ਇਕ ਤਾਂ ਫ਼ੌਰਨ ਲਾਣ ਲਗ fਪਿਆ ਸਭ ਬਿਰਛਾਂ ਦੇ ਲੇਖੇ ਬੂਟੇ, ਤਨੇ, ਟਾਹਣੀਆਂ ਪੱਤੇ ਨੀਝ ਲਾ ਲਾ ਦੇਖੇ ਤਫ਼ਰੀਕਾਂ, ਤਕਸੀਮਾਂ, ਜ਼ਰਬਾਂ, ਅਰਬੇ ਸੱਤੇ ਲਾਵੇ ਧਰਤੀ ਮਿਣੇ, ਗਿਣੇ ਰੁਖ ਬੂਟੇ ਪਿਆ ਦਿਮਾਗ ਖਪਾਵੇ: ਕੰਨੇ ਦੀ ਇਹ ਤੋਂ ਹੋਵੇਗੀ ? ਬਾਗ ਉਤੇ ਕੀ ਲੱਗਾ ? ਖਹ ਤੇ ਕਿੰਨੀ ਮਾਇਆ ਲੱਗੀ ? ਕਿੰਨੇ ਦਾ ਹੈ ਢੱਗਾ ? ਕਿੰਨੇ ਬਣੇ ? ਤੇ ਫਲ ਕਿੰਨੇ ? ਕੀ ਭਾ ਵਟਕ ਆਉ ? ਖੱਟੀ ਖੱਟੂ ਮਾਲਕ ਇਸ ਤੋਂ ? ਯਾ ਕੁਝ ਘਾਟਾ ਪਾਉ ? ਉਗ ਪੈਂਦੇ ਨੇ ਅੰਬ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ? ਫਲ ਕੀਕੂ ਪੈ ਜਾਵੇ ? ਕਿਉਂ ਨਾ ਅੰਬ ਨੂੰ ਲੱਗਣ ਆਤੁ ? ਭੇਤ ਨ ਕੋਈ ਸੁਣਾਵੇ ! ਉਸ ਨੂੰ ਬੁਟੇ ਗਿਣਦਾ ਛਡ ਕੇ, ਦੂਜੇ ਕੀਤੀ ਧਾਈ ਮਾਲੀ ਨੂੰ ਜਾ ਸਾਹਬ ਸਲਾਮਤ’ ਆਖ ਦੋਸਤੀ ਲਾਈ ਮਾਲੀ ਨੇ ਉਠ ਆਦਰ ਕੀਤਾ, ਮੰਜੇ ਤੇ ਬਿਠਲਾਇਆ ਸਖ ਪੱਛੀ, ਜਲ ਪਾਣੀ ਪਛਿਆ, ਪੱਖਾ ਪਕੜ ਹਿਲਾਇਆ ਮਿੱਠੇ ਪੱਕੇ ਅੰਬ ਤੋੜ ਕੇ, ਅੱਗੇ ਆਣ ਟਿਕਾਏ ਉਸ ਪੱਠੇ ਨੇ ਮਜ਼ੇ ਨਾਲ ਰਜ ਚੁਸੇ, ਗੱਫੇ ਲਾਏ ਪਹਿਲਾ ਬੁਟੇ-ਪੱਤੇ ਗਿਣ ਗਿਣ ਐਵੇਂ ਖਪਿਆ ਤਪਿਆ ਦੁਜੇ ਨੇ ਅੰਬ ਖਾਧੇ ਰੱਜ ਕੇ, ਨਾਮ ਰੱਬ ਦਾ ਜਪਿਆ “ ਇਸੇ ਤਰਾਂ ਇਸ ਜਗ ਤੇ ਬਹੁਤੇ ਲੋਕੀ ਹਨ ਦੁਖ ਪਾਂਦੇ ਅੰਬ ਨ ਖਾਂਦੇ, ਬੂਟੇ ਗਿਣਦੇ, ਬਿਰਥਾ ਜਨਮ ਗੁਆਂਦੇ ਕੀ ? ਕਯੋਂ ? ਕਦੋਂ? ਕਿਸਤਰਾਂ ? ਕਿੰਨਾ?'ਸੁਥਰਾ' ਕਦੀ ਨ ਸੋਚੇ ਅੰਬ ਖਾਵੇ, ਨਾ ਬਿਰਛ ਗਿਣੇ ਤੇ ਨਾ ਆ ਜੜਾਂ ਖਰੋਚੇ
ਸੰਜੀਵਨੀ ਬੂਟੀ
ਬਰਛੀ ਖਾਇ ਲਛਮਨ ਮੁਰਦੇ ਵਾਂਗ ਡਿੱਗਾ, ਸੈਨਾ ਰਾਮ ਅੰਦਰ ਹਾਹਾਕਾਰ ਹੋਈ ! ਰਾਮ ਰੋਣ ਲੱਗੇ, ਜਾਨ ਖੋਣ ਲੱਗੇ:
