ਗੀਤ ੨੯
ਪ੍ਰਾਂਤ ਪ੍ਰਾਂਤ ਮੇਂ ਕੱਟੜ ਗ਼ਾਜ਼ੀ, ਪੰਡਿਤ ਪਾਦਰੀ ਭਾਈ ਕਾਜ਼ੀ। ਜੋ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਬਹਿਕਾਤੇ ਹੈਂ, ਉਕਸਾਤੇ ਹੈਂ ਭੜਕਾਤੇ ਹੈਂ। ਉਨ ਪਰ ਯੂੰ ਤੋ ਖੂਬ ਹੈ ਰੋਸ਼ਨ, ਕੌਨ ਹੈ ਕਾਫ਼ਿਰ[1] ਕੌਨ ਹੈ ਮੋਮਨ[2]। ਗੀਦੜ ਭਬਕੀ ਘੂੰਸੇ ਮੁੱਕੇ, ਯਹਿ ਤੋ ਲਕਸ਼ਣ ਹੈਂ ਗੂੰਡੋਂ ਕੇ।
੭੫