ਦੋ ਕੁ ਹਫ਼ਤੇ ਤਾਂ ਕੋਈ ਖਾਸ ਫ਼ਾਇਦਾ ਨਾ ਹੋਇਆ, ਪਰ ਤੀਜੇ ਹਫ਼ਤੇ ਆਸ ਬੱਝ ਗਈ ਕਿ ਮਹੀਨੇ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਦੋ ਤਿੰਨਾਂ ਮਹੀਨਿਆਂ ਤਕ ਜ਼ਰੂਰ ਆਰਾਮ ਆ ਜਾਵੇਗਾ।
ਇਕ ਦਿਨ ਹਕੀਮ ਨੇ ਗੱਲ ਬਾਤ ਚਲਾਂਦਿਆਂ ਕਿਹਾ-“ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ, ਦਵਾਈ ਤਾਂ ਤੈਨੂੰ ਮੁਆਫਕ ਆ ਚੁੱਕੀ ਹੈ, ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਸੇਵਾ, ਖ਼ੁਰਾਕ ਤੇ ਹਵਾ ਪਾਣੀ ਬਦਲੀ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ।"
ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ- "(ਸੋਚ ਕੇ) ਹੋਰ ਤਾਂ ਕੋਈ ਥਾਂ ਵਿਖਾਈ ਨਹੀਂ ਦੇਂਦੀ । ਹਾਂ, ਜੇ ਪਿਸ਼ੌਰ ਮੇਰੇ ਵਾਸਤੇ ਠੀਕ ਰਹੇ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਥੇ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹਾਂ । ਖ਼ੁਰਾਕ ਤੇ ਸੇਵਾ ਦੀ ਮੈਨੂੰ ਉਥੋਂ ਆਸ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਓਥੇ ਮੇਰੇ ਸਹੁਰੇ ਹਨ ਤੇ ਹਵਾ ਪਾਣੀ ਵੀ ਏਥੋਂ ਨਾਲੋਂ ਚੰਗਾ ਹੀ ਹੈ।"
ਹਕੀਮ-"ਠੀਕ ਹੈ, ਓਥੇ ਹੀ ਚਲੇ ਜਾਓ । ਏਥੋਂ ਨਾਲੋਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਓਥੇ ਬਹੁਤ ਛੇਤੀ ਆਰਾਮ ਆ ਜਾਵੇਗਾ ।"
ਹਕੀਮ ਦੇ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਨਾਲ ਸਲਾਹ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਪਤਨੀ ਨੇ ਸਹੁਰੇ ਜਾਣੋਂ ਰੋਕਿਆ ।
ਕੁਝ ਦਿਨ ਏਸੇ ਤਰਾਂ ਬੀਤੇ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਖਰਚੋਂ ਤੰਗ ਹੋ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਪਤਨੀ ਨੂੰ ਦਸੇ ਬਿਨਾਂ ਹੀ ਸਹੁਰੇ ਚਿੱਠੀ ਲਿਖ ਦਿਤੀ, ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਪਿਛੋਂ ਜਵਾਬ ਆ ਗਿਆ ਕਿ ਚਲੇ ਆਓ |
ਇਹ ਚਿੱਠੀ ਪੜ ਕੇ ਸੁਜਾਨ ਕੌਰ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਈ ਤੇ ਓਸ ਨੇ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਪਤੀ ਤੋਂ ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ ਆਪਣੇ ਪੇਕੇ ਚਿੱਠੀ ਲਿਖੀ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲਿਖਿਆ ਸੀ-
ਲਾਹੌਰ
੧੨-੭-੪੨
ਪਿਆਰੇ ਪਿਤਾ ਤੇ ਵੀਰ ਜੀਓ !
ਆਪ ਜੀ ਦੀ ਚਿੱਠੀ ਪਹੁੰਚੀ, ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਬੜੀ
ਬੇ-ਵਫਾ
੬੭