( ੲ )
ਵਿਆਹ ਵਰਗੀ ਕਿਸੇ ਸਮਾਜਕ ਗੁੰਝਲ ਨੂੰ ਸੁਲਝਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਜੀਵਨ ਦੀ ਅਤੁਟ ਚਲ ਰਹੀ ਰੌ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਨਿਕੀ ਜਹੀ ਲਹਿਰ ਹੈ। ਸੰਤਰੇਨ ਸਿੰਘ ਜੀ ਮਾਝੇ ਦੇ ਵਸਨੀਕ ਹਨ ਅਤੇ ਸਿੱਧੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪੇਂਡੂ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਆਏ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜੀਵਨ ਦੀ ਇਕ ਝਲਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਨਾਟਕ ਵਿਚ ਵਿਖਾਈ ਹੈ। ਇਸ ਡਰਾਮੇ ਦੇ ਪਾਤਰ ਧਰਤੀ ਦੇ ਬਹੁਤ ਨੇੜੇ ਹੋਣ ਕਰ ਕੇ ਬੜੇ ਨਿਸੰਗ ਤੇ ਖੁਲ੍ਹੇ ਡੁਲ੍ਹੇ ਜਹੇ ਲੋਕ ਹਨ। ਸਾਫ਼-ਦਿਲ ਹੋਣ ਕਰ ਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਿਮਾਗ਼ਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਹਿਰੀਆਂ ਵਾਂਗ ਕੋਈ ਮਾਨਸਿਕ ਗੁੰਝਲਾਂ (Complexes) ਨਹੀਂ ਬਣੀਆਂ, ਉਹ ਭਰ ਕੇ ਹੱਸਣ ਵਾਲੇ ਤੇ ਇਕ ਲਹੂ ਨਾਲ ਡਕ ਡਕ ਭਰੇ ਜਾਨਵਰ ਵਾਂਗ ਪਿਆਰ ਤੇ ਲੜਾਈ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਹਨ। ਉਹ ਸ਼ਹਿਰੀਆਂ ਦੇ ਅਖੌਤੀ ਮਹਜ਼ੱਬ ਲੋਕਾਂ ਵਾਂਗ ਅਪਣੇ ਕਾਰਿਆਂ ਉਤੇ ਪਰਦੇ ਪਾਉਣੇ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ। ਜੋ ਕੁਝ ਕਰਦੇ ਹਨ ਖੁਲ੍ਹਮ ਖੁਲ੍ਹਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਦੇ ਸਾਊਆਂ ਨੂੰ, ਧਰਤੀ ਤੋਂ ਰਤਾ ਉਚਿਆਂ ਰਹਿਣ ਕਰ ਕੇ, ਇਹ ਨਾਵਲ ਜ਼ਰਾ ਅਧਨੰਗਾ ਜਿਹਾ ਜਾਪੇ।
ਨਾਟਕ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਇਉਂ ਹੈ ਕਿ ਮੱਦੂਛਾਂਗੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਕੁਝ ਮੁੰਡੇ ਚੰਨਣ, ਅਰਜਣ, ਨਾਜਰ, ਮਹਿੰਗਾ, ਹਰੀਆ ਆਦਿ ਬੰਤੋਂ ਨਾਂ ਦੀ ਇਕ ਮੁਟਿਆਰ ਨੂੰ ਕਢ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਮਾਹੀ ਸੁਰਜੂ ਤੇ ਕੇਸਰ ਲਾਗਲੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਤਿੰਨ ਹੋਰ ਮੁੰਡੇ ਵੀ ਇਸ ਕੰਮ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਨੀਯਤ ਇਹ
