰ ਤਾਂ ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਕਹੇ ਨੂੰ ਮੋੜਦਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਇਸ ਤੋਂ ਮਲੂਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਓਹ ਬਾਂਦੀ ਹੋਵੇਗੀ ਕਿਉਂ ਜੋ ਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਜਾ ਹੋਯਾ ਕੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨਉਸਦੇ ਕੋਲਭਾਉਂਦਾਹੈਂ ॥ Original with: Punjabi Sahit Academy Digitized by: Panjab Digital Library
