ਬਾ ਆਯਾ ਕਰਤਾਰਪੁਰ ਭੇਖ ਉਦਾਸੀ ਸਗਲ ਉਤਾਰਾ ਪਹਿਰ ਸੰਸਾਰੀ ਕਪੜੇ ਮੰਜੀ ਉਠ ਕੀਆ ਅਵਤਾਰਾ ਉਲਟੀ ਗੰਗ ਵਹਾਈ ਓਨਿ ਗੁਰ ਅੰਗਦੁ ਸਿਰਿ ਉਪਰਿ ਧਾਰਾ ਪਤੀ ਕਉਲ ਨ ਪਾਲਿਆ ਮਨ ਖੋਟੇ ਆਕੀ ਨਸਿਆਰਾ ਬਾਣੀ ਮੁਖਹੁ ਉਚਾਰੀਐ ਹੋਇ ਰੁਸ਼ਨਾਈ ਮਿਟੇ ਅੰਧਾਰਾ ਗਿਆਨ ਗੋਸਟਿ ਚਰਚਾ ਸਦਾ ਅਨਹਦ ਸਬਦਿ ਉਠੇ ਧੁਨਕਾਰਾ ਸੋਦਰ ਆਰਤੀ ਗਾਵੀਐ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲੇ ਜਾਪੁ ਉਚਾਰਾ . ਗੁਰਮੁਖ ਭਾਰ ਅਥਰਬ ਣ ਤ ਰਾ ੧-੩੮
ਿਹੜੀ ਪਉੜੀ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਮੈਂ ਲਿਖ ਦਿੱਤੀ ਹੈ । ਗੁਰੂ ਜੀ ਦਾ ਕਰਤਾਰ ਪੁਰ ਆਉਣਾ, ਫਕੀਰਾਨਾ ਬਾਣਾ ਬਦਲਾ ਕੇ ਬਹਿਣਾ, ਗੁਰ ਅੰਗਦ ਜੀ ਨੂੰ ਗੁਰਿਆਈ ਬਖਸ਼ਣਾ, ਪੁੜਾਂ ਦਾ ਸੇਵਾ ਤੋਂ ਨਾਂਹ ਨੁਕਰ · ਕਰਨਾ, ਅੜ ਕੇ ਬਹਿਣਾ, ਸਿਖਾਂ ਦੀ ਬਾਣੀ ਦਾ ਉਚਾਰਣਾ, ਸਤਿ ਦਾ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਤੇ ਅਗਿਆਨ ਦਾ ਨਾਸ ਕਰਨਾ, ਗਿਆਨ ਗੋਸ਼ਟੀਆਂ ਦਾ ਹੋਣਾ, ਕਿਸਤਰ੍ਹਾਂ ਅਖਾਂ ਅਗੇ ਰਖ ਦਿੱਤ ਹੈ ।
ਉਲਟੀ ਗੰਗਾ ਵਹਾ ਕੇ ਗੁਰੂ ਅੰਗਦ ਜੀ ਦੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਧਾਰਾਂ ਦਿਖਾਉਣੀ ਵੀ ਵੱਡੀ ਖੂਬੀ ਹੈ । ਗੰਗ ਤੇ ਧਾਰਾ ਵੀ ਫਬਿਆ ਹੈ ਤੇ ਉਲਟੀ ਗੰਗ ਸ਼ਿਵਾਂ ਦੇ ਸੀਸ ਤੇ ਚਲੀ ਤੇ ਸ਼ਿਵ ਕਲਿਆਣ ਰੂਪ ਗੁਰੂ ਅੰਗਦ ਜੀ ਹਨ । ਅਜਿਹੀਆਂ ਤੁਕਾਂ ਸੁਭਾਉਕੀ ਹੈ ਅਲੰਕਾਰ ਲਈ ਬੈਠੀਆਂ ਹਨ । ਸਾਹਿੱਤ ਦਾ ਚਮਤਕਾਰ ਦਿਖਾਂ ਰਹਆਂ ਹਨ । ਪਰ ਨਿਰਾ ਅਰਥਾਂ ਉੱਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ, ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸੀਆਂ ਨੂੰ ਅਤੇ ਬਦੇਸ਼ੀ ਪੜਾਈ ਦੇ ਅਭਿਮਾਨੀਆਂ ਨੂੰ ਚਮਤਕਾਰ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾ ਰਹੀਆਂ । ਭਾਈ ਗੁਰਦਾਸ ਜੀ ਨੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਲਿਖੀ ਜਾਂ ਆਪਣੇ