ਪੁਛਿਆ ਮੈਂ ‘ਭਲੇ ਲੋਕਾ, ਬੜੀ ਹਰਿਆਨੀ ਹੈ ਉਤੋਂ ਤਾਂ ਤੂੰ ਚੰਗਾ ਭਲਾ ਮਰਦ ਮਾਣ ਜਾਪਨਾ ਏਂ, ਰੋਣ ਵਾਲੀ ਤੇਰੀ ਪਰ ਆਦਤ = ਜ਼ਨਾਨੀ ਹੈ ਡਬਿਆ ਜਹਾਜ਼ ਯਾ ਖਜ਼ਾਨੇ ਸੱਤ ਖੁਸ ਗਏ ? ਟਟਿਆਂ ਜਾਂ ਸਰੇ ਕੋਈ ਕਹਿਰ ਅਸਮਾਨੀ ਹੈ ? “ਹੋਯਾ ਕੀ ਹੈ ਤੇਨੂੰ ? ਤੇ ਜਨਾਨੀ ਹੈ ਯਾ ਆਦਮੀ ਹੈਂ ? ‘ਡੱਬਣ ਦੀ ਨੀਤ ਦੱਸ ਕਾਹਨੂੰ ਦਿਲ ਠਾਨੀ ਹੈ ? ਝਾੜ ਖਾ ਕੇ ਆਈਓ ਸੁ ਹੋਸ਼ ਹੋਜੂ ਪੂੰਝ ਲੀਤੇ, ਬਲਿਆ ਹਜ਼ੂਰ, ਮੇਰੀ ਲੰਬੜੀ ਕਹਾਨੀ ਹੈ ਸਹੁਰਿਆਂ ਦੇ ਘਰ ਹੈ ਜਵਾਈ ਬੰਦਾ ਰਿਹਾ ਹੋਯਾ, ਬੱਸ ਆਪੇ ਸੋਚ ਲਵੇ ਟਟੀ ਕੜੱ ਕਮਾਨੀ ਹੈ ? ਬੜੇ ਚਾਵਾਂ ਨਾਲ ਘਰ ਰਖਿਆ ਜਵਾਈ ਓਨਾਂ ਅਸਾਂ ਜਾਤਾ ਸਾਡੀ ਤਕਦੀਰ ਹੀ ਲਸਾਨੀ ਹੈ , ਸਹੁਰੇ ਨੇ ਅਮੀਰ, ਅਸੀਂ ਬਣਾਂਗੇ, ਉਨਾਂ ਦੇ ਪੀਰ ਮੌਜ ਹੈ, ਅਨੰਦ ਹੈ, ਬਹਾਰ ਹੈ, ਅਸਾਨੀ ਹੈ * ਹਾਇ ਪਰ ਖੁੱਲ ਗਈਆਂ ਅੱਖਾਂ ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਬਾਦ, “ਪਤਾ ਲਗਾ ਇਹ ਤਾਂ ਦੁਖਾਂ ਭਰੀ ਮੁਤਬਾਨੀ ਹੈ ਲੋਕੋ ! ਮੇਰੀ ਤੋਬਾ, ਕੰਨ ਫੜਾਂ ਤੇ ਦੁਹਾਈ ਦੇਵਾਂ | ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਜਵਾਈ ਰਹਿਣਾ ਮੌਤ ਦੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੈ “ਸਾਲਾ ਜੋ ਮਕਾਲਾ ਮੈਨੂੰ ਜੀਜਾ ਜੀਜਾ ਕਹਿਣ ਵਾਲਾ ਗੱਲ ਗੱਲ ਵਿਚ ਦਿਖਦਾ ਆਕੜਖ਼ਾਨੀ ਹੈ ਹੋਵੇ, ਸੱਸ ਦਾ ਮੰਹ ਸੜੇ ਕਦੀ ਹੱਸ ਕੇ ਜੇ ਕੁਈ ਮੱਥੇ ਸਦਾ ਠੀਕਰੋ · ਸ਼ੈਤਾਨ ਦੀ ਜਯੋਂ ਨਾਨੀ ਹੈ। ਸਾਲੀ ਸਦਾ ਮੰਹ ਨੂੰ ਘਸੁੰਨ ਹੀ ਬਣਾਈ ਰੱਖੇ, “ਸਹਰਾ ਐਉਂ ਘਰੋ ਗਯਾ ਰਿੱਛ ਬਰਫ਼ਾਨੀ ਹੈ। “ਵਹੁਟੀ ਦਾ ਤਾਂ ਪਛੇ ਹੀ ਨਾ, ਖਾਉਂ, ਵਢੇ ਕਰੇ ਨਿਤ “ਕੋਈ ਜਾਣ ਉੱਕੀ ਹੀ ਨਵਾਕਫ਼ ਬਿਗਾਨੀ ਹੈ
-੭੦-
