________________
ਪਹਿਲਾ ਭੰਤ ਮਦ ਮਾਤਾ ਕੁੰਜਰ ਹਨਾ ਜੂਥ ਅਹੇ ਬਲਵਾਨ ॥੩੨॥ ਟਟੀਹਾ ਬੋਲਿਆ ਇਹ ਬਾਤ ਕਿਸਤਰਾਂ ਹੈ । ਟਟੀਰੀਬੋਲੀ ਸੁਨ: ੧੫ ਕਥਾ !! ਕਿਸੇ ਬਨ ਵਿਖੇ ਤਮਾਲ ਬਿਛ ਉਪਰ ਚਿੜੀ ਅਤੇ ਚਿੜਾ ਦੋਵੇਂ ਰਹਿੰਦੇ ਸੇ ਸਮਾ ਪਾਕੇ ਉਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਸੰਤਾਨ ਹੋਈ ਇਕ ਦਿਨ ਕੋਈ ਹਾਥੀ ਮੱਤਾਹੋਯਾ ਛਾਯਾਦੇ ਲਈ ਉਸ ਦੇ ਹੇਠ ਆ ਖਲੋਤਾ ਅਰ ਉਸ ਹਾਥੀ ਨੇ ਮਸਤੀ ਨਾਲ ਉਸ ਬ੍ਰਿਛ ਦੀ ਓਹ ਸਾਖਾ ਜਿਸ ਉਪਰ ਚਿੜੇ ਦਾ ਆਲੂਨਾ ਸਾ ਭੋੜ ਸਿੱਟੀ, ਉਸ ਵਾਹਨ ਦੇ ਟੁਟਨ ਕਰਕੇ ਓਹ ਅੰਡੇ ਬੀ ਫਿਸ ਗਏ ਪਰ ਚਿੜੀ ਅਤੇ ਚਿੜ। ਲਬਧ ਕਰਕੇ ਬਚ ਗਏ ਅਤੇ ਅੰਡਿਆਂ ਦੇ ਦੂਰ ਹੋਨ ਕਰਕੇ ਓਹ ਦੋਵੇਂ ਬੜਾ ਵਿਰਲਾਪ ਕਰਨ ਲਗੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹੋਣੇ ਨੂੰ ਸੁਨਕੇ ਚਕੀਰਾ ਨਾਮ ਪੰਛੀ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਵਡਾ ਪ੍ਰੇਮੀ ਸਾ ਆਕੇ ਬੋਲਿਆ ਹੇ ਚਿੜੀ ਨੂੰ ਬ੍ਰਿਥਾ ਵਿਰਲਾਪ ਕੀਤਿਆਂ ਕੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕਿਹਾ ਹੈਦੋਹਰਾ ॥ ਵਸਤ ਨਾਸ ਅਰ ਮਰੇ ਕੋ ਪੂਠ ਬੀਤੀ ਜੋ ਬਾਤ ॥ ਮੁਰਖ ਸੋਚਤ ਹੈਂ ਇਨੇ ਪੰਡਿਤ ਨਹਿ ਪਛਤਾਭ॥੩੭੩ }} ਪੂਨਾ-ਜੀਵਨ ਸੋਚਨ ਜੋਗ ਹੈ ਮੂਢ ਜੋ ਕਰ ਹੈ ਸੋਚ ॥ ਏਕ ਸੋਚ ਪੁਨ ਦੇਹ ਦੁਖ ਲਹਤ ਵਹੀ ਨਰ ਪੋਚ ॥੩੪॥ ਪੁਨ:-ਕਫ ਆਂਸੁ ਬਾਧਵ ਤਜੇ ਭਾਕੋ ਖਾਵਤ ਪ੍ਰੇਤ। ਸਮਝ ਯਹੀ ਮਤ ਰੋਵੀਏ ਕਰੋ ਕਿਯਾ ਜੋ ਹੇਤ ॥ ੩੭੫ ॥ ਇਸ ਬਾਤ ਨੂੰ ਸੁਨਕੇ ਚਿੜਾ ਬੋਲਿਆ ਜੋ ਤੂੰ ਆਖਿਆ ਹੈ ਸੋ ਠੀਕ, ਪਰ ਇਸ ਦੁਸ਼ਟ ਹਾਥੀ ਨੇ ਮਸਤੀ ਵਿਖੇ ਆ ਕੇ ਮੇਰੇ ਅੰਡੇ ਤੋੜੇ ਹਨ ਜੇਕਰ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਪਰਮ ਮਿਤ੍ਰ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸ ਨੀਚ ਹਾਥੀ ਦੇ ਮਰਨ ਦਾ ਕੋਈ ਉਪਾ ਸੋਚ ਜੋ ਇਸ ਦੇ ਮੋਯਾ ਮੇਰਾ ਦੁੱਖ ਹਟੇਗਾ | ਕਿਹਾ ਹੈਦੋਹਰਾ ਸੰਕਟ ਮੇਂ ਹਾਸੀ ਕਰੀ ਜਿਸ ਨਾ ਅਪਕਾਰ ਸੀ ਤਿਨ ਸੇ ਪਲਟਾ ਨਾ ਲੀਆ ਨਹ ਜਨਮਾ ਸੋ ਯਾ॥੩੭੬॥ ਚਕੀਰਾ ਬੋਲਿਆ ਤੂੰ ਸੱਚ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿਹਾ ਹੈਦੋਹਰਾ॥ ਅਵਰ ਜਾਭ ਮੇਂ ਉਪਜਿਆ ਦੁਖ ਮੇਂ ਰਹੇ ਜੋ ਸਾਥ ॥ | ਸੋਈ ਮਿਤ੍ਰ ਹੈ ਜਗਤ ਮੇਂ ਧਨ ਕੇ ਸਬ ਤ੍ਰਿਯਨਾਥ ॥੩) ਤਥਾ-ਮਿ ਸੋਈ ਦੁਖ ਮੇਂ ਰਹੇ ਪੂਤ ਸੋਈ ਕਰ ਸੇਵ ॥
- * {s is # # % ਹੈ : Punjabi Sahit Academy Digitized by: Panjab Digital Library
