ਲਖ ਕੋਹਾਂ ਵਿਚ ਜੋ ਨਹੀਂ ਬਕ ਦਾ, ਬਕੁ ਨ ਏਥੇ ਆਂਦਾ ਆਪੇ ਆਉ, ਨਿਸਚੇ ਆਉ, “ਸੁਥਰਾ ਮੁਕਤ ਕਰਾਉ ਹਰਦਮ ਨਾਨਕ ਸ਼ਾਹ’ ਧਰਮ ਦਾ ਬੇੜਾ ਬੰਨੇ ਲਾਉ
ਸਭ ਕੁਝ ਉਸ ਦੇ ਹਵਾਲੇ
ਭਰੀ ਸਭਾ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਕੋਚਵਾਂ, 'ਚਲਮੀ ਸੰਨ ਦਿਖਾਯਾ ਨੰਗੀ ਕਰਨ ਹੋਤ ਪੰਚਾਲੀ, ਕਰੜਾ ਸੁਣਿਯਾ ਸੁਣ ਕੇ ਹੁਕਮ ਦਰੋਪਤੀ ਕੰਬ, ਨਜ਼ਰ ਚੁਤਰਫ ਦੁੜਾਈ ਪੰਜੇ ਪਾਂਡੇ ਸਿਰ ਸੂਟ ਬੈਠੇ, ਚਟਾ ਨ ਸੁਣਨ ਦੇ ਹਾਈ ਬੜੇ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਨੇ ਵੀ ਮੱਦਦ ਕੀਤੀ ਪ੍ਰਗਟ ਲਾਚਾਰੀ ਅਫਲ, ਕੌਰਵਾਂ ਦੇ ਕਰ ਤਰਲ ਹੋਈ ਕੁਲ ਵਿਚਾਰੀ ਸਭ ਤਰਫੋਂ ਮਾਯੂਸੀ ਹੋਈ, ਤਾਂ ਰੱਬ ਚੇਤੇ ਆਯਾ ਸਾੜੀ ਲਾਹੁਣ 'ਹਿਤ ਦੁਹਸਾਸਨ, ਉਧਰੋਂ ਹਥ ਵਧਾਯਾ ਦਵੇਂ ਹਥ ਅਬਲਾ ਦੇ ਫੜ ਕੇ, ਦੋ ਬੇ-ਰਹਿਮਾਂ ਜਕੜੇ ਤਾਕਿ ਪੜ ਸਕੇ ਨਾ ਸਾੜੀ, ਦੇ ਬਾਜ਼ੂ ਪਕੜੇ ਘਾਬਰਕੇ ਦੰਦਾਂ ਵਿਚ ਸਾੜੀ, ਲੀਤੀ ਪਕੜ ਵਿਚਾਰੀ ਦੁਸ਼ਟਾਂ ਜਦ ਓਥੋਂ ਭੀ ਖਿੱਚੀ, ਚੀਕ ਦਰੋਪਤੀ ਮਾਰੀ:“ਹੇ ਕੁ ਤਾ ਵਾਨ ! ਨ ਤੇਰੇ ' ਬਾਥੋਂ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਸਹਾਈ ਮਰੀ ਲਾਜ ਰਖ, ਆ ਹੁਣ ਛੇਤੀ,ਕਾਹਨੂੰ ਦੇਰ ਲਗਾਈ ? ਅਰਬ ਖਰਬ ਸਾੜੀ ਹੋਈ ਫੌਰਨ,ਬਕ ਗਏ ਦੁਸ਼ਟ fਬਚਾਂਦਾ ਜੋ ਦੋ ਕਾਰ ਪ੍ਰਭੁ, ਦੀ ਹੋਈ, ਜ਼ਾਲਮ ਪੈ ਗਏ ਮਾਂਦੇ ਘਰ ਆਈ ਤਾਂ ਮਿਲੇ ਕਿ ਬੰਨ ਜੀ, ਭੁੱਬ ਮਾਰ ਕੇ ਬੋਲੀ:‘ਭਗਵਾਨ, ਬੜੀ ਦਯਾ ਹੈ ਕੀ, ਰਖ ਲਈ ਅਪਨੀ ਗੋਲੀ ਪਰ ਦਸੋ,ਕਿਉਂਮਿਰੀ ਮਦਦ ਵਿਚ, ਦੇਰ ਤੁਸਾਂ ਲਗਾਈ ? ਕਿਉਂ ਨੇ ਕੁਝ ਪਲ ਪਹਿਲੇ ਆਕੇ, ਮੇਰੀ ਬਿਪਤ ਮੁਕਾਈ ? ਬਿਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਮੁਸਕੂਕੇ ਬਲੇ ਤੂੰ ਦੰਦਾਂ ਵਿਚ ਫੜ ਕੇ, “ਅਪਨੀ ਤਰਫੋਂ ਸਾੜੀ ਰੇਕੀ, ਮੈਂ ਵੇਂਹਦਾ ਰਿਹਾ ਖੜਕੇ,
-੧੦੬-
