ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਦਾਤੀ ਫੜ ਲਈ, "ਨਹੀਂ ਮੀਤ, ਮੈਂ ਪੱਠੇ ਵੱਢਦਾਂ। ਤੂੰ ਸੁਹਾਗਾ ਫੇਰ ਲੈ।"
ਮੀਤੇ ਦੇ ਨਾ ਨਾ ਕਰਨ ਤੇ ਵੀ ਗੁਰਜੀਤ ਪੱਠਿਆਂ ਵਾਲੇ ਟੱਕ ਵਿਚ ਜਾ ਬੈਠਾ। ਦੋ ਤਿੰਨ ਭਾਰ ਵੱਢ ਉਸ ਰੇਹੜੀ ਉਤੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੇ। ਕਹੀ ਫੜ ਖੇਤ ਦੀਆਂ ਚਾਰੇ ਗੱਠਾਂ ਗੁੱਡ ਦਿੱਤੀਆਂ।
ਫਿਰ ਤੀਜੇ ਪਹਿਰ ਦੇ ਅੰਤ ਮੀਤੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਚੱਲ ਜੀਤ, ਹੁਣ ਘਰ ਚਲਦੇ ਹਾਂ।"
ਪਰ ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਮੇਰੇ ਮੀਤ, ਮੈਂ ਤਾਂ ਘਰ ਦੱਸ ਕੇ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਚਲਾਂਗੇ। ਹੁਣ ਮੈਂ ਚਲਦਾ ਹਾਂ। ਮਾਤਾ ਫਿਕਰ ਕਰਦੀ ਹੋਵੇਗੀ।"
ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਭਰੇ ਜਿਹੇ ਮਨ ਦੇ ਨਾਲ ਨਿਖੜੇ। | ਗੁਰਜੀਤ ਨੂੰ ਤੁਰਨ ਲੱਗਿਆਂ ਮੀਤੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, "ਗੁਰਜੀਤ ਤੇਰਾ ਘਰ ਏ, ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਲੋੜ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਸੰਗ ਸੰਗਾਅ ਦੀ ਕੋਈ ਲੋੜ ਨਹੀਂ।"
ਫਿਰ ਇਹ ਅਮਲ ਰੋਜ ਅਫੀਮ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਵਾਂਗ ਹੋ ਗਿਆ। ਗੁਰਜੀਤ ਨੇ ਸਵੇਰੇ ਉਠਣਾ ਤੇ ਮੀਤੇ ਦੇ ਖੇਤਾਂ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪੈਣਾ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਖੁਰਪਾ ਦਾਤੀ ਕਹੀ ਚਲਾਉਣਾ ਤੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਘਰ ਮੁੜਨਾ। ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਮੀਤੇ ਤੋਂ ਵੀ ਪਹਿਲਾਂ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਰਾਤ ਦੇ ਮਿਥੇ ਕੰਮ ਨਿਪਟਾ ਦਿੰਦਾ। ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਇਨ ਮੋਹ ਕਰਦੇ ਕਿ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਦੇਖੇ ਬਿਨਾਂ ਰਹਿ ਨਾ ਸਕਦੇ। ਕਦੀ ਕਦੀ ਜੇ ਗੁਰਜੀਤ ਥੋੜਾ ਲੇਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਮੀਤੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਘਾਟ ਤੇ ਲਗੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆ ਕਈ ਵਾਰ ਤਾਂ ਉਹ ਕੰਮ ਛੱਡ ਕੇ ਘਾਟ ਤੇ ਆ ਬਹਿੰਦਾ ਅਤੇ ਜਿਥੇ ਤੱਕ ਨਗਾਹ ਜਾਂਦੀ ਵਣ ਬੂਟਿਆਂ ਅੱਟੇ ਰਾਹ ਤੇ ਅੱਖਾਂ ਵਿਛਾਈ ਰਖਦਾ। ਗਰਜੀਤ ਬਥੇਰਾ ਨਾ ਨਾਂਹ ਕਰਦਾ ਪਰ ਮੀਤਾ ਨਿੱਤ ਵਰਤੋਂ ਦੀ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਚੀਜ ਜਰੂਰ ਲੈ ਆਉਂਦਾ ਆਟਾ, ਦਾਣਾ, ਗੁੜ੍ਹ। ਦੁੱਧ ਦਾ ਡੋਲੂ ਤਾਂ ਰੋਜ ਦਾ ਅਮਲ ਸੀ।
ਗੁਰਜੀਤ ਕਹਿੰਦਾ, "ਮੇਰੇ ਮੀਤ, ਮੇਥੋਂ ਰੋਜ ਰੋਜ ਇਹ ਨਿੱਕ ਸੁੱਕ ਨਹੀਂ
48
