ਸਾਹਸੀ ਬੁੜ੍ਹੀ
ਇੱਕ ਸੀ ਕਬੀਰ ਇੱਕ ਉਹਦੇ ਘਰ ਵਾਲੀ ਸੀ। ਉਹ ਇੱਕ ਦਿਨ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਸੀ। ਓਧਰੋਂ ਇੱਕ ਲਕੜਹਾਰਾ ਲੱਕੜਾਂ ਲਈ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਉਹਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਕਬੀਰਨੀ ਕਹਿੰਦੀ, "ਇਹ ਕੰਮ ਤਾਂ ਤੀਵੀਆਂ ਦਾ ਹੁੰਦੈ। ਇਹਦੇ ਘਰ ਵਾਲੀ ਘਰ ਬੈਠੀ ਐ ਆਪ ਲੱਕੜਾਂ ਕੱਟਦੈ।"
ਕਬੀਰ ਕਹਿੰਦਾ, “ਘਰ ਦਾ ਕੰਮ ਕਾਰ ਤਾਂ ਆਦਮੀਓਂ ਤੋਰ ਸਕਦੈ ਤੀਵੀਂ ਨੀ ਤੌਰ ਸਕਦੀ।
“ਕਿਉਂ ਨੀ ਤੋਰ ਸਕਦੀ? ਕਬੀਰਨੀ ਕਹਿੰਦੀ।
ਕਬੀਰ ਕਹਿੰਦਾ, “ਤੂੰ ਲਕੜਹਾਰੇ ਦਾ ਕੰਮ ਤੋਰ ਕੇ ਦਿਖਾ-ਜਾਹ ਤੂੰ ਸਾਲ ਬਾਹਰ ਜਾ ਕੇ ਰਹਿ ਮਗਰੋਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਰਖਲੂੰ ਗਾ।”
ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ, “ ਮਗਰੋਂ ਮੈਨੂੰ ਰੱਖਣਾ ਨੀਂ।
“ਜ਼ਰੂਰ ਰੱਖੂੰਗਾ। ਕਬੀਰ ਕਹਿੰਦਾ।
ਕਬੀਰਨੀ ਲਕੜਹਾਰੇ ਦੇ ਗੈਲ ਤੁਰ ਪਈ।ਲਕੜਹਾਰੇ ਦੇ ਮਗਰ ਹੀ ਉਹ ਉਹਦੇ ਘਰ ਜਾ ਵੜੀ। ਲਕੜਹਾਰੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੇਖਿਆ ਤੇ ਬੋਲਿਆ, “ਹੇ ਰਾਣੀ ਤੂੰ ਆਈ|"
ਕਬੀਰਨੀ ਕਹਿੰਦੀ, “ਤੂੰ ਰਾਣੀ ਨਾ ਕਹੀਂ, ਮੈਂ ਤੇਰੀ ਮਾਂ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਪੁੱਤ। ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਤੋਰਨ ਆਈ ਆਂ।"
ਕਹਿੰਦਾ, “ਆ ਜਾ ਮਾਂ ਫੇਰ ਅੰਦਰ ਨੂੰ।"
ਉਹ ਲਕੜਹਾਰੇ ਦੇ ਅੰਦਰ ਚਲੀ ਗਈ। ਲਕੜਹਾਰਾ ਚਾਰ ਆਨੇ ਦੀਆਂ ਰੋਜ਼ ਲੱਕੜਾਂ ਲੈ ਕੇ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਲੱਕੜਾ ਵੇਚ ਕੇ ਚਾਰ ਆਨੇ ਦੀਆਂ ਮਿਰਚਾਂ ਲੈ ਆਇਆ। ਰਾਣੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਗਲ ਦਾ ਲੌਕਟ ਲਕੜਹਾਰੇ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤਾ, ਫੇਰ ਓਹ ਲੌਕਟ ਨੂੰ ਸੁਨਿਆਰੇ ਦੀ ਹੱਟੀ ਲੈ ਗਿਆ। ਸੁਨਿਆਰੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਦੋ ਸੌ ਰੁਪਏ ਦੇ ਦਿੱਤੇ। ਉਹਨੇ ਉਹ ਰੁਪਏ ਕਬੀਰਨੀ ਨੂੰ ਲਿਆ ਕੇ ਫੜਾ ਦਿੱਤੇ। ਲਕੜਹਾਰੇ ਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਦੋ ਰੁੜੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸੀ। ਰਾਣੀ ਨੇ ਚਾਰ ਚਾਰ ਰੁਪਏ ਨੂੰ ਅੱਠ ਆਦਮੀ ਮੰਗਾਏ, ਚਾਰ ਨੇ ਦੋ ਰੂੜੀਆਂ ਚੁੱਕ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਚਾਰ ਨੇ ਪੀਲੀ ਮਿੱਟੀ ਲਿਆ ਕੇ ਅੰਦਰ ਲਿੱਪਿਆ। ਫੇਰ ਕਬੀਰਨੀ ਨੇ ਲਕੜਹਾਰੇ ਨੂੰ ਸੌ ਰੁਪਿਆ ਦੇ ਦਿੱਤਾ। ਰੁਪਿਆ ਲੈ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ, “ਮਾਂ ਇਹ ਕਾਹਦੇ ਵਾਸਤੇ।"
ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ, “ਸੌ ਗਜ਼ ਕਪੜਾ, ਸੌਏ ਭਾਂਤ ਦਾ ਹੋਵੇ, ਉਹ ਲਿਆ।"
ਲਕੜਹਾਰਾ ਸੌਏ ਗਜ਼ ਕਪੜਾ ਸੌਏ ਰੰਗਾਂ ਦਾ ਲਿਆਇਆ। ਕਬੀਰਨੀ ਨੇ ਦਰਜ਼ੀ
41
