ਪੰਨਾ:ਬੁਝਦਾ ਦੀਵਾ.pdf/94

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

ਪਰਉਪਕਾਰ ਦਾ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਜਜ਼ਬਾ ਭੜਕ ਉਠਿਆ । ਓਸ ਨੇ ਸੁਰੇਸ਼ ਨੂੰ ਆਖਿਆ- “ਸੁਰੇਸ਼ ਜੀਓ ! ਆਪ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰੋ, ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਭਲੀ ਕਰੇਗਾ। ਮੈਂ ਗਰੀਬ ਹਾਂ, ਪਰ ਜਿਸ ਸੇਵਾ ਜੋਗ ਵੀ ਹਾਂ, ਹਰ ਵਕਤ ਹਾਜ਼ਰ ਹਾਂ । ਮੇਰੇ ਤਨ, ਮਨ ਤੇ ਧਨ ਵਿਚ ਆਪ ਨੂੰ ਜਿਸ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਤੇ ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਵੀ ਲੋੜ ਹੋਵੇ ਓਸ ਨੂੰ ਬੇ-ਸੰਕੋਚ ਵਰਤ ਸਕਦੇ ਹੋ।

ਸੁਰੇਸ਼ ਨੇ ਤਾੜ ਲਿਆ ਕਿ ਇਹ ਸਿਧਾ ਸਾਦਾ ਨੌਜਵਾਨ ਮੈਨੂੰ ਕਾਫੀ ਕੰਮ ਦੇਵੇਗਾ ਤੇ ਉਹ ਕ੍ਰਿਪਾਲ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਕਰ ਕੇ ਚੰਨੂ ਦੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਕਰਨ ਚਲੀ ਗਈ।

ਚੰਨੂ ਚਿੰਤਾ ਤੇ ਗ਼ਮਾਂ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਰੱਬ ਦਾ ਇਨਸਾਫ ਓਸ ਨੂੰ ਘੂਰਦਾ ਹੋਇਆ ਨਜ਼ਰ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਤੇ ਜਦ ਉਹ ਚੇਤੇ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਏਡਾ ਵੱਡਾ ਪਾਪ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਕਹਿਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਸੀ-“ਮੇਰਾ ਰਿਹਾ ਹੋਣਾ ਅਨਹੋਣੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਸੁਰੇਸ਼ ਭਾਵੇਂ ਓਸ ਦੀ ਰਿਹਾਈ ਲਈ ਨਸੀ ਪਈ ਫਿਰਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਜਦ ਉਹ ਖ਼ਿਆਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਓਹ ਏਸੇ ਪੱਜ ਨਾਲ ਦਿਨ ਰਾਤ ਅਵਾਰਗੀ ਕਰਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਮਲਾਕਾਤ ਕਰਨ ਆਏ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿ ਦੇਂਦਾ ਸੀ-“ਜੇ ਮੈਂ ਬਚ ਗਿਆ ਤਾਂ ਵਾਹ ਭਲਾ ਪਰ ਜੇ ਫਾਂਸੀ ਲੱਗ ਗਿਆ ਤਾਂ ਤੁਸਾਂ ਸੁਰੇਸ਼ ਦੀ ਗੁੱਤ, ਨੱਕ ਤੇ ਕੰਨ ਜ਼ਰੂਰ ਵੱਢ ਦੇਣੇ । ਓਹਨੂੰ ਅਵਾਰਾ ਫਿਰਨ ਜੋਗੀ ਨਾ ਰਹਿਣ ਦੇਣਾ ।"

ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਸੁਰੇਸ਼ ਤੀਕ ਵੀ ਪੁਜ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣ ਕੇ ਦੁਖੀ ਵੀ ਹੁੰਦੀ ਜਾਪਦੀ ਸੀ, ਪਰ ਕਿਸੇ ਲਗਨ ਵਿਚ ਮਸਤ ਉਹ ਅਪੀਲ ਦੇ ਫ਼ੈਸਲੇ ਤੀਕ ਓਸੇ ਤਰਾਂ ਦੌੜਦੀ ਭੱਜਦੀ ਰਹੀ। ਓਹਨੂੰ ਖ਼ਿਆਲ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਚੰਨੂ ਰਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਮੈਂ

੯੬

ਨੇਕੀ ਦਾ ਬਦਲਾ