ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ
ਨਿਮਰਤਾ ਹਦ ਤਕ ਰਹੀ, ਨਾ ਹੜ ਚੜ੍ਹ ਆਇਆ।
ਕਾਤਿਲ ਵਾਦੀ ਭੁਲਿਆ, ਜਿਸ ਦਮ ਗਲ ਲਾਇਆ।
ਮਿਲਿਆ ਜਿਸ ਦਮ ਖਾਣ ਨੂੰ, ਨਾ ਹਸਦ ਸਤਾਇਆ।
ਢਿਡ ਝੁਰਕੇ ਨੇ ਸਦਾ, ਹਰ ਹੁਨਰ ਨਸਾਇਆ।
ਢਿਡ ਦਾ ਹੀ ਹਥਿਆਰ ਲੈ, ਨਿਤ ਔਗੁਣ ਛਾਇਆ।
ਜੁਗਤਾਂ ਢਿੱਡ ਰਜਾਇਆ, ਔਗੁਣ ਸ਼ਰਮਾਇਆ।
ਸੂਝ ਸਵਾਰੀ ਸ਼ਾਇਰੀ, ਦਿਲ ਖੋਲ੍ਹ ਵਖਾਇਆ।
ਨਾਚਾਂ ਰੂਪ ਨਿਖਾਰਿਆ, ਤੇ ਗਿੱਧਾ ਪਾਇਆ।
ਨਾਰੀ ਪੰਛੀ ਪੁਰਖ ਨੇ, ਦਿਲ-ਰਾਗ ਸੁਣਾਇਆ।
ਜੁੱਗਾਂ ਬਾਅਦ ਮਨੁਖ ਨੇ, ਸੁਖ ਚਿਤਰ ਬਣਾਇਆ।
ਸ਼ੰਕਰ ਜੀ ਨੇ ਸੋਚ ਕੇ, ਇਕ ਬ੍ਰਹਮ ਸੁਝਾਇਆ।
ਦੱਸੀ ਸੱਤਾ ਓਸਦੀ, ਲਛਮੀ ਜਾਂ ਮਾਇਆ।
ਐਪਰ ਮੈਨੂੰ ਨੀਝ ਨੇ, ਇਹ ਬ੍ਰਹਮ ਦਿਖਾਇਆ।
ਜਿਸ ਤੋਂ ਸੱਤਾ ਲੈ ਰਹੀ, ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਕਾਇਆ।
ਤਾਂ ਹੀ ਮੈਂ ਵੀ ਵਾਰ ਦਾ, ਇਹ ਹਾਰ ਚੜ੍ਹਾਇਆ।
੧੦੭.
