ਪੰਨਾ:ਬੁਝਦਾ ਦੀਵਾ.pdf/37

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

ਅਕਰਹਾ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿਤਾ-"ਤੇਰਾ ਆਉਣਾ ਅਸਫਲ ਹੈ। ਕੁਹਾਨਾ, ਤੂੰ ਬੜੀ ਦੇਰ ਕਰ ਕੇ ਆਈ ਏ । ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਤਨ ਮਨ ਸਭ ਕੁਛ ਮਹਾਤਮਾ ਬੁਧ ਦੀ ਭੇਟ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ । ਤੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਹੁਣ ਕੁਝ ਵੀ ਬਾਕੀ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ । ਤੂੰ ਵਾਪਸ ਚਲੀ ਜਾ, ਪਰ ਵੇਸ਼ਵਾਆਂ ਦੀ ਗਲੀ ਵਲ ਨਹੀਂ, ਬਲਕਿ ਓਸ ਰਸਤੇ ਨੂੰ ਇਖ਼ਤਿਆਰ ਕਰ, ਜੋ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਤੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਦਿਵਾ ਸਕੇ ।"

ਕੋਹਾਨਾ ਦੇ ਦਿਲ ਤੇ ਇਕ ਸੱਟ ਵੱਜੀ । ਓਹ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਯਕੀਨ ਕਰ ਲੈਂਦੀ ਕਿ ਅਕਰਹਾ ਜਿਹਾ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀਵਾਨਾ ਇਹ ਸਿਖਿਆ ਦੇ ਸਦਕਾ ਏ। ਓਹ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਮੰਨ ਲੈਂਦੀ ਕਿ ਓਹ ਬੁਲ ਜਿਨਾਂ ਨੇ ਇਕ ਦਿਨ ਓਸ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਚੁੰਮਿਆ ਸੀ, ਹੁਣ ਓਸ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਵਾਸਤੇ ਦੁਰਕਾਰ ਦੇਣਗੇ ।

ਓਸ ਨੇ ਕਿਹਾ-“ਅਕਰਹਾ ਜੀ ! ਤੁਹਾਡੀ ਮੁਹੱਬਤ ਨੂੰ ਕੀ ਹੋ ਗਿਆ ?"

ਅਕਰਹਾ ਨੇ ਇਕ ਠੰਡਾ ਸਾਹ ਲੈ ਕੇ ਆਖਿਆ-ਓਹ ਇਕ ਸੁਪਨਾ ਸੀ ਕੋਹਾਨਾ । ਤੇਰੀ ਬੜੀ ਮਿਹਰਬਾਨੀ ਹੋਵੇ, ਜੇ ਤੂੰ ਏਥੋਂ ਚਲੀ ਜਾਵੇਂ ।"

ਕਹਾਨਾ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿਤਾ-"ਅਜੇ ਨਹੀਂ ਅਕਰਹਾ ਜੀ, ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਮੂੰਹੋ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਇਕ ਸ਼ਬਦ ਸੁਣ ਕੇ ਜਾਵਾਂਗੀ । ਸਿਰਫ ਇਕ ਸ਼ਬਦ । ਕੀ ਤੁਹਾਡੇ ਬੁਝੇ ਹੋਏ ਦਿਲ ਵਿਚ ਮੁਹੱਬਤ ਦੀ ਕੋਈ ਚੰਗਿਆੜੀ ਵੀ ਬਾਕੀ ਨਹੀਂ ?"

“ਮੇਂ ਉੱਤਰ ਦੇਣੋਂ ਮਜਬੂਰ ਹਾਂ "। ਅਕਰਹਾ ਨੇ ਆਖਿਆ ।

“ਮੈਂ ਜ਼ਰੂਰ ਉੱਤਰ ਲੈ ਕੇ ਜਾਵਾਂਗੀ ।"

“ਜੇ ਤੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਉੱਤਰ ਸੁਣਨ ਦਾ ਅਜਿਹਾ ਹਠ ਏ, ਤਾਂ ਅੱਜ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਉੱਤਰ ਮਿਲ ਜਾਵੇਗਾ । "ਅਕਰਹਾ ਦੀ ਆਵਾਜ਼

ਪੁਜਾਰੀ

੩੯