ਮਾਈ ਬਲੀ ‘ਆ ਬੇਟਾ, ਮੈਂ ਚੁਲਾ ਅਭੀ ਜਲਾਉਂ ਅਭੀ ਪਕਾਉਂ ਯਿਹ ਖਿਚੜੀ, ਪਲ ਭਰ ਮੇਂ ਤੁਝ ਖਿਲਾਉਂ । ਬੈਠ ਗਿਆਂ ਪੰਜਾਬੀ ਪੇਂਡੂ, ਖਿਚੜੀ ਰਿੱਝਣ ਲਗੀ ਵੇਹਲਾ ਬੈਠ ਹੁਜਤਾਂ ਸਚ, ਮਾਰ ਅਜੇਹੀ ਵੱਗੀ-- ‘ਮਾਈ ਘਰ ਤੇ ਚੰਗਾ ਹੈ, ਪਰ ਬੂਹੇ ਐਸੇ ਵੈਸੇ ! ‘ਭਲਾਂ ਭੱਬ ਜੇ ਮਰ ਜਾਏ ਤੇਰੀ, ਬਾਹਰ ਜਾਉਗੀ ਕੇ ਸੇ . ਮਾਈ ਬੋਲੈ ਰਾਮ ਰਾਮ ਕਹੁ, ਬੇਟਾ ਦੇਖੋ ਭਾਲੇ ਐਸੀ ਬੇਸ਼ਗਨੀ ਕੀ ਬਾਤੇ, ਮੁੰਹ ਸੇ ਕਾਹਿ ਨਿਕਾਲੇ ? ਛਿਨ-ਪਲ ਬਾਦ ਜੀਭ ਫਿਰ ਸਰਕੀ ‘ਮਾਈ ਸੱਚ ਬਤਾਈਂ ਰੰਡੀ-ਰੜੀ ਕੱਲੀ ਹੈਂ, ਯਾ ਹੈ ਕੇ ਖਸਮ ਗੁਸਾਈਂ ?? ਲਾਲ ਲਾਲ ਮਾਈ ਹੋ ਬਲੀ, ਜ਼ਰਾ ਹੋਸ਼ ਮੇਂ ਆਓ ਤੁਮੇਂ ਗਰਜ਼ ਕਿਆ ਇਨ ਬਾਤੋਂ ਸੇ? ਖਿਚੜੀ ਪਕੇ ਤੋਂ ਖਾਓ ਮਿਰੇ ਪਤੀ ਕਾ ਬੇਸ਼ਕ ਸਿਰ ਸੇ ਉੱਠ ਚੁਕਾ ਹੈ ਸਾਯਾ ਮਗਰ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਦੋ ਲਾਲੋਂ ਕੀ ਮਾਂ ਹੈ ਮੁਝ ਬਣਾਯਾ “ਦੋ ਹੋ ਦੇਹਲੀ ਮੇਂ ਨੌਕਰ, ਬੀਸ ਬੀਸ ਹੈਂ ਪਾਤੇ ਉਨ ਕੇ ਦੋਮ ਸੇ ਜ਼ਿੰਦਾ ਹੈ ਮੈਂ ਖ਼ਰਚ ਵਹੀ ਭਿਜਵਾੜੇ ਬਲ ਉੱਠਿਆ ਮੂਰਖ ਫਿਰ ਏ ‘ਭਲਾ ਜੇ ਓਹ ਮਰ ਜਾਏ “ਫਿਰ ਮਾਈ ਜੀ ਆਪ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਅਪਨਾ ਝੱਟ ਲੰਘਾਏ ? ਚੀਕ ਨਿਕਲ ਗਈ ਉਪਕਾਰਨ ਦੀ, ਝੱਟ ਪਤਲੀ ਚਾਈ , ਰਿਝਦੀ ਰਿਝਦੀ ਖਿਚੜੀ, ਚਾ ਮੁਰਖ ਦੇ ਪੱਲੇ ਤੁਰ ਪਿਆ ਲੈ ਅਧਰਿੱਝੀ ਖਿਚੜੀ, ਪਾਣੀ ਵਗਦਾ ਜਾਵੇ ਹਾਲ ਅਜੀਬ ਦੇਖ ਕੇ ਉਸ ਦਾ, ਸਭ ਨੂੰ ਹਾਸਾ ਆਵੇ ਸਥਰੇ ਪਛਿਆਂ ਲੰਬੜਦਾਰਾਂ ਪੱਲਿਓਂ ਕੀ ਉ ਚੋਂਦਾ ?? ਮਿਰੀ · ਜੀਭ ਦਾ ਰਸ ਹੈ ਕੂਯਾ, ਭੁਖਾ ਰੋਂਦਾ ਰੋਂਦਾ
ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਜਵਾਈ
ਸ਼ਕੇ ਬਾਂਕੇ ਬਾਬੂ ਤਾਈਂ ਜ਼ਾਰੋ ਜ਼ਾਰ ਰੋਂਦਾ ਦੇਖ,
-੬੯-
