________________
੨੫੨ ਪੰਚ ਚੌੜਾ ਰੋਜ ਚਲਿਆ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਉਸ ਤੀਮੀ ਦੀ ਗਾਫਲੀ ਕਰ ਚੰਗੇ ੨ ਭੋਜਨ ਛੱਕ ਆਯਾ ਕਰੇ, ਇੱਕ ਦਿਨ ਘਰੋਂ ਨਿਕਲਦੇ ਨੂੰ ਹੋਰਨਾਂ , ਕੁਤਿਆਂ ਨੇ ਦੇਖ ਚੁਕੇਰਿਓਂ ਘੇਰ ਕੇ ਚੱਕਾਂ ਨਾਲ ਵਲੂੰਧਰ ਦਿੱਤਾ ਤਦ ਉਸਨੇ ਸੋਚਿਆ ਭਈ ਆਪਣਾ ਦੇਸ ਹੀ ਚੰਗਾ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਕਾਲ ਵਿੱਚ ਬੀ ਸੁਖ ਨਾਲ ਰਹੀਦਾ ਹੈ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਨਹੀਂ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦੇਸ ਨੂੰ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਇਹ ਬਿਚਾਰ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਪਰਦੇਸੋਂ ਆਏ ਹੋਏ ਨੂੰ ਸੰਬੰਆਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਹੈ ਚਿਗ ਪਰਦੇਸ ਦਾ ਹਾਲ ਤਾਂ ਦੱਸ ਜੋ ਉੱਥੋਂ ਦੇ ਆਦਮੀ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਦੇ ਹਨ ਅਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੀ ਸੁਭਾਉ ਹੋ ਕੀ ਖਾਨ ਪਾਨ ਹੈ ਅਰ ਕੀ ਵਿਵਹਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ ਓਹ ਬੋਲਿਆ ਮੈਂ ਪਰਦੇਸ ਦਾ ਕੀ ਹਾਲ ਦੱਸਾ ॥ ਦੋਹਰਾ ॥ ਅੰਨ ਬਹੁਤ ਪਰਦੇਸ ਮੇਂ ਗਾਫਲ ਹੈ ਪੂਰ ਨਾਰਿ॥ ਪੰਰ ਆਪਨ ਜਾਣੀ ਸਦਾ ਕਰਚ ਵੈਰ ਨਿਰਧਾਰ ॥ ੮੩ ॥ ਸੰਸਾਰ ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸੁਨ ਮਰਣ ਦਾ ਨਿਸਚਾ ਕਰ ਬਾਂਦਰ ਤੋਂ ਆਗੜਾ ਲੈ ਆਪਨੇ ਘਰ ਨੂੰ ਚਲਿਆ ਗਿਆ । ਉੱਥੇ ਜਾਕੇ ਉਸ ਨਾਲ ਯੁੱਧ ਕਰਕੇ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਕੇ ਆਪਣਾ ਮਕਾਨ ਲੈਕੇ ਸੁਖ ਨਾਲ ਰਹਿਣ ਲੱਗਾ | ਕਿਆ ਏਹ ਠੀਕ ਕਿਹਾ ਹੈਦੋਹਰਾ ॥ ਬਿਨ ਉਦਮ ਸੰਪਤ ਮਿਲੀ ਕਛੁ ਕਾਜ ਨਹਿ ਦੇਤ ॥ ਦੇਵ ਦੀਏ ਕ੍ਰਿਣ ਖਾਤ ਹੈਂ ਤ੍ਰ ਬੋਲ ਸੁਖ ਹੇਤ ॥ ੮੪ ॥ ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਵਿਨੁ ਸਰਮਾ ਨਿਰਮਿਤਸਰ ਪੰਚ ਵੰਬੜ ਭਾਖਾ ਅਨੁਵਾਦੇ ਪੰਡਿਤ ਜੋਗੀ ਸ਼ਿਵਨਾਬ ਵਿਸਾਰਦ ਵਫੈਨ ਨਿਰਮਿਤੇ ਚਤੁਰਥ ਢੰਤ ਸਮਾਪਤੰ ॥ ਸੁਭੰ ਭੂਖ ॥ ਅਬ ਪੰਚਮ ਤੰਤੀ । ਦੋਹਰਾ॥ ਪੰਚ ਭੂਤ ਮੈਂ ਤੂੰ ਤਨ ਜਾ ਨੇ ਦੀਯੋ ਬਨਾਇ ॥ ਤਾਂ ਪਦ ਪੰਕਜ ਧਾਰ ਉਰ ਰਚੋਂ ਰੀਥ ਸੁਖਦਾਇ ॥ ਵਿਸ਼ਨੂ ਸ਼ਰਮਾ ਬੋਲਿਆ ਹੈ ਰਾਜ ਤੋਂ ਹਨ ਅਪਰੀਛਤ . Original : Punjabi Sahit Academy Digitized by: Panjab Digital Library
