ਪੰਨਾ:ਬੁਝਦਾ ਦੀਵਾ.pdf/36

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

ਤੇ ਅਥਾਹ ਆਸਮਾਨ ਵਲ ਉਡਾਰ ਲਾਈ ਤੇ ਫੇਰ ਇਕ ਬ੍ਰਿਛ ਤੇ ਬੈਠ ਕੇ ਬੜੀ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਈਸ਼ਰ ਦੀ ਉਸਤਤ ਵਿਚ ਇਕ ਗੀਤ ਗਾਵਿਆਂ ।

ਇਕ ਦਿਨ ਮੌਸਮ ਬਹਾਰ ਦੀ ਸਵੇਰ ਨੂੰ ਮੰਦਰ ਦੇ ਬਹਾਰ ਰੰਗੀਨ ਤੇ ਸੋਹਣੇ ਫੁੱਲ ਖਿੜੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਦਿਲ ਲੁਭਾਣ ਵਾਲੀ ਰੁੱਤ ਹੋਣ ਕਰ ਕੇ ਬੱਚੇ ਖੇਡ ਰਹੇ ਸਨ । ਅਕਰਹਾ ਮੰਦਰ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਦੂਰੋਂ ਹੀ ਇਕ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਲ ਆਉ ਦਿਆਂ ਵੇਖਿਆ ਤੇ ਉਹ ਇਸ ਲਈ ਹੈਰਾਨ ਹੋ ਗਿਆ, ਕਿਉਂਕਿ ਕਾਮਾ ਕਰੋ ਦੇ ਮੰਦਰ ਵਿਚ ਅਜ ਤਕ ਓਸ ਨੇ ਕਿਸੇ ਇਸਤ੍ਰੀ ਦੀ ਸ਼ਕਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੇਖੀ । ਇਸਤ੍ਰੀ ਬੜੀ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਮੰਦਰ ਵਲ ਆਂ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਮੋਟਾ ਜਿਹਾ ਨਕਾਬ ਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ।

"ਤੂੰ ਏ ?" ਪੁਜਾਰੀ ਬੋਲਿਆ। ਉਸ ਨੇ ਕੋਹਾਨਾ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਪਛਾਣ ਲਿਆ ਸੀ । ਕੋਹਾਨਾ ਦੀ ਜ਼ਬਾਨ ਵਿਚ ਹੁਣ ਮਿਠਾਸ ਨਹੀਂ ਸੀ । “ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਆਈ ਹੈਂ ?" ਅਕਰਹਾ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ।

ਕੋਹਾਨਾ ਨੇ ਨਕਾਬ ਚੁਕਦਿਆਂ ਆਖਿਆ ਅਕਰਹਾਂ ਜੀ ! ਜਦ ਦੇ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਆਏ ਹੋ, ਮੈਂ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਅੱਗ ਵਿਚ ਸੜੇ ਰਹੀ ਹਾਂ । ਏਸ ਲਾਂਬੂ ਨੂੰ ਬੁਝਾਣ ਲਈ ਮੈਂ ਬੜੀ ਕੋਸ਼ਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਪਰ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਇਹ ਅੱਗ ਨਹੀਂ ਬੁਝ ਸਕੀ। ਤੁਹਾਡੀ ਮੁਹੱਬਤ ਘਟਣ ਦੀ ਥਾਂ ਦਿਨ ਬਦਿਨ ਵਧਦੀ ਹੀ ਗਈ ਏ । ਏਥੋਂ ਤਕ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੀ ਭਾਲ ਵਿਚ ਘਰ ਬਾਰ ਵੀ ਤਿਆਗ ਆਈ ਹਾਂ । ਖੁਸ਼ ਹਾਂ ਕਿ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅੰਤ ਲਭ ਹੀ ਲਿਆ ਨਾ। ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਾਲਿਆਂ ਨੇ ਦਸਿਆ ਸੀ ! ਤੁਸੀ ਪੁਜਾਰੀ ਬਣ ਚੁਕੇ ਹੋ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਪਤਾ ਲਗਣ ਤੇ ਮੁੜ ਜਾਂਦੀ, ਪਰ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਜਾ ਸਕੀ ! ਇਕ ਟੁਟੇ ਪਰਾਂ ਵਾਲੀ ਤਿੱਤਰੀ ਤੁਹਾਡੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਅੰਮ੍ਰਤ ਪੀਣ ਲਈ ਏਥੋਂ ਤੀਕ ਪਹੁੰਚ ਗਈ ਏ ।"

੩੮

ਪੁਜਾਰੀ