'ਮੈਦਾਨੀ ਧਰਤ, ਮਰੀ ਸੌਂਕਣ, ਸਨ ਆਏ ਮਿਰੇ •ਢਿਗ ਤਜ ਤਜ ਕੇ ਹੁਣ ਫੇਰ ਓਸ ਦੀ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚ, ਜਾ ਲੁਕੇ, ਹੈਨ ਸਭ ਭਜ ਭਜ ਕੇ “ਕਈ ਟਾਵੇਂ ਟਾਵੇਂ ਬੰਦੇ ਜੋ, ਮੁੰਹ ਢਕ ਕੇ ਫਿਰਦੇ ਦਿਸਦੇ ਨੇ ਓਹ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਠਹਿਰ ਰਹੇ, ਮਜਬੂਰੀ-ਚੱਕੀ ਪਿਸਦੇ ਨੇ ਜਿਉਂ ਹਿੰਦੂ ਲਾ ਵਿਚ ਨਾਰਾਂ ਨੂੰ, ਦੇ ਮਰਦ ਤਲਾਕ ਨ ਸਕਦੇ ਨੇ ਤਿਉਂ ਏਹ ਭੀ ਮਲੇ ਸੰਗ ਨੜੇ ਸਰਦੀ ਦੀਆਂ ਠੰਢੀ ਛਕਦੇ ਨੇ , ਦੁਖ ਪਾ ਪਾ ਆਖ਼ਰ ਮੰਨਿਆ ਹੈ, ਮਤਲਬ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਸਾਰੀ ਹੈ “ਸਭ ਵਫ਼ਾ-ਪਰੇਮ ਦਿਖਾਵੇ ਨੇ ਗੌ ਦੀ ਹੀ ਸਭ ਦੀ ਯਾਰੀ ਹੈ “ਜਿਉਂ ਜਲ ਦੇ ਕੋਲ ਕਿਨਾਰਾ ਹੈ ਫਲ-ਕੰਡੇ ਨੇੜੇ ਨੇੜੇ ਹੈ “ਫੁਲ-ਸੇਜ, ਕੰਡੇ ਦੀ ਸਜ, ਤਿਵੇਂ ਸਭ ਕਲੇ ਕੋਲ ਬਖੇੜੇ ਨੇ “ਇਕ ਕਰਵਟ ਲੈ ਕੇ ਫੁੱਲਾਂ ਤੋਂ ਕੰਡਿਆਂ ਤੇ ਜਾ ਨਰ ਪੈਂਦਾ ਹੈ । “fuਖ ਤੋਤੇ-ਚਬਮੀ ਯਾਰਾਂ ਦੀ, ਦੁਖ ਵਾਧੂ ਸਿਰ ਤੇ ਲੈਂਦਾ ਹੈ । ‘ਜੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦਿਲ ਸਮਝ ਲਵੇ ਮਤਲਬ ਦੀ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ : “ਤਾਂ ਵਿਸ਼ੂ ਭੀ ਨਾ ਦੁਖ ਦੇ ਸਕੇ ਏਹ ਕੌਣ ਵਿਚਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਹੈ ? . ਉਸ ਹਿਲਜ਼ ਕੁਈਨ’ ਦਾ ਏਹ ਰੋਣਾ, ਦਿਲ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ਝੰਜੋੜ ਗਿਆ ਉਸਦੀ ਵਡਮੁੱਲੀ ਸਿਖੜਾ ਨੂੰ, ਇਸ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਵਿਚ ਜੋੜ ਗਿਆਰਾਤਾਂ ਤਾਂ ਬੜੀਆਂ ਡਿਠੀਆਂ ਨੇ, ਪਰ ਓਹ ਇਕ ਰਾਤ ਨ ਭੁਲਦੀ ਹੈ ਜਿਉਂ ਤਪਦੇ ਮੂੰਹ ਕੁਨੀਨ ਘੁਲੇ, ਤਿਸ ਯਾਦਦੇ ਵਿਚ ਘੁਲਦੀ ਹੈ
ਬੁਲਬੁਲੇ ਦਾ ਲੈਕਚਰ
ਬੂੰਦ ਜਲ ਵਿਚ ਪੌਣ ਨੇ ਭਰ ਕੇ ਫੁਲਾਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ, ਯਾ ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਕੋਈ ਰਾਜਾ ਬਣਾਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ । ਸੜ ਰਿਹਾ ਖ਼ਬਰੇ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਸਿੰਧ, ਕਿਸਦੇ ਇਸ਼ਕ ਵਿਚ ? ਆਹ ! ਨੇ ਛਾਲਾ ਜਿਗਰ ਤੇ ਹੋ ਉਠਾਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ । ਸੰਦਰੀ ਸਾਗਰ ਦੀ' ਨੂੰ, ਸ਼ਾਇਦ ਜਵਾਨੀ ਹੈ ਜੜੀ, ਚਿੰਨ-ਜੋਬਨ ਹਿੱਕ ਤੇ ਹੋ ਉਭਰ ਆਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ |
ਯਾ : ਪਵਣ-ਪਰਮਾਣੂਆਂ ਨੇ, ਮੈਚ ਖੇਲਣ ਵਾਸਤੇ
-੧੦੧-
