ਫਿਰ ਨ ਹਿੰਮਤ ੫ਈ ਸੜ, ਸੰਗ, ਗੱਲ ਨਾ ਕੋਈ ਕੀਤੀ ਸੁਥਰੇ’ ਬਚਨ ਬਨੌਣੇ ਕੁਥਰੋ, ਏਹ ਸਤੂਆਂ ਦੀ ਰੀਤੀ !
ਕਥਾ ਤੇ ਗਾਲਾਂ
ਇਕ ਮੰਦਰ ਵਿਚ ਪੰਡਤ ਜੀ ਸਨ ਕਥਾ ਵੇਦ ਦੀ ਕਰਦੇ ਰੋਜ਼ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਧੋਤੇ ਜਾ ਕੇ ਸਣ ਸਿੱਖਿਆ ਵਿਡ ਭਰਦੇ ਇਕ ਦਿਨ ‘ਸੁਬਰਾ’ ਫਿਰਦਾ ਫਿਰਦਾ ਚੱਲ ਓਸ ਥਾਂ ਆਇਆ "ਸ਼ਤੀ, ਸ਼ਲੋਕ ਅਰਥ ਤੇ ਵਖਯਾ, ਸੁਣ ਕੇ ਬੜਾ ਰਸ ਪਾਇਆ ਫੇਰ ਅਚਾਨਕ ਉਠ ਕੇ ਬੋਲਣ ਲਗਾ ਲਫ਼ਜ਼ ਅਤਿ ਕੌੜੇ ਮੰਦ-ਵਾਕ ਸੁਣ ਭੜਕੇ ਲੋਕੀ, ਝਟ ਫੜਨ ਨੂੰ ਦੋੜ ਪਰ ਸੁਥਰੇ ਨੇ ਡਾਹੀ ਦਿਤੀ, ਲੁਕਿਆ ਕਿਧਰੇ ਜਾ ਕੇ ਪੰਜ ਦਸ ਦਿਨ ਤਕ ਨਜ਼ਰ ਨੇ ਆਇਆ, ਥੱਕੇ ਲੱਭ ਲਭਾ ਕੇ ਇਕ ਦਿਨ ਆਣ ਸਿਰੀ ਉਸ ਕੱਢੀ, ਲੋਕਾਂ ਪਿੱਛਾ ਕੀਤਾ । ਭੱਜੇ ਭੱਜੇ ਗੁਰ ਦਰਬਾਰੇ ਸੁਥਰੇ ਆਦਮ ' ਲੀਤਾ । ਸਤਿਗੁਰ ਅੱਗੇ ਲਕ ਸ਼ਕਤਾਂ ਕਰਨ ਲਗੇ ਬੰਨ ਪਾਲਾਂ ਮਹਾਰਾਜ : ਇਸ ਕਥਾ ਹੁੰਦਿਆਂ ਸਾਨੂੰ ਕਦੀਆਂ ਗਾਲਾਂ ! ਸੁਥਰੇ ਕਿਹਾ ਇਨਾਂ ਨੂੰ, ਗੁਰ ਜੀ ! ਪੁੱਤ, ਓਸ ਦਿਹਾੜੇ ਕੀ ਸੀ ਕਥਾ ਹੋਂਵਦੀ ? ਤੇ ਮੈਂ ਕੀ ਪਰਸੰਗ ਵਿਗਾੜੇ ? ' ਏਹ ਕਹਿੰਦੇ ਨੇ ਕਥਾ ਹੁੰਦਿਆਂ ਮੈਂ ਦੁਰਬਦਨ ਸੁਣਾਏ, “ਕਥਾ ਬਲੋਕ ਦਸਣ ਜੇ ਮੈਨੂੰ, ਸ਼ੈਦ ਯਾਦ ਆ ਜਾਏ, ਬਿਤਰ ਬਿਤਰ ਸਭ ਤੱਕਣ ਲੱਗੇ ਡੌਰ ਭੌਰ ਜਹੇ ਹੋ ਕੇ ਕਹਿਣ ਕਥਾ ਤਾਂ ਯਾਦ ਨਹੀਂ, ਇਸ ਕਹੇ ਬਚਨ ਖਲੋ ਕੇ’ ‘ਸੁਥਰਾ ਹੋਇਆ ਲਾਲ ਰਖੋ ! ਸ਼ਰਮ ਤੁਸਾਂ ਨਾ ਆਂਦੀ ? ‘ਗਾਲੀ ਰਹਿੰਦੀ ਯਾਦ ਤੁਹਾਨੂੰ, ਕਥਾ ਭੁਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ? ਦੋ ਘੰਟੇ ਤਕ ਕਥਾ ਹੋਈ, ਮੈਂ ਇਕ ਛਿਨ ਮੰਦਾ ਕਹਿਆ ? ਕਥਾ ਕੁਲ ਹੀ ਵਿਸਰੀ, ਕੌੜਾ ਬਚਨ ਯਾਦ ਇਕ ਰਹਿਆ ? ਨਿਤ ਸੁਣਦੇ ਹੋ, ਗੁਣ ਬੰਨਪਲੇ,-ਅਵਗੁਣ ਨੂੰ ਵਿਸਰਾਓ ?
-੪੬-
