ਪੰਨਾ:ਬੁਝਦਾ ਦੀਵਾ.pdf/34

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

ਦਬਿਆ ਹੋਇਆ ਦਰਦ ਭੜਕ ਉਠਿਆ । ਓਹ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿਚ ਸੜ ਰਹੀ ਸੀ ! ਦਝਨ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ !!

ਅਕਰਹਾ ਵਸ਼ੇਵਾਆਂ ਦੇ ਮਹੱਲੇ ਵਿਚੋਂ ਸਦਾ ਵਾਸਤੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਓਸ ਨੂੰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿ ਓਹ ਕਿਥੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਉਹ ਜਾਂਦਿਆਂ ਜਾਂਦਿਆਂ ਓਸ ਮੰਦਰ ਦੇ ਪਾਸ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ, ਜਿੱਥੇ ਬੁੱਢਾ ਪੁਜਾਰੀ ਟੋਜੀਓ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।

ਬੁੱਢੇ ਟੋਜੀਓ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮਿੱਤਰ ਨੂੰ ਪਛਾਣ ਲਿਆ ਤੇ ਉਹ ਗੰਭੀਰਤਾ ਨਾਲ ਬੋਲਿਆ-"ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ, ਮਲੂਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਬੇਸ਼ਰਮ ਤੇ ਬੇਵਕੂਫ ਬਨਾਉਣ ਆਇਆ ਏਂ । ਏਸ ਤੋਂ ਛੁੱਟ ਸ਼ਾਇਦ ਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਆਖੇਗਾ ਕਿ ਵੇਸ਼ਵਾ ਇਕ ਆਸਮਾਨੀ ਹੂਰ ਏ ।ਉਸ ਦੀ ਘਰ ਵਿਚ ਸੁਰਗ ਤੋਂ ਵਧ ਆਨੰਦ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੁੰਦਾ ਏ ।"

ਅਕਰਹਾ ਕੁਝ ਥੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਨਹੀਂ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦੇਣ ਲਈ ਆਇਆ ਹਾਂ । ਦੁਨੀਆ ਦੇ ਸੁਖਾਂ ਨੂੰ ਤਿਆਗ ਕੇ ਮਹਾਤਮਾ ਬੁਧ ਦੇ ਨਿਰਵਾਨ ਤਕ ਪਹੁੰਚਣ ਤੇ ਆਪਣੇ ਲਈ ਸਹੀ ਰਸਤੇ ਦਾ ਪਤਾ ਕਰਨ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ! ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰ ।"

ਪੁਜਾਰੀ ਜੋ ਦੁਨੀਆ ਤੋਂ ਨਫ਼ਰਤ ਦਾ ਸਬਕ ਦੇ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਤਾਂ ਓਸ ਦਾ ਦਿਲ ਦੁਨੀਆ-ਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵੀਰ ਭਗਤੀ ਵਲ ਵੀ ਬੁਲਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਜੇ ਓਹ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਨਫ਼ਰਤ ਕਰਨਾਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਓਸ ਨੂੰ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਕਰਨੀ ਵੀ ਆਉਂਦੀ ਸੀ । ਮਹਾਤਮਾ ਬੁਧ ਦਾ ਉਹ ਸੱਚਾ ਪੁਜਾਰੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਹਮਦਰਦ ਤੇ ਮਿਹਰਬਾਨ ਬਾਪ ਸੀ । ਓਸ ਨੇ ਅਕਰਹਾ ਦੇ ਮੁਹੱਬਤ ਤੋਂ ਟੁੱਟੇ ਹੋਏ ਦਿਲ ਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਆਖਿਆ-“ਕੋਈ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰੋ, ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਲ ਦਾ ਜ਼ਖਮ ਬੜੀ ਛੇਤੀ ਮਿਲ ਜਾਵੇਗਾ ਤੇ ਇਸ ਨੂੰ ਆਰਾਮ ਆ ਜਾਵੇਗਾ । ਮਹਾਤਮਾਂ

੩੬

ਪੁਜਾਰੀ