ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਪੰਨਾ:ਭੈਣ ਜੀ.pdf/132

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ

ਸੂਰਜ ! ਘੋੜਾ ਮਿਟੀ ਉਡਾਂਦਾ, ਨਾਲੇ ਟਪਦਾ ਉਚਾ ਨੀਵਾਂ ਥਾਂ ਦੇਖੀ ਬਿਜਲੀ ਵਰਗੀ ਤੇਜੀ ਨਾਲ ਨਸੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਟਿਕਾਨੇ ਤੇ ਪਹੁੰਚਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਸ਼ ਨਾਲ ਉਸ ਨੇ ਆਪਨੀ ਜਾਨ ਤਕ , ਲੜਾ ਦਿਤੀ ਸੀ।

ਘੋੜੇ ਦੀ ਪਿਠ ਤੇ ਸੁਰਿੰਦਰ ਦਾ ਜੀ ਘਿਰਨ ਲਗ ਪਿਆ ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਝ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲਗ ਪਿਆ ਕਿ ਉਸ ਦੇ ਸੀਨੇ ਦੀ ਹਰ ਇਕ ਨਾੜ ਬਾਹਰ ਖਿੱਚੀ ਤੁਰੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ । ਥੋੜਾ ਥੋੜਾ ਖ਼ੂਨ ਉਸ ਦੇ ਨੱਕ ਵਿਚੋਂ ਨਿਕਲ ਕੇ ਉਸ ਦੇ ਮਿਟੀ ਨਾਲ ਲਿਬੜੇ ਹੋਏ ਕੁੜਤੇ ਤੇ ਡਿਗ ਪਿਆ | ਆਪਣੇ ਸੀਨੇ ਤੋਂ ਉਸ ਨੇ " ਖ਼ੂਨ ਆਪਣੀ ਹਥੇਲੀ ਨਾਲ ਪੂੰਝ ਦਿਤਾ | ਆਖਰ ਦੁਪਹਿਰ ਦੇ ਕਰੀਬ ਉਹ ਆਪਣੇ ਟਿਕਾਣੇ ਜਾ ਪਹੁੰਚਿਆ । ਸੜਕ ਦੇ ਕੰਢੇ ਤੋਂ ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ-ਬਾਬਾ ! ਗੋਲ ਗਰਾਮ ਇਹੋ ਹੈ ?"

ਦੁਕਾਨਦਾਰ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿਤਾ-- ਜੀ ਹਾਂ, ਇਹੋ ਹੈ |

"ਰਾਮ ਤਨੂੰ ਸਾਨਿਆਲ ਦਾ ਘਰ ਕਿਸ ਤਰਫ ਹੈ ?"

"ਉਧਰ ਉਸ ਤਰਫ ਜਾਈਏ, ਉਂਗਲ ਨਾਲ ਜਿਸ ਵਲੇ ਉਸ ਨੇ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕੀਤਾ ਸੁਰਿੰਦਰ ਨੇ ਉਸ ਵਲ ਘੋੜਾ ਵਧਾ ਦਿਤਾ । ਘੋੜਾ ਸਾਨਿਆਲ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਕੇ ਰੁਕ ਗਿਆ । ਦਰਵਾਜੇ

੧੧੨.