ਛੁਕ ਭਰ ਫਟਬਾਲ ਹੈ ਅਪਣਾ ਬਣਾਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ ਯਾ ਕਿਸੇ ਇਜੀਨੀਅਰ ਨੇ, ਸ਼ਕਲ ਜੱਗ ਦੀ ਦਸਣ ਨੂੰ, ਗੋਲ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਹੈ ਏ ਮੌਡਲ ਦਿਖਾਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ। ਵਰੁਣ ਦੀ ਪਰਜਾ 'ਚ ਭ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕੋਈ ਗੜਬੜੀ, ਹੈ ਕਿਸੇ ਬਮ ਬਾਜ਼ ਨੇ ਏਹ ਬਮ ਬਣਾਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ | ਯਾ ਕਿਸੇ ਬਲਬਲ ਨੇ ਇਧਰੋਂ ਰੋਂਦੇ ਰੋਂਦੇ ਲੰਘਦਿਆਂ, ਨੈਣ ’ਚੋਂ ਬਚੈਨ ਹੈ ਸੁ ਗਿਰਾਯਾ ਬੁਲਬਲਾ। ਯਾ, ਹਮਾਤੜ ਤੇ ਤੁਮਾਤੜ ਦੇ ਰਿਦੇ ਭੁਚਲਾਣ ਨੂੰ ਫੋਕਾ ਜਲ ਮੁਰਗੀ ਨੇ ਹੈ ਅੰਡਾ ਰਿੜਾਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ। ਕੀ ਪਤਾ ਕਿਸ ਹਲਕੀ ਫੁਲਕੀ ਕਮਲਿਨੀ ਖ਼ੂਬਾਂ ਲਈ? ਮਹਾਂ ਹੌਲਾ, ਖਿਜ਼ਰ ਨੇ, ਮੋਤੀ ਰਚਾਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ। ਯਾ ਸਮੁੰਦਰ-ਸ਼ਾਹ ਨੇ ਅਪਣਾ ਬਜ਼ਾਦਾ, ਮਹਿਲ ਤੋਂ, ਸੈਰ ਹਿਤ ਹੈ ਹਵਾ ਦੇ ਘੋੜੇ ਚੜਾਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ। ਐਨ ਮੁਮਕਿਨ ਹੈ ਕਿ ਜਲ ਜੀਵਾਂ ਲਈ ਜਲ ਬਾਗ ਵਿਚ, ਰੱਬ ਦੀ ਕੁਦਰਤ ਨੇ ਹੋ ਅਮਰੂਦ ਲਾਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ। ਕਮਲ ਚੋਂ ਬ੍ਰਹਮਾ ਨੇ ਉਠ ਸੀ ਅਹੰਬ੍ਰਹਮਸਮੀ’ ਕਿਹਾ, ਵਧ ਉਸ ਤੋਂ ਜਾਪਦਾ ਸ਼ੇਖੀ ’ਚ ਆਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸਾਂ ਗੌਰ ਕਿ ਇਹ ਬੁਲਬੁਲਾ ਕੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ? ਦੇਖ ਕੇ ਸੋਚਾਂ 'ਚ ਮੈਨੂੰ ਖਿੜਖਿੜਾਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ; ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ- “ਦੋਸਤਾ, ਸੰਸਾਰ-ਸਾਗਰ-ਹਾਲ ਵਿਚ ਸਿਰਫ਼ ਲੈਕਚਰ ਦੇਣ ਹਿਤ ਛਿਨ ਭਰ ਹੈ ਆਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ। ਮਿਰੇ ਵਾਂਗੂੰ ਜੀਵ ਸਭ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਹਨ ਬੁਲਬੁਲੇ, ‘ਜਗਤ ਖੁਦ ਤੇ ਜਗਤ ਦੀ ਸਾਰੀ ਹੈ ਮਾਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ, ਮਿਲ ਰਾਏ ਦੋ ਬੁਲ ਤਾਂ ਗੁਲ ਬੁਲਬੁਲ ਟਹਿਕਦੇ ਚਹਿਕਦੇ, ‘ਫਟ ਗਏ ਬੁਲ, ਫੂਕ ਨਿਕਲੀ,ਲੌ ਸਿਧਾਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ’ ਵੇਖਦਾ, ਹੈਰਾਨ, ਹਥ ਮਲਦਾ, ਖੜਾ ਮੈਂ ਰਹਿ ਗਿਆ,
ਛਪਨ ਹੋਯਾ ਜਿਹਾ 'ਸੁਥਰਾ ਮੁੜ ਨ ਆਯਾ ਬੁਲਬੁਲਾ।
-੧੦੨-
