“ਆਬਰ’ ਤੇ ‘ਇਟ ਇੰਗਲਸ਼ ਹਰ ਇਕ ਸੀ ਧਰਿਆ ਪਿਆ ਮੁੱਦਾ ਕੀ ਉੱਥੇ ਐਸ਼ ਦਾ ਮੌਜੂਦ ਕੁਲ ਸਮਾਨ ਸੀ ' ਚਿੜੀਆਂ ਦਾ ਦੁਧ ਭੀ ਚਾਹੋ ਤਾਂ ਮਿਲਨਾ ਉਥੇ ਆਸਾਨ ਸੀ ( ਜੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤਾਂ ਸਿਰਫ, ਨਿਤਨੇਮ ਦਾ ਗੁਟਕਾ ਨ ਸੀ
ਲਹੂ, ਪਾਣੀ ਨਾਲੋਂ ਗਾੜਾ ਹੈ।
ਲੁਟ ਪੁਟ ਜੂਏ ਵਿਚ ਕੌਰਵਾਂ, ਪਾਂਡਵ ਖ਼ਾਕ ਮਿਲਾਏ ਤੇਰਾਂ ਸਾਲ ਜੰਗਲੀਂ ਵੱਸੇ, ਕਰੜੇ ਹੁਕਮ ਸੁਣਾਏ ਪੰਜੇ ਪਾਂਡਵ ਅਤੇ ਦੋਪਦੀ ਨਾਲ ਮਾਤ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਸਿਰ ਨੀਵਾਂ ਕਰ ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਨਿਕਲੇ, ਰਾਹ ਜੰਗਲ ਦੇ ਪੈ ਕੇ ਦੁਰਯੌਧਨੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਦਿਨ ਪਿਛੋਂ ਸੋਚ ਕਮੀਨੀ ਆਈ ਦੁਖੀਏ ਵੀਰਾਂ ਦੇ ਤਾਉਣ ਨੂੰ ਭੁੱਠੀ ਹੋਰ ਤਪਾਈ ਕਹਿਣ ਲਗਾ ‘ਓ ਕੌਰਵ ਛਾਈਓ, ਸਜ ਬਣ ਕੇ ਸਭ ਜਾਈਏ ‘ਜੰਗਲ ਵਿਚ ਪਾਂਡਵਾਂ ਤਾਈਂ, ਤਾਈਏ, ਦੁਖ ਪੁਚਾਈਏ' ਐਸਾ ਨੀਚ ਇਰਾਦਾ ਕਰ ਕੇ, ਇਕ ਸੌ ਕੌਰਵ ਭਾਈ ਬੜੇ ਲਾਉ ਲਸ਼ਕਰ ਲੈ ਅਪਨੇ, ਕਰ ਕੇ ਤੁਰੇ ਚੜ੍ਹਾਈ ਹੀਰੇ, ਲਾਲ, ਜਵਾਹਰ, ਮੋਤੀ, ਬਸਤਰ ਪਾ ਵਡਮੁਲੇ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਸਜਾਏ, ਮੁਛਾਂ ਵਟੀਆਂ, ਵਾਂਗ ਕੁਪਿਆਂ ਫਲੇ ਐਪਰ ਬਨ ਵਿਚ ਜਾਂਗਲੀਆਂ ਨੇ ਸਭ ਨੂੰ ਘਰਾਂ ਪਾਇਆ ਬਣੇ · ਰਾਣੀਆਂ ਕੁਲ ਕੌਰਵਾਂ ਤਾਈਂ ਬੰਨ ਬਿਠਾਇਆ ਸੁਣ ਕੇ ਖ਼ਬਰ ਯੁਧਿਸ਼ਟਰ ਜੀ ਝਟ ਮਦਦ ਲਈ ਉਠ ਭੱਜੇ ਕਿਹਾ ਭੀਮ , ਨੇ ਭਾਤਾ ! ਉਹ ਤਾਂ ਵੈਰੀ ਹੈਨ ਨਿਲੱਜੇ *ਉੱਤਰ ਮਿਲਿਆ ਵੀਰ’ ਵੀਰ ਹੈ, ਭਾਵੇਂ ਵੈਰ ਕਮਾਵੇ ਦੁਖ ਵਿਚ ਦੇਖ ਵੀਰ ਨੂੰ, ਉਸ ਦਾ ਵੈਰ ਕੁਲ ਭੁਲ ਜਾਵੇ ਤੀਰ-ਕਮਾਨ ਸੰਭਾਲ ਪਾਂਡਵਾਂ, ਕੌਰਵ ਕੁਲ ਛੁਡਾਏ ਰ-ਪ੍ਰੇਮ ਦੇ ਮਹਾਂ ਪੁਰਨੇ ਸੁਥਰੇ ਜਗ ਤੇ ਪਾਏ
-੩੬-
