ੀਖਮੁ ਣਾ ਕਰਣੁ ਤਜਿ ਸਭਾ ਸੀਗਾਰ ਵਡੇ ਮਾਨੁਖਾਂ ਝੰਗੀ ਜਾਇ ਵਲਾਇਓਨੁ ਸਭਨਾ ਦੇ ਜੀ ਅੰਦਰ ਧੁਖਾ ਹਸ ਬੋਲੈ ਭਗਵਾਨ ਜੀ ਸਣਿ ਹੈ ਰਾਜਾ ਹੋਇ ਸਨਮੁਖਾ ਤੇਰੇ ਭਾਉ ਨ ਦਿਸਦਾ ਮੇਰੇ ਨਾ ਹੀ ਅਪਦਾ ਦੁਖਾ ਭਾਉ ਜਿਵੇਹਾ ਬਿਦਰ ਦੇ ਹੋਰ ਸ ਦੇ ਚਿਤ ਚਾਉ ਨ ਚਖਾ ਗੋਬੰਦ ਭਾਉ ਭਗਤਿ ਦਾ ਭੁਖਾ। ੧੦-੭ ਪਉੜੀ
(੧) ਇਕ ਰੂਪ ਹੋਰ ਵੀ ਆਇਆ ਤੇ ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਇਕ ਥਾਂ ਤੇ ਵਰਤਿਆ ਹੈ । ਪਹਿਲਾਂ ੧੩, ੧੪, ਤੇ ਦੂਜੇ ਹਿਸੇ ੧੫ ਅੰਤ ਗਲ । ਘਰਿ ਹਰਣਾਖਸ ਦੇ’ਤ ਦੇ ਕਲਰ ਕਵਲ ਭਗਤਿ ਪੂਹਲਾਦੁ ਪੜਨ ਪਠਾਇਆ ਚਾਟਸ਼ਾਲ ਪਾਧੇ ਚਿਤ ਹੋਆ ਅਹਿਲਾਦ ਸਿਮਰੈ ਮਨ ਵਿਚਿ ਰਾਮ ਨਾਮੁ ਗਾਵੈ ਸਬਦੁ ਅਨਾਹਦੁ ਨਾਦੁ ਭਗਤਿ ਕਰਨਿ ਸਭ ਚਾਟੜੇ ਪ ਧੇ ਹੋਇ ਰਹੇ ਵਿਸਮਾਦੁ ਰਾਜੇ ਪਾਸ ਆਇਆ ਦੋ ਦੈਤ ਵਧਾਇਆ ਵਾਦ ਜਲ ਅਗਨੀ ਵਿਚ ਘਤਿਆ ਜਲੈ ਨ ਡੁਬੈ ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥ ਕਢਿ ਖੜਗੁ ਸਦਿ ਪੁਛਿਆ ਕਉਣ ਸੁ ਤੇਰਾ ਹੈ ਉਸਤਾਦ ਥੰਮ ਪਾੜਿ ਪਰਗਟਿਆ ਨਰ ਸਿੰਘ ਰੂਪ ਅਨੂਪ ਅਨਾਦੁ ਬੇ ਮੁਖ ਪਕੜਿ ਪਛਾੜਅਨ ਸੰਤ ਸਹਾਈ ਆਦਿ ਜੁਗਾਦਿ ਜੈ ਜੈ ਕਾਰ ਕਰਨ ਬ੍ਰਹਮਾਦਿ ॥ ਵਾ: ੧੦-੨
(ਹ) ੧੧੬ ਵਿਚਕਾਹੇ ਗੁਰੁ ਲਘੁ ਅੰਤੁ ਗੁਰੂ ਲਘੁ ਗੁਰੁ ਵਾਲਾ ਛੰਦ ਸਿਰਖੰਡੀ ਦਾ ਪਰਚਲਿਤ ਰੂਪ ਹੈ। ਇਹ ਹੰਸਤੀ ਦਾ ਚੋਥਾ ਭੇਦ ਕਹਾ ਸਕਦਾ ਹੈ । ਭਾਈ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਅੰਤ ਤੇ ਵਿਚਕਾਰ ਕਾਫੀਏ ਰਖੇ ਹਨ | ਸਜਾਉਣ ਨਾਲ ਭਾਵਾਂ ਨੂੰ ਚੋਟ ਨਹੀਂ ਲਗੀ । ਖਿਚ ਖਿਚ ਕੇ ਚੀਜ਼ ਆਈ ਨਹੀਂ ਜਾਪਦੀ। ਇਹੋ ਵਡੀ ਖੂਬੀ ਹੈ ਕਿ ੫੧.
