ਪੰਚਮੋ ਤੰਤ੍ਰ
੨੭੫
ਚਕੂ ਧਾਰੀ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ ਏਹ ਬਾਤ ਕਿਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਹੈ ਓਹ ਬੋਲਿਆ ਇੰਨ..॥੧੦ ਕਥਾ | ਕਿਸੇ ਨਗਰ ਵਿਖੇ ਚੰਦ ਨਾਮੀ ਰਾਜਾਂ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਉਸਦੇ ਪ੍ਰਭੂ ਨੂੰ ਬਾਂਦਰਾਂ ਦਾ ਬੜਾ ਸ਼ੌਕ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਭੋਜਨ ਦੇ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਾਲਦਾ ਸੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬਾਂਦਰਾਂਦਾ ਇੱਕ ਸਰਦਾਰ ਜੋ ਕਿ ਸ਼ੁੱਕ, ਬ੍ਰਿਹਸਪਤਿ ਤੇ ਚਾਨਿਕੜ ਦੀ ਨੀਤੀ ਨੂੰ ਜਾਨਦਾ ਸੀ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਉਸੇ ਰਾਜਾ ਦੇ ਘਰ ਬਿਖੇ ਛੋਟਿਆਂ ਲੜਕਿਆਂ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਲਈ ਮੋਢਿਆਂ ਦਾ ਡ ਰੱਖਿਆ ਹੋਯਾ ਸਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਮੇਢਾ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਰਸੋਈ ਖਾਨੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਕੇ ਜੋ ਕੁਝ ਦੇਖਦਾ ਸੀ ਸੋ ਛਕ ਲੈਂਦਾ ਸੀ ਰਸੋਈਅi ਨੂੰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਜੋ ਕੁਝ ਲਕੜੀ, ਮਿਟੀ ਬੇ ਕਾਂਸੀ ਦਾ ਭਾਂਡਾ ਹੱਥ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਉਸ ਨਾਲ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰਕੇ ਨਸਾਂ ਦੇਂਦੇ। ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਬਾਂਦਰ ਦੇ ਵੱਡੇ ਸਰਦਾਰ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਜੋ ਰਸੋਈਆਂ ਅਤੇ ਛੱਭਿਆਂ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਬਾਂਦਰਾਂ ਦੇ ਨਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਕਿਉਂ ਜੋ ਅੰਨ ਦੇ ਸ਼ਾਦੀ ਤਾਂ ਮੇਢੇ ਹਨ ਅਤੇ ਰਸੋਈਏ ਬੜੇ ਕੋਧੀ ਹਨ ਜੋ - ਕੁਝ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਸੋਈ ਖਿੱਚ ਮਾਰਦੇ ਹਨ, ਜੇਕਰ ਕਦੇ ਕੋਈ ਚੀਜ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਥ ਨਾ ਆਈ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਚੁਆਤੀ ਮਾਰਨਗੇ ਸੋ ਇਸ ਛੱਤੇ ਦੇ ਉਪਰ ਉੱਨ ਬਹੁਤ ਹੈ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਅੱਗ . ਲਗੇਗੀ ਤੇ ਸੜਦਾ ਹੋਯਾ ਛੱਤ੍ਹਾ ਤਬੇਲੇ ਵਿੱਚ ਜਾ ਵੜੇਗਾ ਤਾਂ ਆਸ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲੱਗ ਜਾਏਗੀ ਤੇ ਘੋੜੇ ਭੀ ਸੜਨਗੇ ਘੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਅਗਨਿ ਦਾ ਸਾੜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਸ ਦੇ ਲਈ ਸਾਲਹੋਤ੍ਰ ਵਿੱਦੜਾ ਨੇ ਏਹ ਕਿਹਾ। ਹੈ ਜੋ ਬਾਂਦਰ ਦੀ ਚਰਬੀ ਅੱਗ ਨਾਲ ਸੜੇ ਹੋਏ ਘੋੜੇ ਨੂੰ ਜੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਥੇ ਏਹ ਬਾਤ ਹੋਊ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਬਾਂਦਰਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਇਕਾਂਤ ਵਿਖੇ ਕਿਹਾ* ਦੋਹਰਾ॥ ਸੂਕਾਰ ਅਰ ਮੇਖ ਕੇ ਹੋਰ ਵੈਰ ਜਿਸ ਠੌਰ॥ ਨਿਸਚੇ ਹੀ ਭਹ ਕਪਨ ਕਾ ਨਾਸ ਹੋਇ ਕਰ ਗੌਰ॥੭੪॥ ਤਾਂਤੇ ਜਿਸ ਘਰ ਨਿੱਤ ਹੀ ਕਲਹਿ ਹੋਤ ਹੈ ਭਾਤ। ਤਾਂ ਗ੍ਰਿੜ੍ਹ ਛਾਡ ਪਧਾਰੀਏ ਜੋ ਜੀਵਨ ਚਹਿਤ 11 ੭੫॥ ਤਥਾ-ਕੈਟੂ ਬਚਨ ਤੇ ਮਿਤਾ ਕਲਹਿ ਕਰੇ ਹ ਨਾਲ।
