"ਹਾਂ, ਚੱਲਿਆ ਤਾਂ ਆਟਾ ਪਿਹਾਉਣ ਹੀ ਆਂ। ਭਲਾ ਚੱਕੀ ਕਿਹੜੇ ਪਾਸੇ ਏ?" ਨਾਲ ਹੀ ਉਸ ਮਲਵਈ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਜਾਇਜਾ ਲਿਆ। ਉਹਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਫੈਲੀਆਂ ਹੀ ਰਹਿ ਗਈਆਂ।
ਸੋਲਾਂ ਸਤਰਾਂ ਦਾ ਸਿੰਨ, ਗੋਭੀ, ਸਰੋਂ ਦੀ ਗੰਦਲ ਵਰਗਾ, ਕੂਲਾ ਮੁੰਡਾ ਬੀਰ ਵਹੁਟੀ ਵਰਗਾ, ਭਾਅ ਮਾਰਦਾ ਗੋਰਾ ਰੰਗ, ਇਕਹਿਰੇ ਅਤੇ ਕੋਮਲ ਅੰਗ, ਲੰਬੇ ਸਰਜਦੇ ਕਮੀਜ ਅਤੇ ਡੱਬੀਆਂ ਵਾਲੇ ਚਾਦਰੇ ਅਤੇ ਸਿਰ ਤੇ ਵਲੇ ਖੱਦਰ ਦੇ ਪਰਨੇ ਵਿਚ ਵੀ ਉਹਦਾ ਰੁਪ ਸੁੱਕੇ ਪੱਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਰਸਭਰੀ ਜਾਂ ਕੇ ਛਿਲੜਾਂ ਵਿਚ ਕਾਬਲੀ ਅਨਾਰ ਦੇ ਦਾਣੇ ਵਾਂਗ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਹਦੇ ਸਾਰੇ ਅੰਗ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਂਗ ਮਹਿਕਦੇ ਅਤੇ ਬਿੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਲੋਹੜੇ ਦਾ ਰੂਪ ਅਲਫ ਹੁਸੈਨੀ ਕਲਮ ਵਾਂਗ ਨੱਕ, ਨੀਲੀਆਂ ਅੱਖਾਂ, ਪਤਲੇ ਗੁਲਾਬੀ ਹੋਂਠ, ਅੰਬ ਸੰਧੂਰੀ ਗੱਲਾਂ, ਸੁਰਾਹੀਦਾਰ ਬਲੌਰੀ ਗਰਦਨ। ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਅੱਜ ਤੱਕ ਐਨੀ ਸੁੰਦਰ ਤਾਂ ਕੋਈ ਮੁਟਿਆਰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੇਖੀ।
ਮਲਵਈ ਨੇ ਸਾਫੇ ਦਾ ਲੜ ਠੀਕ ਕਰਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ, "ਲਗਦਾ ਏ ਬਾਈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਨਵੇਂ ਹੀ ਆਏ ਜੇ?"
ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਹਾਂ ਮਿੱਤਰਾ, ਅਜੇ ਦੋ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਹੀ ਹੋਏ ਨੇ ਏਸ ਪਿੰਡ ਅਲਾਟ ਹੋਈ ਨੂੰ।"
ਮਲਵਈ ਨੇ ਦਾਤੀ ਭਾਰ ਵਿਚ ਟੰਗਦਿਆਂ ਫੇਰ ਪੁੱਛਿਆ, "ਬਾਈ ਸਿਆਂ, ਕੱਚੀ ਕਿ ਪੱਕੀ?"
ਅਤੇ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ। "ਪੱਕੀ ਮਿੱਤਰਾ, ਪੱਕੀ। ਕੱਚੀ ਤੇ ਤਾਂ ਥਾਂ-ਥਾਂ ਧੱਕੇ ਖਾਧੇ ਨੇ। ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰੋਂ, ਕਰਨਾਲ ਤੱਕ ਕੋਈ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ। ਕਦੀ ਕਿਤੇ, ਕਦੀ ਕਿਤੇ।"
ਮਲਵਈ ਨੇ ਫਿਰ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ, "ਬਾਈ, ਜਣੋ ਪੜਿਆ ਲਿਖਿਆ ਲਗਦੈ, ਬਾਹਵਾ ਪੜਿਆ ਹੋਣਾ ਏ?"
ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਠੰਡਾ ਹੌਕਾ ਭਰਦੇ ਕਿਹਾ, "ਪੜ੍ਹਨਾ ਕੀ ਸੀ ਮਿੱਤਰਾ। ਅੱਠ
