"ਕਿਉਂ?"
"ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਮੈਥੋਂ ਕਲ਼ ਕੁਝ ਬੇ-ਰੁੱਖੀ ਹੋਈ। ਮੈਂ ਜਾਣਿਆ ਕਿ ਭਾਂਵੇਂ ਤੂੰ ਬੁਰਾ ਹੀ ਮਨਾ ਗਿਆ ਹੋਵੇਂ। ਫਿਰ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਟੁੱਟੀ ਤੋਂ ਮੈਂ ਰੇਹੜੀ ਜੋੜ ਖੇਤ ਨੂੰ ਆ ਗਿਆ ਤੇ ਹਲ੍ਹ ਆ ਜੋੜਿਆ। ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਦੇ ਨੂੰ ਜੋਤਾ ਲਗ ਗਿਆ। ਮਸਾਂ ਹੀ ਪਹੁ ਫੁੱਟੀ।"
ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਹੀ ਸਨ ਕਿ ਮੀਤੇ ਦੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਨਿਕੀਆਂ ਭੈਣਾਂ ਸੀਤੋ ਤੇ ਕੰਤੀ ਚਾਹ ਰੋਟੀ ਲੈ ਕੇ ਆ ਗਈਆਂ।
ਮੀਤਾ ਉਠਿਆ ਤੇ ਕਿਹਾ, "ਚਲ ਜੀਤ, ਚਾਹ ਪੀਈਏ। ਮੈਂ ਬਲਦ ਪੰਜਾਲੀਉਂ ਕੱਢ ਆਵਾਂ। ਹੁਣ ਸੁਹਾਗੀ ਪਿਛਲੇ ਜੋਤੇ ਹੀ ਦੇਵਾਂਗਾ।"
ਪਰ ਗੁਰਜੀਤ ਵੀ ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਵਾਹਣ ਵਿਚੋਂ ਹੋ ਤੁਰਿਆ। ਮੀਤੇ ਨੇ ਬਲਦ ਛੱਡ ਕੇ ਛਾਵੇਂ ਬੱਧੇ ਤੇ ਦੋਵੇਂ ਨਾਲੋ ਨਾਲ ਤੁਰੇ। ਉਥੇ ਆ ਗਏ ਜਿਥੇ ਸੀਤਾ ਤੇ ਕੰਤੀ ਰੋਟੀ ਚਾਹ ਲੈ ਕੇ ਬੈਠੀਆਂ ਸਨ।
ਮੀਤੇ ਨੇ ਕੁੜੀਆਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, "ਸੀਤਾ, ਇਹ ਹੈ ਗੁਰਜੀਤ।"
ਨਿੱਕੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਨੇ ਸੱਤ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ ਬੁਲਾਈ ਤੇ ਬੜੀ ਉਤਸੁਕਤਾ ਨਾਲ ਉਸ ਵੱਲ ਵੇਖਿਆ। ਫਿਰ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਦੋਹਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ ਪਿਆਰ ਦਿੱਤਾ। ਜਦ ਬੈਠੇ ਤਾਂ ਸੀਤਾ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਕੰਤੋ, ਚਲ ਆਪਾਂ ਪੱਠੇ ਵੱਢ ਕੇ ਬਲਦਾਂ ਨੂੰ ਪਾ ਆਈਏ।" ਅਤੇ ਦੋਵੇਂ ਕੁੜੀਆਂ ਪੱਠਿਆਂ ਵੱਲ ਹੋ ਤੁਰੀਆਂ ਤਾਂ ਮੀਤੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਸੀਤਾ ਥੱਬਾ ਕੁ ਵੱਢ ਕੇ ਪਾ ਆਓ, ਬਾਕੀ ਫਿਰ ਵੱਢਾਂਗੇ ਦੁਪਹਿਰ ਪਿਛੋਂ।"
ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲਗਿਆਂ ਥੋੜੀ ਨਾਂਹ ਨੁਕਰ ਕੀਤੀ ਪਰ ਮੀਤੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਲਈ। ਕੰਤੀ ਅਤੇ ਸੀਤਾ ਬਲਦਾਂ ਨੂੰ ਪੱਠੇ ਪਾ ਆਈਆਂ। ਚੋਖਾ ਚਿਰ ਚਾਰੇ ਬੈਠ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਰਹੇ। ਫਿਰ ਸੀਤਾ ਤੇ ਕੰਡੀ ਭਾਂਡੇ ਲੈ ਕੇ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਤੁਰ ਗਈਆਂ।
ਮੀਤੇ ਨੇ ਦਾਤੀ ਚੁੱਕੀ, "ਚੰਗਾਂ ਜੀਤ, ਤੂੰ ਬੈਠ ਮੈਂ ਦੋ ਭਾਰ ਪੱਠੇ ਵੱਢ ਆਵਾਂ, ਫਿਰ ਸੁਹਾਗੀ ਦੇਣੀ ਐ।"
47
