ਹੈਗਾ ਹਾਂ ਜਵਾਈ, ਪਰ ਸੇਵਾ ਮੈਂ ਸਈਸੀ ਕਰਾ,
ਮੇਰੇ ਹੀ ਹਵਾਲੇ ਚੌਂਕੀਦਾਰੀ-ਦਰਬਾਨੀ ਹੈ
'ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਲੁਕਾ ਕੇ ਮੈਥੋਂ ਰਖਦੇ ਨੇ ਐਸ ਤਰ੍ਹਾਂ,
‘ਮਾਨੋ ਚੋਰੀ ਡਾਕਾ ਮੇਰਾ ਪੇਸ਼ਾ ਖਾਨਦਾਨੀ ਹੈ,
'ਕੱਖੋਂ ਹੌਲਾ ਹੋਇਆ ਨਿੱਤ ਨਵੇਂ ਅਪਮਾਨ ਝੱਲਾਂ,
'ਪੀਕਾਂ ਜਿਵੇਂ ਝੱਲਦੀ ਖਾਮੋਸ਼ ਪੀਕਦਾਨੀ ਹੈ
ਲਗਾ ਹੈ ਕਲੰਕ ਇਨਸਾਨੀ ਦੋ ਜਹਾਨੀਂ ਮੈਨੂੰ,
'ਉਫ਼, ਏਹ ਭੀ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ, ਕੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ ਹੈ ?
'ਸੱਚਾ ਹੈ ਅਖਾਣ, ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਹੈ ਜਵਾਈ ਕੁਤਾ,
'ਮਰਨ ਦਿਓ ਮੈਨੂੰ ਥੋਡੀ ਬੜੀ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਹੈ।
ਸੋਚਿਆ ਮੈਂ ‘ਸ਼ੁਕਰ ਏਸ ਹਾਲ ਤੋਂ ਹੀ ਬਚੇ ਅਸੀਂ,
‘ਸੁਥਰੇ’ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਤਾਂ ਤਖਤ ਸੁਲੇਮਾਨੀ ਹੈ।'
ਮੁੜ ਚੂਹੀ ਦੀ ਚੂਹੀ
ਚੂਹੀ ਭੁੜਕਦੀ ਦੇਖ ਇੱਲ ਨੇ ਪਕੜ ਉਡਾਰੀ ਲਾਈ
ਰਬ ਸਬੱਬੀ ਪੰਜਿਓਂ ਨਿਕਲੀ, ਫਿਰ ਧਰਤੀ ਵਲ ਆਈ
ਇਕ ਰਿਸ਼ੀ ਦੇ ਉਤੇ ਡਿਗੀ, ਤਰਸ ਓਸ ਨੂੰ ਆਯਾ
ਮੰਤਰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ, ਉਸ ਚੂਹੀ ਦਾ ਲੜਕੀ ਰੂਪ ਬਣਾਯਾ
ਸੁੰਦਰ ਲੜਕੀ ਬਨ ਵਿਚ ਖੇਡੇ, ਫਲ ਖਾਵੇ, ਫੁਲ ਸੁੰਘੇ
ਗੰਗਾ ਵਿਚ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰੇ, ਅਰ ਕਪਲਾ ਗਊਆਂ ਚੁੰਘੇ
ਯੁਬਾ ਹੋਈ ਤਾਂ ਲਗੀਆਂ ਸੋਚਾਂ, ਇਸ ਦਾ ਢੰਗ ਰਚਾਈਏ
ਕੋਈ ਬਲੀ ਪਰਤਾਪੀ ਸੁਰ-ਨਰ ਇਸ ਦਾ ਕੰਤ ਬਣਾਈਏ
ਕਹਿਣ ਲਗੇ ‘ਸੁਣ ਪੁਤ੍ਰੀ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਚਾਹੇਂ ਉਸੇ ਸੰਗ ਵਯਾਹਵਾਂ
'ਸੂਰਜ ਦਿਓਤੇ ਨਾਲ ਚਾਹੇਂ ਤਾਂ ਤੇਰਾ ਲਗਨ ਰਚਾਵਾਂ ?
ਕਹਿਣ ਲਗੀ 'ਹੇ ਪਿਤਾ, ਨਹੀਂ ਪਰਤਾਪੀ ਸੂਰਜ ਭਾਰਾ
'ਬੱਦਲ ਚੜ੍ਹਿਆਂ ਡਰਦਾ ਮਾਰਾ ਲੁਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਸਾਰਾ !'
ਕਿਹਾ ਰਿਸ਼ੀ ਨੇ ‘ਬੱਦਲ ਵਰ' ਹੈ ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਭਾਂਦਾ ?,
-੭੧-
