ਪੰਚਮੋ ਤੰਤ੍ਰ
੨੮੩
ਭੀ ਆਪ ਪੰਡਿਤਾਂ ਨੂੰ ਬਲਾਕੇ ਪੁਛ ਲਵੋ ਜੋ ਆਖਲ ਸੋ ਕਰੋ ਇਸ ਪਕਾਰ ਆਪਦੀ ਲੋਕ ਵਿਖੇ ਨਿੰਦੜਾ ਨਾ ਹੋਵੇਗੀ ਅਤੇ ਪਰਲੋਕ ਦਾ ਦੁਖ ਭੀ ਨਾਂ ਹੋਵੇਗਾ ਇਸ ਪਰ ਕਿਹਾ ਭੀ ਹੈਦੋਹਰਾ॥ ਨਿਤ ਪੂਛੇ ਅਰ ਸੁਨੇ ਜੋ ਪੂਨਾ ਧਰੇ ਮਨ ਮਾਂfo | ਤਾਂਕੀ ਬੁਧੀ ਨਿਤ ਬਢੇ ਕੰਜ ਭਾਨ ਕੀ ਛਾਹਿ॥੬੨॥ ਤਥਾ-ਬੁਝਾ ਚਾਹੀਏ ਪੁਰਖ ਕੋ ਗਯਾਨ ਯੁਕਤ ਜੋ ਹੋਇ॥ ਬੁਝੇ ਤੇ ਦਿਵਰ ਛੂਟਾ ਰਾਖਸ ਪਕੜਿਓ ਜੋਇ॥੯੩} ਇਹ ਸੁਨਕੇ ਰਾਜੇ ਨੇ ਪੁਛਿਆ ਇਹ ਬਾਤ ਕਿਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਹੈ . ਓਹ ਬੋਲੇ ਸੁਨੋ:੧੩ ਕਥਾ॥ ਹੈ ਭੋ ਕਿ ਸੇ ਬਨ ਵਿਖੇ ਚੰਡ ਕਰਮਾ ਨਾਮੀ ਰਾਖਸ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਉਸਨੂੰ ਬਨ ਵਿਖੇ ਫਿਰਦਿਆਂ ਇਕ ਬਾਹਮਨ ਮਿਲਿਆ ਰਾਖਸ ਨੇ ਉਸਦੇ ਮੋਢੇ ਤੇ ਚੜ੍ਹਕੇ ਆਖਿਆਂ ਅੱਗੇ ਚੱਲ, ਬਾਹਮਣ ਬੀ ਡਰਦਾ ਮਾਰਿਆ ਉਸਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਤੁਰ ਪਿਆ ਤਾਂ ਬ੍ਰਾਹਮਨ ਨੇ ਉਸਦੇ ਕੋਮਲ ਚਰਨ ਦੇਖ ਕੇ ਪੁਛਿਆ ਆਪਦੇ ਅਜੇ ਹੈ ਨਰਮ ਪੈਰ ਕਿਸਲਈ ਹਨ ਰਾਖਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮੇਰੀ ਪਤਿ ਗਯਾ ਹੈ ਜੋ ਮੈਂ ਗਿੱਲੇ ਪੈਰਾਂ ਨਾਲ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਛੋਂਹਦਾ, ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸੁਨਕੇ ਬਾਹਮਨ ਆਪਣੇ ਛੁਟਕਾਰੇ ਦਾ ਹੀਲਾ ਸੋਚਦਾ ਹੀ ਸੀ ਜੋ ਇਕ ਤਲਾ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਰਾਖਸ ਨੂੰ ਬਾਹਮਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਹੈ ਮਨ ਜਿਤਨਾ ਚਿਰ ਮੈਂ ਇਥੇ ਇਸਨਾਨ ਤਰਪਣ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਤੂੰ ਇਥੇ ਬੈਠ ਹੈ ਕਿਧਰੇ ਨਾ ਜਾਵੀਂ,ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਓਹ ਤਾਂ ਇਸਨਾਨ ਕਰਨਨੂੰ ਗਿਆ ਤੇ ਬਾਹਮਨ ਨੇ ਸੋਚਿਆਂ ਜੋ ਏਹ ਇਸਨਾਨ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਜਰੂਰ ਖਾ ਲਏਗਾ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਨੱਸ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂ ਜੋ ਇਹ ਤਾਂ ਗਿੱਲੇ ਪੈਰੀਂ ਮੇਰੇ ਪਿੱਛੇ ਨਹੀਂ ਆ ਸੱਕਦਾ ਇਹ ਸੋਚਕੇ ਬਾਹਮਣ ਉਠ ਨੱਠਾ ਤੇ ਰਾਖਸ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਤਿਗਯਾ ਦੇ ਟੁਟਣ ਕਰਕੇ ਪਿੱਛੇ ਨਾ ਗਿਆ ਇਸ ਲਈ ਅਸਾਂ ਆਖਿਆ ਹੈਦੋਹਰਾ॥ ਬੂਝਾ ਚਾਹੀਏ ਪੁਰਖ ਕੋ ਗਯਾਨ ਯੁਕਤ ਜੋ ਹੋਇ॥ ਬੂਝੇ ਤੇ ਦਿਵਰ ਛੂਟਾ ਰਾਖਸ ਪਕੜਿਓ ਜੋਇ॥੯੪॥ ਉਨਾਂ ਕੰਚੁਕਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਏਹ ਪ੍ਰਸੰਗ ਸੁਨਕੇ ਰਾਜਾ ਨੇ ਪੰਡਿਤਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾ ਕੇ ਪੁਛਿਆ ਦੇ ਬ੍ਰਾਹਮਣੋਂ ਮੇਰੇ ਘਰ ਵਿਖੇ ਤਿੰਨਾਂ ਬਨt
