ਕਲ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ਉੱਤੇ ਰਾਜਾ ਡਾਢਾ ਖਿਝਿਆ, ਰਿਸਿਆ ਆਖ਼ਰ ਇਕ ਗਰੀਬ ਕਵੀ ਨੇ ਓਹ ਘੰਡੀ ਫੜ ਲੀਤੀ, ਜਿਸ ਦੇ ਬਦਲੇ ਰਾਜੇ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਵਜ਼ਾਰਤ ਕੀਤੀ ਇਕ ਪਤਲੀ ਦੇ ਇਕ ਕੰਨ ਸੀ ਦੂਜੇ ਕੰਨ ਤਕ ਮੋਰੀ, ਇਧਰ ਫੂਕ ਮਾਰੋ ਤਾਂ ਉਧਰੋਂ ਨਿਕਲ ਜਾਏ ਝਟ ਕੋਰੀ ਦੁਜੀ ਦੇ ਕੰਨ ਵਿਚ ਜੇ ਫੂਕੇ, ਫੁਕ ਵਿਡ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੀ, ਯਾਨੀ ਲੱਖਾਂ ਸੁਣ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਿਸੇ ਤਾਈਂ ਨਾ ਕਹਿੰਦੀ ਪਹਿਲੀ ਪਤਲੀ ਵਰਗੀ ਨਾਰੀ, ਪਾਸੋਂ ਰੱਬ ਬਚਾਵੇ, ਦੁਜੀ ਪੁਤਲੀ ਉਤੇ 'ਸੁਥਰੇ ਸਦਕੇ ਦੁਨੀਆਂ ਜਾਵੇ
ਆਦਮ ਖੋਰ
ਇਕ ਕਰੋੜ ਪਤੀ ਵਿਉਪਾਰੀ ਵੇਹਲਾ ਚੁਗਵਾ, ਚਰਦਾ ਅਫ਼ਰੀਕਾ ਦੇ ਜੰਨ ਪਹੁੰਚਾ ਸੈਲ ਪੱਟੇ ਕਰਦਾ ਆਦਮ ਮੋਰਾਂ ਦੇ ਰਾਜੇ ਨੂੰ, ਮਿਲ ਕੇ ਨੱਕ ' ਉਸ ਵੱਟਿਆਂ ਨੰਗ-ਮਨੰਗੇ ਵਹਿਸ਼ੀ ਨੂੰ ਨਾ ਟਿਚਰ ਕਰਨੋਂ ਹਟਿਆਪਰੇ ਚਹੀਂ ਨਾ ਛੋਹੀ ਮੈਨੂੰ, ਵਹਿਸ਼ੀ ਆਦਮ ਖ਼ਰਾ, ਮਾਣਸ ਨੂੰ ਖਾ ਜਾਏ ਮਾਣਸ, ਸ਼ਰਮ ਨਾ ਆe ਭੋਰਾ ? ਰਸ ਕੇ ਕਿਹਾ ਓਸ ਨੇ ਬੇਸ਼ਕ, ਅਸੀਂ ਆਦਮੀ ਖਾਈਏ ਭੂਖਾਂ ਵਿਚ ਜੇ ਮਿਲੇ ਆਦਮੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮੁਕਾਈਏ ਐਪਰ ਤੁਸੀਂ ਸੁਣਾਓ 'ਅਪਨੀ, ਸ਼ਰਮ ਕਰਾ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ? ਆਦਮ-ਲਹੂ ਚੂਸ ਚੂਸ ਕੇ ਪੇਟ ਦਾ ਹੋ ਰਦੇ ? ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਖੂਨ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪੀਓ, ਤਿਉਂ ਤਿਉਂ ਤਿਨਾਂ ਵੜਕੇ, “ਰੱਜ ਕੇ ਕਦੀ ਬਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਲੱਗੇ ਰਹਿੰਦੇ ਤੜਕੇ ‘ਸੱਜਣਾਂ, ਮਿੜਾਂ, ਸਾਕਾਂ, ਗਾਹਕਾਂ, ਸਭ ਦਾ ਖੁਨ ਨਝ ਮਿੱਝ, ਮਜੂਰ-ਨੋਕਰਾਂ ਦੀ ਕਵ, ਮਾਇਆ ਬੰਕੀ ਜੋੜੋ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਵਹਿਸ਼ੀ ਹਾਂ, ਇਸ ਕਾਰਨ ਮਾਰ ਆਦਮੀ ਖਾਂਦੇ “ਤੁਸੀਂ ਮੁਹੱਬ ਹੋ ਕੇ ਕੀਕਰ ਆਦਮ-ਲਹੁ ਪਰਾਂਦੇ ?
-੬੪-
