________________
ਪੰਚ ਭੰਕੂ
ਮੈਂ । ਯਥਾ ਦੁਗਧ ਹਿਤ ਗਾਇ ਕੋ, ਪਾਲੇ ਦੂਧ ਸੁ ਦੇਇ ॥੨੪੯॥ ਜਿਮ ਅੰਕੁਰ ਰਛਿਆ ਕੀਏ ਮੋ ਪਾਇ ਫਲ ਦੇ | ਤਥਾ ਬਰਛਿਤ ਲੋਕ ਕਾ ਨਿਪ ਸਬ ਧਨ ਹਰ ਲੇਤ ॥੨੫੦॥ ਹਾਟਕ ਹਯ ਗੇਯ ਰਤਨ ਧਨ ਵਸਭਾ ਭਰਨ ਗੇਹ । ਰਾਜਨ ਕਾ ਜੋ ਦੁ ਹੈ ਸੋ ਸਭ ਪਰਜਾ ਦੇਹ ||੨੫੧ | ਲੋਗਨ ਕੀ ਬਿਧਿ ਕਰਤੇ ਜੋ ਸੋ ਪਤਿ ਵਰਧੰਭ । ਨਾ ਕਰੇ ਜੋ ਜਾ ਕਾ ਸੋ ਨਿਜ ਨਾਸ ਕਰੰਤ ॥੨੫੨ ll ਮ੍ਰਿਗਾਵਲੀ ਦੀ ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸੁਣਕੇ ਭਾਰਕ ਬੋਲਆ ਸੱਚਹੈ, ਪਰ ਜੇਕਰ ਇਥੇ ਬੈਠਿਆਂ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਇਕ ਪਸ਼ੂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਨਾ ਆਯਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਸਬਨਾਂ ਨੂੰ ਇਕੋ ਵਾਰੀ ਮੇਂਰ ਵਿਹਾਂਗਾ, ਓਹ ਸਾਰੇ ਮਿਗ ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਮੰਨਕੇ ਚਲੇ ਗਏ ਅਰ ਨਿਰਭੈ ਹੋਕੇ ਬਨ ਵਿਖੇ ਤੁਰਨ ਫਿਰਨ ਲਗੇ, ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਵਾਰੀ ਇਕ ਪਸ਼ੂ ਚਲਿਆ ਜਾਵੇ,ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕਰਦਿਆਂ ਕਹੈ ਸਹੇਦੀ ਵਾਰੀ ਆਈ ਓਹ ਸਹਿਆ ਵਲੀ ਦਾ ਭੇਜਿਆ ਹੋਯਾ ਸਮਯ ਬਿਡਾਕੇ ਜੋ ਸ਼ੇਰ ਵਲ ਤੁਰਿਆ ਅਰ ਮਾਰਗ ਵਿਖੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਸ਼ੇਰ ਦੇ ਮਾਰਨ ਦਾ ਉਪਾਉ ਜੋ ਸੋਚਦਾ ਸਾ ਜੋ ਇਕ ਕੂਪ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਰ ਵਿੱਚ ਪੈਗਿਆ ਜਿਉਂ ਉਸਨੇ ਕੁਪ ਵਿਖੇ ਝਾਤੀ ਪਾਈ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਪਰਛਾਵੇਂ ਨੂੰ ਜਲ ਵਿਖੇ ਦੇਖਕੇ ਸੋਚਨ ਲਗਾ ਜੋ ਇਹ ਬੜਾ ਚੰਗਾ ਉਪਾ ਉਸਦੇ ਮਾਰਨ ਦਾ ਲਗਿਆ ਹੈ ਹੁਣ ਮੈਂ ਭਾਰਕ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੁਧਿ ਨਾਲ ਗੁੱਸਾ ਚੜਾ ਕੇ ਇਸ ਕੂਏ ਵਿਖੇ ਸਿਟੇ ਦਿਹਾਂ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਵਿਚਾਰ ਕਰਦਾ ਸਹਿਆ ਭਾਸਕਰ ਦੇ ਪਾਸ ਗਿਆ ਅਗੇ ਸ਼ੇਰ ਬੀ ਵੇਲਾ ਗੁਜ਼ਰਨ ਕਰਕੇ ਭੁਖਾ ਪਿਆਸਾ ਕੁੱਧ ਨਾਲ ਆਪਣੇ ਹੋਠਾਂ ਨੂੰ ਚਟਦਾ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜੋ ਕੱਲ ਇਸ ਬਨ ਨੂੰ ਖਾਲੀ ਕਰ ਦਿਹਾਗਾ ਇਤਨੇ ਚਿਰ ਵਿਖੇਧੀਰੋਧੀਏਸਹਿਆਬੰਉਸਦੇਅਗੇਨਾਮਕਰਕੇ ਜਾ ਬੈਠਾ ਤਦ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਯਾ ਸ਼ੇਰ ਉਸਨੂੰ ਝਿੜਕ ਕੇ ਬੋਲਿਆ ਹੈ ਨੀਚ ਸਹੇ ਇਕ ਤਾਂ ਤੂੰ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਹੈ ਦੂਸਰਾ ਸਮਯ ਨੂੰ ਗੁਜਾਰਕੇ ਆਯਾ ਹੈ ਇਸ ਲਈ ਤੈਨੂੰ ਮਾਰਕੇ ਕਲ ਸਾਰੇ ਬਨ ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿਹਾਂਬੜਾ ਦੀਨ ਹੋਕੇ ਸਹਿਆ ਬੋਲਿਆ ਹੈ। ਮਹਾਰਾਜ ! ਨਾਂ ਕੁਝ ਮੇਰਾ ਹੀ ਅਪਰਾਧਹੈ ਅਤੇ ਕੁਝਬਨਵਾਸੀਆਂ Original 25: Punjabi Sahit Academy Digized by: Panjab Digital Library
