ਇਸ ਤੋਂ ਛੁਟ ਜ ਦੀ ਬੇ-ਅਕਲੀ ਮੈਨੂੰ ਦਾ ਹਸਾਂਦੀ ਹੈ ‘ਗਮ ਦੇ ਛੱਪੜ ਆਖੇ ਪਟਕੇ ਦੁਨੀਆਂ ਤੇ ਖਾਂਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਵਖੋ ਵਾਂਗ ਸ਼ਦਾਈਆਂ ਬੌਦਲਿਆ ਨਿਤ ਫਿਰਦਾ ਹੈ ਆਸ-ਖਿਲੌਣੇ ਘੜ ਕੇ ਭੰਨ ਕੇ ਪਿਆਂ ਖੋਰਦਾ ਹਿਰਦਾ ਹੈ ਤਕੜੇ ਅਗੇ ਲਿਲੜੀਆਂ ਤੇ ਆਕੜ-ਨਫ਼ਰਤ ਮਾੜੇ ਤੇ *fਜਸ ਵਲ ਤੱਕ ਨਜ਼ਰ ਟਿਕਾਈ ਬੈਠੇ ਲਟ ਤੇ ਧਾੜ ਤੇ “ਸ਼ਾਂਤ ਖੁਸ਼ੀ ਹੈ ਅਪਨੇ ਅੰਦਰ, ਲੋਕ ਉਦਾਲੇ ਲਭਦੇ ਨੇ 'ਇਸ ਕਸ਼ਿਸ਼ ਵਿਚ ਅਜਬ ਹਸੌਣੇ ਮੁੰਹ ਬਣ ਜਾਂਦੇ ਸਭ ਦੇ ਨੇ ਏਹ ਅਵਾਣੀਆਂ ਮੂਰਖਤਾਈਆਂ ਵਖ ਕਲੀ-ਦਿਲ ਖਿਲਦੀ ਹੈ ਇਸ ਹਾਸੇ ’ਚੋਂ ਵੇਹਲ ਰੋਣ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਜ਼ਰਾ ਨ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਐਪਰ ਕਦੀ ਜੇ ਦੁਖੀਆ ਕੋਈ ਮੈਨੂੰ ਨਜ਼ਰੀ ਆਂਦਾ ਹੈ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣ ਨੈਣਾਂ 'ਚੋਂ ਪਾਣੀ ਬੇਵਸ ਮੀਂਹ ਵਸਦਾ ਹੈ ਹਸਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਸਭ ਨੂੰ ਦਸ ਕੇ, ਰੋਂਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਲਕ ਲੁਕ ਕੇ ਕਰਾਂ ਟਿਚਕਰਾਂ ਅੱਡੀਆਂ ਚੁਕ ਚੁਕ ਦਰਦ ਵੰਡਾਵਾਂ ਝੁਕ ਝੁਕ ਕੇ ਲਭਿਆ ਸੁਥਰਾ' ਭੇਤ ਇਹੋ ਜਗ, ਖੁਸ਼ੀ-ਬੀਜ ਇਉਂ ਬੈਂਦਾ ਹਾਂ। “ਅਪਨੇ ਦੁਖ ਤੇ ਹਸਦਾ ਹਾਂ, ਦੂਜੇ ਦੇ ਦੁਖ ਤੇ ਰੋਂਦਾ ਹਾਂ।”
ਉਡੀਕ ਦਾ ਰੋਗ ਤੇ ਉਸ ਦਾ ਇਲਾਜ
ਵਾਹ ਜਰਾ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ “ਉਡੀਕ” ਪਰੀ,ਉਂਗਲਾਂ ਤੇ ਪਈ ਨਚਾਂਦੀ ਹੈ . ਮਾਸ਼ੂਕ ਵਾਂਗ, ਇਕਰਾਰਾਂ ਵਿਚ, ਦਿਨ, ਹਫ਼ਤੇ, ਸਾਲ ਬਿਤਾਂਦੀ ਹੈ । ਤਿਬਨਾਂ ਦੀ ਜੇਠੀ ਪੁਤਰੀ ਇਹ, ਆਸ਼ਾ ਦੀ ਅੰਮਾਂ ਜਾਈ ਹੈ ਜ਼ੁਲਫਾਂ ਦੀ ਭੁੱਲ ਭੁਲਾਈਆਂ ਵਿਚ, ਸਭ ਸਿਬਟੀ ਏਸ ਫਸਾਈ ਹੈ ਉਤੋਂ ਕੁਝ ਭੋਲੇ ਕਵੀਆਂ ਨੇ ਹੈ ਇਸ ਨੂੰ ਸਿਰੇ ਚੜਾ ਦਿਤਾ ਪੁਲ ਬੰਨ ਬੰਨ ਇਸਦੀ ਉਪਮਾ ਦੇ ਜਰਾ ਇਸੇ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਲਾ ਦਿਤਾ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕੋਰ ਉਡੀਕ ਅਗਰ ਤਾਂ ਆਖ਼ਰ ਦਾਮਨ ਭਰਦਾ ਹੈ। ਜਿਉਂ ਦਰ ਦਾ ਕੁੱਤਾ’ਬਹਿ ਬਹਿ ਕੇ ਕੋਈ ਟਕੜਾ ਲੈ ਹੀ ਮਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਗ਼ਲਤ ਸਬਕ ਦੇ ਅਸਰ ਹੇਠ ਨਿਤ ਆਸ਼ਕ ਦੁਖ ਉਨਾਂਦੇ ਨੇ
-੯੧-
