ਪੰਨਾ:ਪੰਚ ਤੰਤ੍ਰ.pdf/240

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

੨੩੨

ਪੰਚ ਤੰਤ੍ਰ


ਸ਼ੇਰ ਬੋਲਿਆ ਹੈ ਗਿੱਦੜ ਜਾ ਕੇ ਕਿਸੇ ਜੀਵ ਨੂੰ ਚੂੰ ਜੋ ਮੈਂ ਇਸ ਹਾਲ ਵਿਖੇ ਭੀ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਤੇਰਾ ਨਿਰਬਾਹ ਕਰਾਂ ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸੁਨ ਕੇ ਗਿੱਦੜ ਢੂੰਡਦਾ ੨ ਕਿਸ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁੱਢ ਗਿਆ । ਉਸ ਜਗਾ ਪਰ ਲੰਬਕਰਨ ਨਾਮੀ ਗਧੇ ਨੂੰ ਭਲਾ ਦੇ ਕੰਢੇ ਉਤੇ ਬੜੇ ਜਤਨ ਨਾਲ ਦਭ ਦੀਆਂ ਜੜਾਂ ਖਾਂਦੇ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਉਸ ਦੇ ਕੋਲ ਜਾ ਕੇ ਗਿੱਦੜ ਨੇ ਕਿਹਾ ਹੈ ਮਾਮੇ ਪੈਰੀ ਪੌਨਾ ਹਾਂ ਚਿਰ ਪਿਛੋਂ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ॥ ਦਸ ਤਾਂ ਸਹੀ ਜੋ ਐਡਾ ਲਿੱਸਾ ਕਿਉਂ ਹੋਯਾ ਹੈਂ । ਓਹ ਬੋਲਿਆ। ਹੇ ਭਾਨਜੇ ( ਭਨੇ) ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਏਹ ਧੋਬੀ ਬੜ। ਨਿਚ' ਦਈ ਹੈ ਕਿਉਂ ਜੋ ਮੇਰੇ ਉਤੇ ਬੜਾ ਭਾਰ ਲਦਦਾ ਹੈ ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਇਕ . ਮੁੱਠ ਘਾਬ ਬੀ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ। ਸਿਰਫ਼ ਧੂੜ ਵਿਚ ਗਲੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਦੱਭ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਸੋ ਇਸ ਨਾਲ ਮੇਰਾ ਸਰੀਰ ਕੀਕੂ ਮੋਟਾ ਹੋਵੇ ॥ ਗਿੱਦੜ ਬੋਲਿਆ ਜੇਕਰ ਏਹ ਗੱਲ ਹੈ ਤਾਂ ਇਕ ਸੁੰਦਰ ਹਰੇ ੨ ਘਾਸ ਵਾਲਾ ਨਦੀ ਦੇ ਕੰਢੇ ਉਪਰ ਖੇਤ ਹੈ ਉੱਥੇ ਚਲ ਕੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਆਨੰਦ ਕਰ ॥ ਗਧਾ ਬੋਲਿਆ ਹੇ ਭਾਨਜੇ ਤੂੰ ਤਾਂ ਠੀਕ ਕਿਹਾ ਹੈ ਪਰ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਰਹਿਨਵਾਲੇ ਹਾਂ ਬਨ ਦੇ ਰਹਿਨ ਵਾਲੇ ਸਾਨੂੰ ਖਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਇਸ ਲਈ ਓਹ ਖੇਤ ਸਾਡੇ ਕਿਸ ਕੰਮ ਹੋਯਾ ॥ ਗਿੱਦੜ ਨੇ ਕਿਹਾ ਹੈ ਮਾਮੇ ਐਉਂ ਨਾ ਕਹੁ ਓਹ ਜਗਾਂ ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਹੈ ਉਥੇ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਆ ਸੱਕ ਦਾ ਬਲਕਿ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਧੋਬੀ ਤੋਂ ਦੁਖੀ ਹੋਈਆਂ fਲੰਨ ਖੋਤਆਂ ਬੇ ਖਸਮੀਆਂ ਉੱਥੇ ਹੋਰ ਬੀ ਹਨ ਉਹ ਬੜੀਆਂ ਮੁਟਿਆਰਾਂ ਹਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹਾ ਹੈ ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਸਾਡਾ ਸੱਚਾ ਮਾਮਾ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਪਿੰਡ ਵਿਖੇ ਜਾ ਕੇ ਸਾਡੇ ਜੇਹਾ ਖਾਵੰਦ ਲਿਆ ਦੇ। ਇਸੇ ਲਈ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਉੱਥੇ ਲੈ ਚਲਦਾ ਹਾਂ ॥ ਗਿੱਦੜ ਦੀ ਗੱਲ ਨੂੰ ਸੁਨ ਕਾਮਦੇਵ ਨਾਲ ਪੀੜਿਆ ਹੋਯਾ ਗਧਾ ਬੋਲਿਆ ॥ ਜੇ ਏਹੋ ਜੇਹੀ ਗੱਲ ਹੈ ਤਾਂ ਅੱਗੇ ਚਲ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਪਿਛੇ ਚੱਲਾਂ 11 ਕਿਆ ਠੀਕ ਕਿਹਾ ਹੈਦੋਹਰਾ ॥ ਨਾ ਅੰਮਿਡ ਨਾਂ ਵਿਚ ਕਛੂ ਇਕ ਨਾਰੀ ਕੋ ਤਯਾਗ ॥ ਮਿਲੇ ਜਾ ਕੇ ਜੀਵਨਾ ਬਿਛੜੇ ਮਰਨਾ ਲਾਗ ॥੩੪॥ ਤਥਾ ਸੋਰਠਾ॥ ਬਿਨ ਦਰਸਨ ਬਿਨ ਸੰਗ,ਨਾਰਿ ਨਾਮ ਮਨ ਮਥ ਜਗੇ ॥