ਪੰਨਾ:ਪੱਕੀ ਵੰਡ.pdf/33

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਤਾਂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਸੀ ਕਿ ਨੂਰੀ ਦੇ ਰੂਪ ਦਾ ਤੀਰ ਚੱਲ ਜਾਵੇਗਾ, ਪਰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ ਕਿ ਐਨੀ ਛੇਤੀ ਚਲ ਜਾਏਗਾ ਤੇ ਜਾਹਨਾ ਖਿੱਚਿਆ ਚਲਿਆ ਆਏਗਾ। ਉਹ ਭਾਂਡੇ ਛੱਡ ਕੇ ਉਠ ਖਲੋਤੀ, “ਜੀ ਆਇਆਂ ਨੂੰ। ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਰਾਹਾਂ ਤੋਂ ਸਦਕੇ ਜਿੰਨੀ ਰਾਹੀਂ ਮੇਰਾ ਦਿਉਰ ਰਾਜਾ ਚੱਲ ਕੇ ਆਇਆ ਏ। ਲੰਘ ਆ। ਨਹੀਂ ਠਹਿਰ, ਮੈਂ ਤੇਲ ਚੋਵਾਂ” ਤੇ ਹਰਫਲੀ ਜਿਹੀ ਅੰਦਰੋਂ ਤੇਲ ਦਾ ਕੁੱਜਾ ਚੁੱਕ ਲਿਆਈ। ਤੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਤੇਲ ਦੇਹਲੀ ਉਤੇ ਚੋਇਆ। “ਲੰਘ ਆ, ਭਾਬੀ ਸਦਕੇ।”

ਦੁੱਲਾ ਅਤੇ ਸ਼ਦੀਕ ਵੀ ਉਠਕੇ ਬੈਠ ਗਏ।

ਜਾਹਨੇ ਨੇ ਥਾਂ ਖਲੋਤੇ ਹੀ ਪੁੱਛਿਆ, “ਨੂਰੀ ਕਿੱਥੇ ਏ?”

“ਭਾਬੀ ਵਾਰੀ। ਘਰੇ ਈ ਏ।” ਕਾਦਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਹੁਣੇ ਖੇਤੋਂ ਸਾਗ ਤੋੜ ਕੇ ਆਈ ਏ। ਅੰਦਰ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲਦੀ ਏ।” ਅਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਵਾਜ ਮਾਰੀ, “ਨੀ ਨੂਰਾਂ, ਬਾਹਰ ਆ। ਵੇਖ ਸਾਡੇ ਵਿਹੜੇ ਚੰਨ ਅਕਾਸ਼ੋਂ ਉਤਰ ਆਇਆ ਏ।” ਫਿਰ ਜਾਹਨੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਲੰਘ ਆ, ਭਾਬੀਆਂ ਵਾਰੀ। ਪਾ ਸਾਡੇ ਗਰੀਬਾਂ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਪੈਰ। ਸ਼ਾਲਾਂ! ਤੇਰੀ ਉਮਰ ਲੰਬੀ ਹੋਵੇ।”

ਗੂੜੇ ਹੇ ਮੁਕਲਾਵੇ ਵਾਲੇ ਸੂਟ ਵਿੱਚ ਸਜੀ ਧਜੀ ਨੂਰਾਂ ਕਾਦਰੀ ਦੇ ਕੋਲ ਆ ਖਲੋਤੀ।

ਜਾਹਨੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਨੂਰੀ, ਕੀ ਮਰਜ਼ੀ ਏ ਤੇਰੀ?”

“ਮੇਰੇ ਰਾਜਾ, ਜੋ ਮਰਜ਼ੀ ਤੇਰੀ ਉਹ ਨੂਰੀ ਦੀ।”

ਜਾਹਨੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਪੁੱਟ ਪੈਰ ਫੇਰ?”

ਪੈਰ ਦੀ ਪੰਜ਼ੇਬ ਛਣਕੀ, ਨੂਰੀ ਨੇ ਪੈਰ ਦਹਿਲੀਜ਼ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਰੱਖਿਆ, ਹੋਰ ਹੁਕਮ, ਮੇਰੇ ਰਾਜਾ।”

ਕਾਦਰੀ ਵਿੱਚੇ ਵਿਚ ਗਦ-ਗਦ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ। ਨੂਰੀ ਨੇ ਦੂਜਾ ਪੈਰ ਵੀ ਦਹਿਲੀਜੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢਿਆ ਅਤੇ ਜਾਹਨੇ ਦੇ ਕੋਲ ਆ ਖਲੋਤੀ।

“ਹੋਰ ਹੁਕਮ ਕਰ, ਮੇਰੇ ਚੰਨਾਂ।”

33