ਸੁੰਦ੍ਰਤਾ ਵੇਖ ਕੇ ਉਹ ਹੈਰਾਨ ਰਹਿ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਅਤਿਥੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਦੀ ਪ੍ਰਾਰਥਨਾ ਕੀਤੀ ਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਤਿਆਰ ਹੋਣ ਤੇ ਸਾਮਣੇ ਬਿਠਾ ਕੇ ਖੁਆਇਆ । ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਪਿਛੋਂ ਜਦ ਦੋਵਾਂ ਵਿਚ ਬੇ-ਸੰਕੋਚੀ ਹੋ ਗਈ, ਤਾਂ ਸ੍ਰੀ ਮਤੀ ਤਿਯੇਨ ਨੇ ਪਤੀ ਦੇ ਸਭ ਨਾਲੋਂ ਪਿਆਰੇ ਦੋ ਗ੍ਰੰਥ ਲਿਆ ਕੇ ਉਸ ਦੀ ਭੇਟਾ ਕੀਤੇ | ਕੁਮਾਰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਗੁਰੂ ਦੇ ਪਿੰਜਰੇ ਪਾਸ ਬੈਠ ਕੇ ਸ਼ੋਕ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਦਾ, ਤੇ ਪਾਸ ਖੜੀ ਸ੍ਰੀ ਮਤੀ ਤਿਯੇਨ ਭੀ ਠੰਡੀਆਂ ਆਹਾਂ ਭਰਦੀ | ਨਿਤ ਦਾ ਇਹ ਸ਼ੋਕ-ਵਿਵਹਾਰ ਉਨਾਂ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਵਿਚ ਇਕ ਤਕੜੀ ਰੁਕਾਵਟ ਸੀ। ਉਹ ਇਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਰਜਵੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਤੇ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਸਮਾਂ ਬੀਤਦਾ ਗਿਆ, ਉਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਵਿਚ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਵੇਲ ਆਪ ਤੋਂ ਆਪ ਵਧਦੀ ਚਲੀ ਗਈ । ਸ਼੍ਰੀ ਮਤੀ ਤਿਯੇਨ ਪ੍ਰੇਮ ਵਿਚ ਪਾਗਲ ਹੋ ਚੁਕੀ ਸੀ। ਅਤਿਥੀ ਬਾਰੇ ਕੁਛ ਪੁੱਛਣ ਦੇ ਖ਼ਿਆਲ ਨਾਲ ਇਕ ਦਿਨ ਸ੍ਰੀ ਤਿਯੇਨ ਨੇ ਕੁਮਾਰ ਦੇ ਨੌਕਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਖਾਸ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਬੁਲਾ ਭੇਜਿਆ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਥੋੜੀ ਜਿੰਨੀ ਸ਼ਰਾਬ ਪਿਲਾ ਕੇ ਕਹਿਣ ਲਗੀ-ਤੇਰਾ ਮਾਲਿਕ ਵਿਆਹਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਯਾ ਨਹੀਂ ?"
ਨੌਕਰ ਨੇ ਕਿਹਾ-“ਮੇਰੇ ਮਾਲਿਕ ਦਾ ਅਜੇ ਤੱਕ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ |"
ਸ੍ਰੀ ਮਤੀ ਤਿਯੇਨ ਪੱਛਿਆ- “ਉਹ ਕਿਹੜੇ ਗੁਣਾਂ ਵਾਲੀ ਸਭਾਗ ਇਸਤ੍ਰੀ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਬਨਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ?"
ਨੌਕਰ ਨੇ ਕਿਹਾ-“ਮੇਰਾ ਮਾਲਿਕ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪ ਵਰਗੀ ਸੁੰਦਰੀ 'ਮਿਲ ਜਾਏ, ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਜਵਾਨੀ ਦੀਆਂ ਇਛਾਆਂ ਪੂਰਨ ਹੋ ਜਾਣ ।"
ਸ੍ਰੀ ਮਤੀ ਤਿਯੇਨ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਬੋਲੀ-"ਕੀ ਉਨਾਂ ਨੇ ਸੱਚ
ਸਤੀ ਵਿਧਵਾ
੮੭
